Іван Іванавіч Антановіч

Іван Іванавіч Антановіч
Іван Іванавіч Антановіч
3-і Міністр замежных спраў Рэспублікі Беларусь
	13 студзеня 1997 — 4 снежня 1998
Прэзідэнт	Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка
Папярэднік	Уладзімір Сянько
Пераемнік	Урал Латыпаў
Пастаянны прадстаўнік БССР пры ЮНЕСКА
	1976 — 1977
Папярэднік	Віктар Каўбасін
Пераемнік	У. Макараў
Нараджэнне	3 красавіка 1937 (87 гадоў); Дамашы, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка;
Партыя	КПСС (1991); Камуністычная партыя Беларусі; Камуністычная партыя РСФСР[d]; Рэспубліканская партыя працы і справядлівасці;
Адукацыя	Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут замежных моў (1960);
Навуковая ступень	доктар філасофскіх навук (1973)
Навуковае званне	прафесар (1977);
Дзейнасць	філосаф, палітык, выкладчык, дыпламат, сацыёлаг
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	філасофія
Месца працы	Акадэмія навук БССР; Сакратарыят ААН; Акадэмія грамадскіх навук пры ЦК КПСС[d]; Беларускі навукова-тэхнічны інстытут інфармацыі і прагназавання[d]; Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў;
Узнагароды

Іва́н Іва́навіч Антано́віч (нар. 3 красавіка 1937, в. Дамашы, Навагрудскае ваяводства, Польская Рэспубліка) — беларускі і расійскі палітык, дыпламат, доктар філасофскіх навук (1973), прафесар (1977)^[4]. Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь (1996).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 3 красавіка 1937 года ў вёсцы Дамашы Навагрудскага ваяводства (цяпер — Ляхавіцкі раён Брэстскай вобласці).

У 1960 годзе скончыў Мінскі педагагічны інстытут замежных моў^[4]. З 1959 года малодшы, старшы навуковы супрацоўнік Інстытута філасофіі і права АН БССР. З 1967 года загадчык рэдакцыі філасофіі і права Беларускай Савецкай Энцыклапедыі. У 1969—1974 гадах — супрацоўнік сакратарыята ААН у Нью-Ёрку. З 1974 года — лектар ЦК КПБ, выкладчык БДУ. Быў Пастаянным прадстаўніком БССР пры ЮНЕСКА ў 1976—1977 гадах.

У 1977—1987 гадах на партыйнай рабоце, з 1987 года прарэктар Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК КПСС. З’яўляўся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР (1980—1985). У 1990—1991 сакратар ЦК Кампартыі РСФСР. У 1993—1995 гадах дырэктар Беларускага інстытута навукова-тэхнічнай інфармацыі і прагнозу. 18 верасня 1995 года прызначаны намеснікам Міністра замежных спраў Рэспублікі Беларусь, а 13 студзеня 1997 года — міністрам. На гэтай пасадзе заставаўся да 4 снежня 1998 года, калі быў адстаўлены.

Адначасова ў 1995—1997 гадах — старшыня нацыянальнай камісіі Рэспублікі Беларусь па справах ЮНЕСКА. У 1996—2000 гадах — член камітэта ААН па эканамічных і сацыяльных правах. З 2000 года — на навукова-педагагічнай працы ў Маскве (Расія).

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Медаль Францыска Скарыны (1997).

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Працы па гісторыі сучаснай буржуазнай філасофіі і сацыялогіі:

Американская буржуазная аксиология на службе империализма. — Мн., 1967
Свабода ці рабства? — Мн., 1969
Современная «философская антропология». — Мн., 1970
По диктату монополий. — Мн., 1973
Социальная патология капитализма. — Мн., 1974
Социология США: проблемы и поиски решений. — Мн., 1976
Социальное кредо буржуазного гуманизма. — Мн., 1976
Социальное развитие и проблема прогресса. — Мн., 1977
Капитализм и социальный контроль. — М., 1978
Буржуазная социологическая теория: Критический очерк основных направлений, концепций, категорий. Ч. 1. — Мн., 1980

Погляды[правіць | правіць зыходнік]

