Пішчуха звычайная

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Звычайны паўзунок)
Пішчуха звычайная
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Certhia familiaris (Linnaeus, 1758)

Арэал

выява

Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  178795
NCBI  73333
EOL  916105

Пішчуха звычайная, паўзунок звычайны (Certhia familiaris) — дробная птушка з атрада вераб’інападобныя, прадстаўнік роду пішчухі (паўзункі).

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Невялікіх памераў птушка, даўжыня цела 12—13 см, размах крылаў 17,5—21 см. Карычневы, бакі цела больш светлыя, на версе галавы выразныя плямкі іржавага колеру на надхвосці. У маладых верх цела светла-карычневы. Мае выгнутую дзюбу, фігурныя карычневыя надкрылы, белыя падкрыллі. Жорсткія хваставыя пёры дапамагаюць узбірацца ўверх па ствалах дрэў.

Спеў даволі доўгі, чысты шчэбет, які заканчваецца трэллю. Значна адрозніваецца спевам ад падобнага віду караткапальцавага паўзунка (Certhia brachydactyla).

Пашырэнне[правіць | правіць зыходнік]

Арэал ад Пірэнеяў і Брытанскіх астравоў цягнецца праз Цэнтральную Азію да Ціхага акіяна і Японіі, уключае Гімалаі, Алтай, Блізкі Усход.

Звычайны паўзунок мае каля дзевяці падвідаў, якія свабодна скрыжоўваюцца на тэрыторыі Еўразіі. Падвіды жывуць у лясах розных тыпаў, у той час як падобны від Certhia brachydactyla жыве звычайна ў іглічных лясах і на больш высокіх шыротах. Звычайны паўзунок можа насяляць хвойныя або змяшаныя лясы ўмеранай вільготнасці. На ўсходзе арэала — таксама лісцевыя лясы ў далінах, у Вялікабрытаніі таксама курціны дрэў сярод палёў, жыве ў вялікіх садах, парках, засяляе жывыя агароджы.

Аселы, толькі паўночныя папуляцыі мігрыруюць. На Беларусі звычайны на гнездаванні аселы і качуючы ўзімку від.

Асаблівасці біялогіі[правіць | правіць зыходнік]

Звычайны паўзунок гняздуе ў шчылінах кары дрэў, асабліва, на секвоядэндроне. Самкі звычайна адкладаюць пяць ці шэсць крапчатых ружовых яек.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Птушкі Еўропы: Палявы вызначальнік / пад рэд. М. Нікіфарава. — Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]