ВЛ80
| УЛ80 | |
|---|---|
 Электравоз ВЛ80т-784 | |
| Асноўныя даныя | |
| Краіна пабудовы | СССР, Расія |
| Заводы | НЭБЗ |
| Гады пабудовы | 1961-1994 |
| Усяго пабудавана | 4917 |
| Канструкцыйная хуткасць | 110 км/г |
| Тэхнічныя даныя | |
| Род току і напружанне ў кантактнай сеткі | зменны, 25-27 кВ |
| Восевая формула | 2(2O-2O) |
| Гадзіннікавая магутнасць ТЭД | 8*(610-800) кВт (у залежнасці ад мадыфікацыі) |
| Хуткасць гадзіннікавага рэжыму | 47,8-58,7 км/г (у залежнасці ад мадыфікацыі) |
| Працяглая магутнасць ТЭД | 8*(695-720) кВт (у залежнасці ад мадыфікацыі) |
| Хуткасць працяглага рэжыму | 50,1-56 км/г (у залежнасці ад мадыфікацыі) |
| Эксплуатацыя | |
| Краіны | СССР, Расія, Беларусь, Украіна, Казахстан, Узбекістан |
Электравоз УЛ80 (руск.: ВЛ80) — грузавы магістральны электравоз пераменнага току з восевай формулай 2(2O-2O) Першыя электравозы УЛ80 абсталёўваліся ртутнымі дугавымі выпрамнікамі; пазней усе яны былі пераабсталяваны пад крамянёвыя выпрамнікі і сталі называцца УЛ80К.
Імянныя электравозы серыі УЛ80с[правіць | правіць зыходнік]
УЛ80с−650 «Партызан-заслонавец» (Пастанова № 45/17 ад 23 мая 1983 года) прыпісаны да лакаматыўнага дэпо Баранавічы. Ажыццяўляе перавозку грузаў як па Беларусі, так і за яе межамі.
УЛ80с−648 «Чыгуначнік Беларусі» (Пастанова № 51/20 ад 20 чэрвеня 1986 года) прыпісаны да лакаматыўнага дэпо Баранавічы. Працуе з грузавымі цягнікамі ад Брэста да Вязьмы.
Тэхнічныя характарыстыкі электравоза УЛ80сБ[правіць | правіць зыходнік]
- Род службы — грузавы
- Напружанне — 25 кВ, 50 Гц
- Восевая формула — 2(2O-2O)
- Канструкцыйная хуткасць — 110 км/г.
- Маса — 192 т
- Магутнасць — 6520 кВт
- Мінімальны радыус поўных крывых — 125 м
Электравозы ВЛ80 усіх індэксаў будаваліся Новачаркаскім электравозабудаўнічым заводам (НЭБЗ) па праектах распрацаваным Усерасійскім навукова-даследчым і праектна-канструктарскім інстытутам электравоза будавання ў 1961—1995 гадах. Механічная частка, цягавыя рухавікі, дапаможныя электрамашыны завод вырабляў сам. Некаторыя важныя камплектуючыя завод атрымліваў ад іншых заводаў (цягавы трансфарматар, галоўны выключальнік).
Будаваўся ў 1979—1994 гадах, выпушчана 2746 адзінак.
Фактычна УЛ80с — гэта УЛ80Т, даабсталяваны для працы ў складзе больш чым двух секцый пры кіраванні з адной кабіны па сістэме многіх адзінак (СМЕ). Першапачаткова электравоз будаваўся з магчымасцю працы толькі двух ці чатырох счэпленых секцый. У 1982 годзе былі пабудаваныя электравозы 550, 551, 552 якія маглі працаваць у складзе двух, трох ці чатырох секцый. З электравоза 697 (1983 год) усё электравозы будуюцца з такой магчымасцю. Адзіным абмежаваннем з’яўляецца немагчымасць працы трэцяй прычапной секцыі ў рэжыме рэастатнага тармажэння.
Шэраг змяненняў канструкцыі прывялі да ўцяжарвання электравоза, і была вызначана новая пашпартная вага электравоза — 192 т.
Электравоз УЛ80к[правіць | правіць зыходнік]
Будаваўся ў 1963—1971 гадах, выпушчана 695 адзінак. Пасля эксперыментаў з рэгуляваннем напружання ЦЭР на першасным баку трансфарматара і каляскамі без рысор серыйныя УЛ80 здабылі канструкцыю, у цэлым працягвае традыцыю электравоза УЛ60К. Аднак, шматлікія вузлы значна адрозніваліся ад гэтых на УЛ60К — цягавыя рухавікі мелі больш выгадныя характарыстыкі, генератар току кіравання ДК-405 быў заменены на бескантактную крыніцу сілкавання на аснове трансфарматара ТРПШ. Праход — уздоўж левай сценкі кузава, пакінутая прастора ад папярочнага праходу (размешчаны за кабінай секцыі) да межсекцыйнага пераходу (размешчаны ў хвасце) адгароджаны шторамі і называецца высакавольтнай камерай (ВВК).
Кожная секцыя электравоза ВЛ80к першых выпускаў (да нумара 380) мае два магутных (40 кВт) цэнтрабежных вентылятара для ахаладжэння цягавых рухавікоў, якія забіраюць паветра праз урэзаныя ў правую сценку кузава жалюзі, і чатыры маламагутныя высакаабаротныя (14 кВт, 2950 мін−1) восевых вентылятара ВЭ6-М2, кожны з якіх засмоктвае паветра праз устаноўленыя на даху жалюзі і падае яго ў шафу выпрамляльнай устаноўкі. Усе дапаможныя машыны, акрамя МВ-2 (задняй каляскі), устаноўлены ўнутры ВВК. Размяшчэнне абсталявання ў кабіне і папярочным праходзе (у прыватнасці, размяшчэнне паветраразмеркавальнік тармазоў і клапанаў гукавых сігналаў пад столлю папярочнага праходу) не змяніліся ў параўнанні з ВЛ60к.
