Дон Карлас Старэйшы

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Дон Карлас Старэйшы
Нараджэнне 29 сакавіка 1788(1788-03-29)[1][2][…]
Смерць 10 сакавіка 1855(1855-03-10)[1][2][…] (66 гадоў)
Месца пахавання
Род Іспанскія Бурбоны
Бацька Карл IV[3]
Маці Марыя-Луіза Пармская[3]
Жонка Марыя Франчэска дэ Браганса[d][4] і Марыя Тэрэза Партугальская[d][4]
Дзеці Juan de Borbón y Bragança[d], Fernando de Borbón y Bragança[d] і Carlos Luis de Borbón y Bragança[d][5]
Член у
Дзейнасць палітык
Аўтограф Выява аўтографа
Узнагароды
ордэн Святога апостала Андрэя Першазванага Grand Cross of the Order of Charles III рыцар ордэна Залатога руна Knight of the Order of the Holy Spirit Knight of the Order of Saint-Michel
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дон Ка́рлас Мары́я Ісі́дра дэ Бурбо́н (ісп.: Carlos María Isidro de Borbón; 29 сакавіка 1788, Аранхуэс — 10 сакавіка 1855, Трыест) — іспанскі інфант, сын караля Карла IV і Марыі-Луізы Пармскай, малодшы брат Фердынанда VII. Прэтэндэнт на іспанскі прастол з 1833 па 1844 гады. У адрозненне ад унука, які таксама развязаў грамадзянскую вайну, вядомы як Дон Карлас Старэйшы.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Разам з братам Карлас быў запрошаны Напалеонам у Баёну, дзе быў прымушаны адрачыся ад сваіх правоў. У 1814 годзе, пасля рэстаўрацыі Бурбонаў, Карлас вярнуўся ў Мадрыд і ажаніўся з дачкой партугальскага караля Жуана VI Марыяй Франчэскай дэ Браганса, ад якой меў трох сыноў (сярэдні сын Хуан, граф Манцісон, у далейшым прэтэндаваў таксама на французскі прастол).

З-за бяздзетнасці Фердынанда Карлас лічыў сябе спадчыннікам прастола. Вакол яго групавалася партыя крайніх прыхільнікаў абсалютызму і клерыкалаў, якія былі вядомыя пад імем карлістаў (апастолікаў) і з’яўляліся галоўнымі віноўнікамі паўстанняў, што трывожылі Іспанію з 1833 года.

Пасля смерці брата і абвяшчэння каралевай малалетняй пляменніцы, Ізабелы II, Карлас абвясціў сябе ў Краіне Баскаў каралём Карлам V і развязаў першую карлісцкую вайну, якая працягвалася да 1839 года.

У 1844 годзе Карлас адрокся ад сваіх правоў на карысць свайго старэйшага сына. У 1847 годзе Луі-Філіп дазволіў яму падацца ў яго аўстрыйскія ўладанні, дзе ён і правёў рэштку свайго жыцця пад імем графа Маліны.

Зноскі

  1. а б Carlos Maria Isidro de Borbon, conde de Molina // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. а б Lundy D. R. Carlos Maria de Borbón, Duques de Molina // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. а б https://www.cervantesvirtual.com/portales/reyes_y_reinas_espana_contemporanea/carlos_v_biografia/
  4. а б (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  5. Lundy D. R. The Peerage

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]