Вінцэнт Тышкевіч

Вінцэнт Тышкевіч
Вінцэнт Тышкевіч
	; Вінцэнт Тышкевіч. Гравюра XIX ст.
	; Герб «Ляліва»
пісар вялікі літоўскі
	12 снежня 1780 — 23 мая 1781
Папярэднік	Людвік Тышкевіч
Пераемнік	Антоні Базылі Дзедушыцкі[d]
рэферэндар вялікі літоўскі
	23 мая 1781 — 1795
Папярэднік	Фрыдэрык Юзаф Машынскі
Нараджэнне	1757; Вільня, Віленскі павет, Віленскае ваяводства, Вялікае Княства Літоўскае, Рэч Паспалітая;
Смерць	12 сакавіка 1816
Род	Тышкевічы
Бацька	Антоні Казімір Тышкевіч
Маці	Тэрэза з Тызенгаўзаў[d]
Жонка	Марыя Тэрэза з Панятоўскіх[d]
Дзеці	няма
Ордэн Белага арла	Ордэн Святога Станіслава
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вінцэнт Тышкевіч (1757 — 12 сакавіка 1816, маёнтак Дубай каля Пінска^[2]) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Пісар вялікі літоўскі (з 1780), рэферэндар вялікі літоўскі (з 1781).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

З лагойскай лініі роду Тышкевічаў гербу «Ляліва», сын Антонія Казіміра, генерал-лейтэнанта літоўскага войска, і Тэрэзы з роду Тызенгаўзаў. Успадкаваў ад бацькі тытул графа на Лагойску і Бярдычаве і маёнткі Лагойск (Мінская губерня), Свіслач (Літоўска-Гродзенская губерня) і Белаполле (Слабодска-Украінская губерня), а таксама шэраг маёнткаў у Пінскім павеце (Мінская губерня). Трымаў Стралкоўскае староства.

Нанова перабудаваў маёнтак Свіслач, заклаў галандскага кшталту парк, перарэзаў яго каналамі і стварыў вялікі заасад. Заснаваў у мястэчку на ўласныя сродкі Свіслацкую гімназію — цэнтр асветы і вальнадумства на Гарадзеншчыне пачатку XIX стагоддзя^[3].

У 1778 г. пабраўся шлюбам з Марыяй-Тэрэзай Панятоўскай (1761—1831), пляменніцай польскага караля і вялікага князя літоўскага Станіслава-Аўгуста, ад якой не меў дзяцей.

Паводле тэстаменту ад 1813 г. свае багатыя маёнткі перадаваў сваякам: Лагойск адпісаў графу Пію Тышкевічу (1756—1858), Белаполле — украінскім Тышкевічам, а Свіслач — графу Юзафу Тышкевічу (1724—1815), старосце вяляціцкаму.

Цікавыя факты[правіць | правіць зыходнік]

Вінцэнт Тышкевіч практыкаваў пакаранні ў дачыненні да ўласных аканомаў, калі тыя пераўзыходзілі раз і назаўсёды ўсталяваны гадавы прыбытак маёнтку^[4].

Зноскі

↑ Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795 / пад рэд. J. Wolff — Kraków: 1885. — С. 313.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q123243396"></a>
↑ Патоцкі Леан. Успаміны пра Тышкевічаву Свіслач, Дзярэчын i Ружану — Мн.: «Полымя», 1997.
↑ С. Раманаў. Гэты знаёмы і незнаёмы Тышкевіч Архівавана 5 сакавіка 2016. // «Свіслацкая газета», 7 красавіка 2008.
↑ Андрэй Кіштымаў. Эканамічныя асновы беларускай дзяржаўнасці на пачатку 20 ст. Архівавана 5 сакавіка 2016. // Гістарычны Альманах. Том 3, 2000.

[_91458704056927f7-1] Senatorowie i dygnitarze Wielkiego Księstwa Litewskiego 1386—1795 / пад рэд. J. Wolff — Kraków: 1885. — С. 313.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q123243396"></a>

[2] Патоцкі Леан. Успаміны пра Тышкевічаву Свіслач, Дзярэчын i Ружану — Мн.: «Полымя», 1997.

[3] С. Раманаў. Гэты знаёмы і незнаёмы Тышкевіч Архівавана 5 сакавіка 2016. // «Свіслацкая газета», 7 красавіка 2008.

[4] Андрэй Кіштымаў. Эканамічныя асновы беларускай дзяржаўнасці на пачатку 20 ст. Архівавана 5 сакавіка 2016. // Гістарычны Альманах. Том 3, 2000.

[1]

[2]

[3]

[4]