Электравоз УЛ80Т[правіць | правіць зыходнік]
Цялежкі УЛ80Т першых выпускаў былі аналагічныя цялежкам УЛ80к, але з электравоза УЛ80Т−1004 (1975) бакавыя апоры змяніла калясачная падвеска — кузаў падвешаны да кожнай калясцы на чатырох падспружыненых стрыжнях, ледзь нахіленых да цэнтра каляскі для лепшага цэнтравання кузава, а таксама ў ланцугах кіравання замест плаўкіх засцерагальнікаў пастаўленыя 'аўтаматычныя выключальнікі'. Сістэма вентыляцыі змянілася ў параўнанні з УЛ80к № 380—750 не кардынальна, але левыя форкамеры моцна паменшаны ў памерах і паднятыя пад дах, у выніку праходу па калідоры нішто не перашкаджае. Таксама значна зменена электрычная схема — на электравозе ўсталяваны рэастатны тормаз. Гэта азначае ўстаноўку:
- тармазных рэзістараў і кантактара пераключэння іх супраціўлення (ён носіць назву кантактар пашыранай зоны тармажэння і перамыкаюць супраціўленне рэзістараў з 1 Ом на 0,54 Ом);
- Тармазных пераключальнікаў, якія адключаюць цягавыя рухавікі ад выпрамляльных установак і падлучаюць іх якары да тармазным рэзістараў, а абмоткі ўзбуджэння злучаюць паслядоўна і падлучаюць да ВУВ;
- Выпрамляльнай ўстаноўкі ўзбуджэння, якая сабрана з тырыстараў і дазваляе плаўна рэгуляваць узбуджэнне працоўных у генератарным рэжыме рухавікоў, а, такім чынам, і тармазны высілак;
- Прылады пераключэння паветра, якія ў цягавым рэжыме забяспечваюць падвод паветра ад матор-вентылятараў № 3 і № 4 да выпрамляльных установак, згладжваюцца рэактарам і маслаахладжальнікам трансфарматара, а ў тармазным рэжыме да тармазнога рэзістара;
- Блока кіравання рэастатнага тармажэннем (БКРТ), які кіруе ВУВ, кантактарамі пашыранай зоны тармажэння і іншымі апаратамі. БКРТ усталяваны толькі ў першай секцыі электравоза.
Такая змена электрасхемы і дадаванне новых апаратаў пацягнула за сабой і перакампаноўку абсталявання ў секцыі.
УЛ80А/Б[правіць | правіць зыходнік]
У 1967 годзе НЭБЗ вырабіў доследную секцыю электравоза, пазначаную УЛ80Б−216, якая мела безкалектарныя вентыльныя ЦЭР[1][2]. У тым жа годзе НЭБЗ вырабіў васьмівосевы электравоз серыі ВЛ80 № 238, у якога адна секцыя была абсталявана асінхроннымі ЦЭР (секцыя УЛ80А), а іншая ўяўляла сабой звычайную секцыю электравоза УЛ80К[3]. У 1971 годзе НЭБЗ выпусціў двухсекцыйны васьмівосевы электравоз ВЛ80А−751, таксама з асінхроннымі ЦЭР[4].
Серыйна электравозы УЛ80А і УЛ80Б не выраблялі[5].
Электравоз УЛ80см[правіць | правіць зыходнік]
Электравоз УЛ80см — будаваўся ў 1991—1995 гадах, выпушчана 4 адзінкі. Усе прыпісаны да дэпо Батайск Паўночна-Каўказскай чыгункі.
Галерэя[правіць | правіць зыходнік]
-
Электравоз УЛ80К-368 около Батайска -
Электравоз ВЛ80В-1129 у Шчэрбінке -
Электравоз УЛ80С-2262 -
Электравоз УЛ80С-773 -
Электравоз УЛ80С-674 -
Электравоз УЛ80С-1244 у складзе трох секцый -
Электравоз УЛ80С-1707 -
Электравоз УЛ80С-1893 у складзе трох секцый -
Электравоз УЛ80С-3001 (ВЛ80СМ-3001) -
Электравоз УЛ80С-3002 (ВЛ80СМ-3002) -
Электравоз УЛ80С-3003 (ВЛ80СМ-3003) -
Электравоз УЛ80СМ-3004 -
ВЛ80Т-831
Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]
- ↑ ВЛ80Б-216(недаступная спасылка). TrainPix. Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2018. Праверана 4 студзеня 2018.
- ↑ Р. И. Прошутинский, О. В. Колодкин Вентильные двигатели в тяговом приводе электрического подвижного состава магистральных железных дорог // Известия ПГУПС : Журнал. — 2015. — № 1. — С. 51—56. — ISSN 1815-588Х.
- ↑ ВЛ80А-238(недаступная спасылка). TrainPix. Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2018. Праверана 4 студзеня 2018.
- ↑ ВЛ80А-751(недаступная спасылка). TrainPix. Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2018. Праверана 4 студзеня 2018.
- ↑ Список подвижного состава и фотогалерея ВЛ80, ВЛ80А, ВЛ80Б(недаступная спасылка). TrainPix. Архівавана з першакрыніцы 15 жніўня 2021. Праверана 15 жніўня 2021.
 | Для паляпшэння артыкула па транспарце пажадана: |