Камін
Камін — архітэктурнае збудаванне, прызначанае для падтрымання агня.
Каміны выкарыстоўваюцца ў цяперашні час у асноўным з-за атмасферы адпачынку, якую яны ствараюць. Гістарычна яны выкарыстоўваліся для практычных мэтаў ацяплення, прыгатавання ежы і нагрэву вады для мыцця і бытавых патрэб. Агонь змяшчаецца ў топцы; дымавыя трубы дазваляюць выдаліць выхлапныя газы. Камін можа мець: падмурак, ачаг, топку, камінную дошку, камінны кран, які выкарыстоўваецца ў кухонных і пральных камінах; рашотку, перамычкі, разьбяное ўпрыгожванне над камінам, засланкі, дымавую камеру, дымавыя трубы.
Экстэ'ер каміна звычайна складаецца з цэглы, пры гэтым цэгла кладзецца такім чынам, каб пазбегнуць зацяканню дажджавой вады ўніз да вонкавых сцен. Каўпачок ці кажух служыць для ўтрымання дажджавой вады з вонкавай часткі коміна; дождж у трубе з'яўляецца значнай праблемай у комінах, выкладзеных пліткай непранікальных дымавых або металічнымі ўкладышамі, чым з традыцыйных каменных мураваных комінах. Некаторыя трубы маюць іскрагасільнікі, ўключаныя ў верхавіну або каўпачок. Каміны маюць розную цеплавую эфектыўнасць. Шэраг арганізацый папярэджваюць, што, па дадзеных розных даследаванняў, каміны могуць уяўляць значную рызыку для здароўя.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
|
Камін на Вікісховішчы |
|---|
У старажытныя часы рабіліся вогненныя ямы, часам убудаваныя ў зямлю, у пячорах, або ў цэнтры хаціны або жылля. Гэтыя прылады былі знойдзеныя на ўсіх пяці кантынентах. Недахопам ранніх ўнутраных вогненных ямаў было тое, што яны былі крыніцай таксічнага і раздражняльнага дыму ўсярэдзіне жылля.
З часам вогненныя ямы пераўтварыліся ў паднятыя ачагі ў будынках, але дым пакідаў памяшканне толькі праз адкрытыя вокны ці адтуліны ў даху. Сярэднявечная вялікая зала, як правіла, мела цэнтральны ачаг, дзе гарэў адкрыты агонь з дымам, што выходзіў праз адтуліны ў даху. Жалюзі былі распрацаваныя ў сярэднія вякі, каб закрыць вентыляцыйныя адтуліны ў даху, з-за якіх дождж і снег не траплялі ў памяшканне.
Таксама падчас Сярэднявечча выкарыстоўваліся дымавыя навесы, каб прадухіліць распаўсюджанне дыму праз пакой і для выхады яго праз сцяну або дах. Яны звычайна размяшчаліся супраць каменных сцен, замест сярэдзіны пакоя, і гэта дазваляла ацяпляць невялікія пакоі.
Коміны былі вынайдзеныя ў Паўночнай Еўропе ў 11 або 12 стагоддзя і значна вырашалі праблему выпарэнняў, лягчэй выпускалі дым на вуліцу. Коміны давалі цягу, што дазваляла паставіць камін у некалькіх памяшканнях у будынках. Коміны не адразу увайшлі ў агульны ўжытак з-за дарагавізны іх будаўніцтва, і эксплуатацыі.
У 1678 годзе прынс Руперт, пляменнік Карла I, падняў краты каміна, палепшыў цягу паветра і вентыляцыйную сістэмы. У 18-м стагоддзі адбыліся дзве важныя падзеі ў гісторыі камінаў. Бенджамін Франклін распрацаваў канвекцыйную камеру для каміна, што значна павысіла эфектыўнасць камінаў і дроўных печаў. Ён таксама палепшыў паветраны паток, выцягнуўшы паветра з камеры і вентыляцыі ў больш працяглай вобласці ў верхняй частцы. У канцы 18-ага стагоддзя, граф Томсан вынайшаў камін з высокай, дробнай топкай, якая была лепшай на ўцягванне дыму з будынка. З-за дробнай канструкцыі таксама значна палепшылася колькасць прамяністай цеплыні, якая ішла ў пакой. Дызайн Томсана з'яўляецца асновай для сучасных камінаў.