Алег Алегавіч Румо

Алег Алегавіч Румо
Алег Алегавіч Румо
Дата нараджэння	26 ліпеня 1970 (53 гады)
Месца нараджэння	Слуцк, Слуцкі раён, Мінская вобласць, БССР, СССР;
Грамадзянства	СССР; Беларусь;
Бацька	Алег Румо
Род дзейнасці	хірург, урач
Навуковая сфера	транспланталогія, хірургія
Месца працы	Мінскі навукова-практычны цэнтр хірургіі, транспланталогіі і гематалогіі
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне	прафесар (2015); акадэмік НАН Беларусі (2021);
Альма-матар	Гімназія № 2 (Слуцк)[d]; Мінскі медыцынскі інстытут (1993); Акадэмія кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь;
Член у	Нацыянальная акадэмія навук Беларусі; Канстытуцыйная камісія;
Прэміі
Узнагароды	; ; ; Ганаровая грамата Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь

Алег Алегавіч Румо (нар. 26 ліпеня 1970, Слуцк, Мінская вобласць, БССР) — беларускі хірург-трансплантолаг. Доктар медыцынскіх навук (2012), прафесар (2015). Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2021^[1], член-карэспандэнт з 2017). Ганаровы прафесар Нацыянальнага навуковага цэнтра хірургіі імя А. М. Сызганава (Казахстан, 2012). Заслужаны ўрач Рэспублікі Беларусь (2011).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 26 ліпеня 1970 года ў Слуцку ў сям’і медыкаў: бацька, Алег Васілевіч Румо, працаваў хірургам у Слуцкай цэнтральнай раённай бальніцы, маці — педыятрам, бабуля — медыцынскай сястрой.

Скончыў Мінскі дзяржаўны медыцынскі інстытут (1993), Акадэмію кіравання пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь.

Працоўную дзейнасць пачаў фельчарам здраўпункта гарадской паліклінікі № 21 г. Мінска. У 1993—1995 гадах быў клінічным ардынатарам па спецыяльнасці «Хірургія» 2-й кафедры хірургічных хвароб Мінскага дзяржаўнага медыцынскага інстытута, у 1995—2000 гадах — урачом-хірургам 1-га хірургічнага аддзялення 9-й гарадской клінічнай бальніцы г. Мінска.

У 2000—2004 гадах — старшы навуковы супрацоўнік, асістэнт 2-й кафедры хірургічных хвароб, загадчык лабараторыі гема- і лімфасорбцыі Цэнтральнай навукова-даследчай лабараторыі Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта.

З 2005 года — намеснік галоўнага ўрача па хірургічнай рабоце, з 2010 — намеснік галоўнага ўрача па хірургічнай рабоце — кіраўнік Рэспубліканскага навукова-практычнага цэнтра трансплантацыі органаў і тканак 9-й гарадской клінічнай бальніцы г. Мінска. Адначасова з 2009 года — дацэнт, з 2013 года — прафесар Беларускай медыцынскай акадэміі паслядыпломнай адукацыі.

12 кастрычніка 2016 года абраны членам Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь 6-га склікання ад горада Мінска, 6 снежня 2019 года — членам Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь 7-га склікання.

У верасні 2018 года ўзначаліў Мінскі навукова-практычны цэнтр хірургіі, транспланталогіі і гематалогіі, у які была пераўтворана 9-я гарадская клінічная бальніца г. Мінска^[2].

15 сакавіка 2021 года ўвайшоў у склад Канстытуцыйнай камісіі, якая ў мэтах ажыццяўлення рэзалюцыі шостага Усебеларускага народнага сходу распрацоўвала прапановы па змяненні Канстытуцыі Беларусі і забяспечвае іх усенароднае абмеркаванне^[3].

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар больш за 400 навуковых прац. Упершыню ў гісторыі беларускай медыцыны перасадзіў печань ад жывога і памерлага донара дарослым і дзецям (2008, 2010), падстраўнікавую залозу, а таксама першым правёў унікальную аперацыю па адначасовай перасадцы печані і ныркі.

Аўтар першых у Рэспубліцы Беларусь унікальных аперацый на гепатапанкрэатабіліарнай зоне, такіх як аўтатрансплантацыя печані, рэзекцыя магістральных сасудаў печані і падстраўнікавай залозы пры пухлінах. Упершыню выканаў у Беларусі і Казахстане паспяховыя аперацыі па трансплантацыі печані дарослым і дзецям ад жывога роднаснага донара.

