Алесь Наўроцкі

Алесь Наўроцкі
Алесь Наўроцкі
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	12 лютага 1937
Месца нараджэння	Давыдаўка, Давыдаўскі сельсавет, Даманавіцкі раён, Мазырская акруга, БССР, СССР;
Дата смерці	24 красавіка 2012 (75 гадоў)
Альма-матар	Мінскі медыцынскі інстытут (1962); Вышэйшыя літаратурныя курсы літаратурнага інстытута імя А. М. Горкага[d];
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, паэт
Мова твораў	беларуская
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз беларускіх пісьменнікаў;

Алесь Наўроцкі (Аляксандр Піліпавіч Наўроцкі; 12 лютага 1937, вёска Давыдаўка, Светлагорскі раён, Гомельская вобласць — 24 красавіка 2012, Мінск) — беларускі празаік і паэт, урач.

Біяграфічныя звесткі[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і настаўнікаў. У 1954 годзе скончыў Бабруйскую школу санітарных фельчараў. Працаваў фельчарам у вёсцы Вышкава Карэліцкага раёна. Скончыў Мінскі медыцынскі інстытут (1962). Працаваў урачом участковай бальніцы ў вёсцы Аравічы Хойніцкага раёна (1962—1965).

У 1964 годзе прыняты ў члены Саюза пісьменнікаў БССР. Пераехаў у Мінск, працаваў на станцыі хуткай медыцынскай дапамогі (з 1965).

У 1975 годзе паступіў на Вышэйшыя літаратурныя курсы ў Маскве. Праз год заўважыў увагу да сябе з боку КДБ, пасля чаго прыпыніў вучобу і вярнуўся ў Мінск (1976).

1 красавіка 1978 года выйшаў з Саюза пісьменнікаў БССР з прычыны неаднаразовага адпрэчвання надрукавання яго твораў выдавецтвам «Мастацкая літаратура».

У 1980 годзе галосна выказаў сваю грамадзянскую пазіцыю: публічна пратэставаў супраць метадаў, якія прымяняла ў СССР так званая «карная псіхіятрыя». Звяртаўся па падтрымку да праваабаронцы акадэміка Андрэя Сахарава.

Неўзабаве доктара Наўроцкага наведала ўрачэбна-кансультацыйная камісія, якая вырашыла прымацаваць Алеся Наўроцкага да псіхіятрычнага дыспансера і пазбавіла працы лекара (1981). Доўгі час пісьменнік нідзе не працаваў і амаль не друкаваўся – паводле ўласных словаў, «дваццаць гадоў пісаў у шуфляду».

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Дэбютаваў вершам «Краіна родная» ў раённай газеце «Ленінская перамога» ў 1952 годзе, а з 1954 года выступаў у рэспубліканскім друку (часопіс «Полымя», верш «Ранак ідзе»).

Аўтар зборнікаў паэзіі «Неба ўсміхаецца маланкаю» (1962), «Гарачы снег» (1968), «Пакаленні і папялішчы» (1990), кнігі апавяданняў «Валун» (1976), якая выйшла ў двух варыянтах: як зборнік апавяданняў (1976) і як раман на рускай мове (1994).

У 2016 годзе ў серыі «Беларускі кнігазбор» выйшла ў свет кніга Алеся Наўроцкага «Выбраныя творы»^[1].

Зноскі

↑ Выбраныя творы / Алесь Наўроцкі; укладанне, прадмова, каментар Віктара Жыбуля. — Мінск: Беларуская навука, 2016. — 640 с. — (Беларускі кнігазбор: БК. Серыя І, Мастацкая літаратура). ISBN 978-985-08-2020-4. (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 верасня 2021. Праверана 4 верасня 2021.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. — С. 213. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0188-5 (т. 11).
Алесь Наўроцкі // Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 1992—1995. — Т. 4. — С. 383.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

[1] Выбраныя творы / Алесь Наўроцкі; укладанне, прадмова, каментар Віктара Жыбуля. — Мінск: Беларуская навука, 2016. — 640 с. — (Беларускі кнігазбор: БК. Серыя І, Мастацкая літаратура). ISBN 978-985-08-2020-4. (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 4 верасня 2021. Праверана 4 верасня 2021.

[1]