Гаворачы пра будучыню Еўропы Іван Антановіч заявіў, што «Вялікая Дойчлянд з невыразнай канцлеркай падпарадкавала сабе Еўропу, як некалі было пры Гітлеру»^[5].
Ён абураўся на тых гісторыкаў, якія спрабуюць узвялічваць «літоўска-польскі» перыяд у гісторыі Беларусі і ачарняюць «руска-імперскі». "Беларуская дзяржаўнасць сфармавалася ва ўлонні рускай дзяржаўнай традыцыі, нацыянальная рэлігія беларусаў — праваслаўе, прынятае ў часы Кіеўскай Русі, «дзяржавы-прамаці»^[6].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к Кто есть кто в Республике Беларусь — Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000. — С. 19. — 313 с. — ISBN 978-83-913780-0-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14266181"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q761"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14265955"></a>
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын — Мн.: 1996. — Т. 1. — С. 381. — 552 с. — ISBN 978-985-11-0036-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17428485"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13028710"></a>
↑ Кто есть кто в Республике Беларусь — Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000. — С. 20. — 313 с. — ISBN 978-83-913780-0-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14266181"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q761"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14265955"></a>
↑ ^а ^б Антонович Иван Иванович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 28. — 737 с..
↑ http://nashaniva.by/?c=ar&i=143172
↑ https://nashaniva.by/?c=ar&i=207936

[_c924b52086bd5ebe-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з ^і ^к Кто есть кто в Республике Беларусь — Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000. — С. 19. — 313 с. — ISBN 978-83-913780-0-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14266181"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q761"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14265955"></a>

[_5c65490ba5527ee8-2] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё ^ж ^з Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 1: А — Аршын — Мн.: 1996. — Т. 1. — С. 381. — 552 с. — ISBN 978-985-11-0036-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q17428485"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q13028710"></a>

[_1ef7c9e16503ef92-3] Кто есть кто в Республике Беларусь — Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000. — С. 20. — 313 с. — ISBN 978-83-913780-0-7
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14266181"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q761"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q14265955"></a>

[БС-4] а ^б Антонович Иван Иванович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 28. — 737 с..

[5] ttp://nashaniva.by/?c=ar&i=143172

[6] ttps://nashaniva.by/?c=ar&i=207936

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Міністры замежных спраў Беларусі
Народныя сакратары замежных спраў БНР	Язэп Варонка (1918) Антон Луцкевіч (1918)
Міністры замежных спраў БНР	Антон Луцкевіч (1918—1919) Яўген Ладноў (1919—1921) Аляксандр Цвікевіч (1921—1923)
Народныя камісары замежных спраў ССРБ	Усевалад Фальскі (1919) М. Пятроў (1919)
Народны камісар замежных спраў Літбела	Вінцас Міцкявічус-Капсукас (1919)
Народныя камісары замежных спраў БССР	Аляксандр Чарвякоў (1920—1923) Кузьма Кісялёў (1944—1946)
Міністры замежных спраў БССР	Кузьма Кісялёў (1946—1966) Анатоль Гурыновіч (1966—1990) Пётр Краўчанка (1990—1991)
Міністры замежных спраў Рэспублікі Беларусь	Пётр Краўчанка (1991—1994) Уладзімір Сянько (1994—1997) Іван Антановіч (1997—1998) Урал Латыпаў (1998—2000) Міхаіл Хвастоў (2000—2003) Сяргей Мартынаў (2003—2012) Уладзімір Макей (2012—2022) Сяргей Алейнік (з 13 снежня 2022)

Пастаянныя прадстаўнікі БССР і Рэспублікі Беларусь пры ЮНЕСКА
Прадстаўнікі БССР (у складзе Пастаяннага прадстаўніцтва СССР)	Б. Кудраўцаў (1962—1967) • Віктар Каўбасін (1967—1971) • Іван Антановіч • У. Макараў • Віктар Каўбасін (зноў) (1984—1991)
Прадстаўнікі Рэспублікі Беларусь	Віктар Каўбасін (1991) • Ніна Мазай (1991—1997) • Уладзімір Сянько (1997—2004) • Віктар Шых (2004—2008) • Аляксандр Паўлоўскі (2008—2012) • Павел Латушка (2012—2019) • Ігар Фісенка (з 2019)