Даследаванні ў галіне транспланталогіі і хірургіі па ўсталяванні заканамернасцяў ўзнікнення і развіцця сіндрому энтэральнай недастатковасці пры некратызіруючым панкрэатыце, кішачнай непраходнасці, перытаніце і пасля трансплантацыі печані, па распрацоўцы прылад і методык карэкцыі парушэнняў у тонкай і тоўстай кішцы пры цяжкіх экстраных хірургічных захворваннях органаў брушной поласці і пасля трансплантацыі печані, вывучэнню фактараў, якія ўплываюць на развіццё ішэмічна-рэперфузіённага пашкоджання органаў пры іх трансплантацыі, распрацоўцы прагнастычных крытэрыяў ранняй дысфункцыі трансплантаты печані і нырак, стварэнню прылад, якія дазваляюць паменшыць халадовае пашкоджанне органаў пры іх кансервацыі, вывучэнню механізмаў імунаталерантнасці пасля трансплантацыі органаў.

Асноўныя публікацыі[правіць | правіць зыходнік]

Комплексное лечение энтеральной недостаточности при хирургических заболеваниях органов брюшной полости : диссертация … доктора медицинских наук: 14.01.17: / Руммо Олег Олегович. — Минск, 2012.
Трансплантационные технологии в хирургии печени. — Минск, 2017.
Трансплантация печени при синдроме портальной гипертензии // Анналы хирургической гепатологии. 2015. Т. 20, № 1.
Improved survival in liver transplant recipients receiving prolongedrelease tacrolimus in the European Liver Transplant Registry // Am. J. Transplant. 2015. Vol. 15, N 5.

Узнагароды і званні[правіць | правіць зыходнік]

Дзяржаўная прэмія Рэспублікі Беларусь (2016) за працу «Распрацоўка і ўкараненне тэхналогій трансплантацыі органаў у дзяцей і дарослых».

Узнагароджаны ордэнам Пашаны (2008), ордэнам Айчыны III ступені (2020)^[4], ордэнамі Беларускай праваслаўнай царквы: Свяціцеля Кірылы Тураўскага II ступені (2011) і Крыжа прападобнай Еўфрасінні Полацкай (2012), медалём, Ганаровай граматай Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь. Удастоены ганаровага звання «Мінчанін года».

Зноскі

↑ НАН Беларусі падвяла вынікі выбараў новых акадэмікаў і членаў-карэспандэнтаў
↑ Новый центр трансплантологии, донорство двоюродных родственников и 3D-печать органов. Большое интервью с Олегом Руммо Архівавана 9 снежня 2018. (руск.)
↑ Указ Президента Республики Беларусь 15 марта 2021 г. № 105 «О Конституционной комиссии» (руск.) (17 сакавіка 2021). Праверана 20 сакавіка 2021.
↑ Ордэны, медалі і ганаровыя званні — узнагарод удастоены больш за 60 прадстаўнікоў розных галін

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Руммо Олег Олегович // Кто есть кто в Республике Беларусь [энциклопедия] / ред. совет: Чекалов Игорь Владимирович (председатель) [и др.]. — Минск: Энциклопедикс, 2009. — 284 с. — С. 87. ISBN 978-985-6742-80-7.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Алег Алегавіч Румо на сайце Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (бел.)
Алег Алегавіч Румо ў базе даных «История белорусской науки в лицах» Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа НАН Беларусі (руск.)
Алег Алегавіч Румо Архівавана 18 жніўня 2020. на сайце Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь (бел.)

[1] НАН Беларусі падвяла вынікі выбараў новых акадэмікаў і членаў-карэспандэнтаў

[НЦТ-2] Новый центр трансплантологии, донорство двоюродных родственников и 3D-печать органов. Большое интервью с Олегом Руммо Архівавана 9 снежня 2018. (руск.)

[3] Указ Президента Республики Беларусь 15 марта 2021 г. № 105 «О Конституционной комиссии» (руск.) (17 сакавіка 2021). Праверана 20 сакавіка 2021.

[4] Ордэны, медалі і ганаровыя званні — узнагарод удастоены больш за 60 прадстаўнікоў розных галін

[1]

[2]

[3]

[4]