Бабіцкая іканапісная школа

Бабіцкая іканапісная школа — адна з самабытных школ беларускага іканапісу, якая стваралася ў ваколіцах вёскі Бабічы Чачэрскага раёна^[1].

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

У іконах Бабіцкай іканапіснай школы адчуваецца ўплыў майстроў Адраджэння і барока^[1]. Узорамі для мясцовых мастакоў служылі гравюры з еўрапейскіх шэдэўраў, а таксама творы італьянскіх майстроў, запрошаных графам З. Р. Чарнышовым, уладальнікам Чачэрска ў XVIII стагоддзі, для ўпрыгожвання заснаваных ім храмаў^[1]. У Бабіцкай іконе арганічна спалучаюцца заходнія ўплывы і глыбінная архаіка земляробчага ладу^[1].

Традыцыя эпохі барока прасочваецца ў цёмнафонавых іконах з імпульсіўнай манерай пісьма абліччаў і постацяў. Каларыт засноўваецца на энергічным супрацьпастаўленні святла і ценю на падкрэсленай апазіцыі постацей і фонавай прасторы^[2]. Але і гэтыя стылявыя асаблівасці арганічна спалучаюцца з фальклорным мысленнем іканапісцаў, якія заўжды належалі да таго сацыяльнага слою, для якога прызначаліся іх творы^[2].

Майстры[правіць | правіць зыходнік]

Першая згадка пра трох сялян-іканапісцаў «в деревне Бабичи Покотской волости Рогачёвского повета» сустракаецца ў «Апісанні Магілёўскай губерні» у 1884 годзе^[1].

У канцы XX стагоддзя жылі апошнія майстры вядомай сялянскай дынастыі бабіцкіх іканапісцаў — Уладзімір і Гаўрыіл Гераковы^[1].