Афанасій Паўланцьевіч Белабародаў

Афанасій Паўланцьевіч Белабародаў
Афанасій Паўланцьевіч Белабародаў
Дата нараджэння	18 (31) студзеня 1903
Месца нараджэння	Баклашы[d], Іркуцкі павет[d], Іркуцкая губерня, Іркуцкае генерал-губернатарства[d], Расійская імперыя;
Дата смерці	1 верасня 1990 (87 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР;
Месца пахавання	Істрынскі раён[d];
Альма-матар	Tashkent Higher Tank Command School[d]; Ваенная акадэмія імя М. В. Фрунзэ (1936);
Грамадзянства	СССР;
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	пяхота
Гады службы	1919—1920, 1923—1968
Званне
Камандаваў	43-я армія,; 1-я Чырванасцяжная армія
Бітвы/войны	Грамадзянская вайна ў Расіі, ; Канфлікт на КУЧ,; Вялікая Айчынная вайна Бітва за Маскву; Беларуская наступальная аперацыя; Рыжская аперацыя; Усходне-Пруская наступальная аперацыя; Савецка-японская вайна Маньчжурская наступальная аперацыя;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Афанасій Паўланцьевіч Белабародаў (18 (31) студзеня 1903, вёска Акініна-Баклашы, Іркуцкая губерня — 1 верасня 1990, Масква) — савецкі военачальнік, двойчы Герой Савецкага Саюза, камандуючы 43-й Арміяй, якая вызваліла Віцебск ад нямецкіх акупантаў і ўдзельнічала ў штурме Кёнігсберга, генерал арміі. Ганаровы грамадзянін Віцебска (1974).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Афанасій Паўланцьевіч Белабародаў нарадзіўся 18 (31) студзеня 1903 года ў вёсцы Акініна-Баклашы Іркуцкай губерні (цяпер сяло Баклашы Шэлехаўскага раёна Іркуцкай вобласці), у сялянскай сям’і. У 1919—1920 гадах ваяваў у партызанскім атрадзе на Далёкім Усходзе. Пачаў служыць у РККА ў 1923 годзе^[2]. Скончыў пяхотную школу ў 1926 годзе, затым Ваенна-палітычныя курсы ў 1929 годзе і Ваенную акадэмію імя Фрунзэ ў 1936 годзе^[2]. Удзельнічаў у баях на КУЧ у 1929 годзе. Член ВКП (б) з 1926 года.

У пачатку Вялікай Айчыннай вайны з кастрычніка 1941 камандаваў 78-й (з 26 лістапада 1941 года — 9-й гвардзейскай) стралковай дывізіяй, якая вызначылася ў бітве за Маскву. З кастрычніка 1942 года быў камандзірам стралковага корпуса, а з мая 1944 года камандаваў 43-й Арміяй, якая ўдзельнічала ў Беларускай аперацыі^[2], у прыватнасці, у аперацыі «Баграціён» у чэрвені 1944 года, у выніку якой быў вызвалены Віцебск. На чале гэтай жа арміі ўдзельнічаў у вызваленні Літвы і ў Усходне-Прускай аперацыі. У перыяд вайны супраць імперыялістычнай Японіі ў жніўні 1945 года камандаваў 1-й Чырванасцяжнай арміяй.

Пасля вайны з 1946 па 1953 год камандуючы арміяй, затым працаваў начальнікам курсаў «Стрэл»^[2], з 1955 года камандаваў войскамі Варонежскай ваеннай акругі^[2], а ў 1957 годзе быў прызначаны начальнікам Галоўнага ўпраўлення кадраў Міністэрства абароны СССР. З 1963 года з’яўляўся камандуючым войскамі Маскоўскай ваеннай акругі. З 1968 года — інспектар-дарадца Групы генеральных інспектараў Міністэрства абароны СССР^[2]. Член ЦК КПСС з 1966 па 1971 года. Выбіраўся дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР 3-га і 7-га скліканняў^[2].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Медаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза № 4157 (1944/07/22)
Медаль «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза № 5542 (1945/04/19)
5 ордэнаў Леніна
Ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі
5 ордэнаў Чырвонага Сцяга
ордэн Суворава I-й ступені
ордэн Суворава II-й ступені
ордэн Кутузава II-й ступені
ордэн Айчыннай вайны I-й ступені
ордэн «За службу Радзіме ва Узброеных Сілах СССР» III ступені
медалі
Ганаровы грамадзянін г. Іркуцка^[3] і г. Віцебска

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

У гонар генерала арміі А. П. Белабародава названыя вуліцы ў Маскве (Вуліца Генерала Белабародава), Нахабіна, Калінінградзе, Іркуцку, Віцебску і Мыцішчах.
У Іркуцку усталяваны бюст каля галоўнага ваеннага мемарыяла Іркуцка наадварот Вечнага агню (скульптар Г. І. Матавілаў, архітэктар Л. М. Палякоў)^[4].
У Маскве ўстаноўлена мемарыяльная дошка на сцяне школы № 1918 па адрасе: вул. Генерала Белабародава, 22.
На адным з будынкаў на праспекце Белабародава ў г. Віцебск ўстаноўлена мемарыяльная дошка.
На радзіме Героя Баклашынскай школе прысвоена імя Белабародава і на будынку школы ўстаноўлена мемарыяльная дошка^[5].
У Іркуцкe на будынку, дзе навучаўся Афанасій Белабародаў, устаноўлена мемарыяльная дошка^[6].
Генерал А. П. Белабародаў з’яўляецца героем фільма «Дзень камандзіра дывізіі».
Генерал А. П. Белабародаў з’яўляецца заснавальнікам музея ў школе № 59 (цяпер 1286).

Сачыненні[правіць | правіць зыходнік]

Сквозь огонь и тайгу. М., 1960.
Приказ командира — закон для воина. М., 1969.
Ратный подвиг. 2-е изд., испр. и доп. М., 1973.
Прорыв на Харбин. М., 1982.
Всегда в бою. М., 1984.

Зноскі

↑ Afanasy Pavlantyevich Beloborodov // TracesOfWar
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q98839586"></a>
↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Белобородов Афанасий Павлантьевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 50. — 737 с.
↑ Региональный портал городской администрации Иркутска Архівавана 19 мая 2012.
↑ Фотографии бюста в Иркутске.[1] (Праверана 16 лютага 2009)[2] (Праверана 16 лютага 2009)
↑ Официальный сайт администрации города Шелехов (руск.)
↑ Мемориальные доски и памятники Иркутска Архівавана 9 верасня 2011.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Детская библиотека № 23 г. Иркутска.
День командира дивизии. Архівавана 15 ліпеня 2015. А.Бек.
Последний приказ генерала. І. Нікалаеў. «Звезда». 2001, № 10.
Подборка статей Клуба ИСТОК г. Истра

[_902d045beb2109f3-1] Afanasy Pavlantyevich Beloborodov // TracesOfWar
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q98839586"></a>

[БС-2] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Белобородов Афанасий Павлантьевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 50. — 737 с.

[3] Региональный портал городской администрации Иркутска Архівавана 19 мая 2012.

[4] Фотографии бюста в Иркутске.[1] (Праверана 16 лютага 2009)[2] (Праверана 16 лютага 2009)

[5] Официальный сайт администрации города Шелехов (руск.)

[6] Мемориальные доски и памятники Иркутска Архівавана 9 верасня 2011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]