Карла Барамеа

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Карла Барамеа
італ.: Carlo Borromeo
Карла Барамеа
Партрэт Карла Барамеа працы Джавані Амброджа Фіджына (1548—1608)
Герб
Архібіскуп міланскі
7 лютага 1560 — 3 лістапада 1584
Папярэднік Джавані Анджэла Медычы
Пераемнік Гаспарэ Вісконці
Камерленга Калегіі кардыналаў
1575 — 1576
Папярэднік Уберта Гамбара
Пераемнік Альфонса Джэзуальда
Вялікі пенітэнцыярый
1565 — 1572
Папярэднік Рануча Фарнезэ
Пераемнік Джавані Альдабрандзіні
Дзяржаўны сакратар
Святога Прастола
21 снежня 1560 — 1565
Папярэднік Джыралама Дандзіні
Пераемнік Таламеа Галіа
Кардынал-святар
Святой Пракседы
17 лістапада 1564 — 3 лістапада 1584
Папярэднік Крыстафора дэль Монтэ
Пераемнік Нікола дэ Пелевэ
Кардынал-святар
Сан-Марціна-ак-Монці
4 чэрвеня 1563 — 17 лістапада 1564
Папярэднік сам, як кардынал-дыякан
Пераемнік Філібер Бабу Лабурдэзьер
Кардынал-дыякан
Сан-Марціна-ак-Монці
4 верасня 1560 — 4 чэрвеня 1563
Папярэднік Дыямід Карафа
Пераемнік сам, як кардынал-святар
Кардынал-дыякан
Санці-Віта-і-Мадэста
14 лютага 1560 — 4 верасня 1560
Папярэднік Карла Карафа
Пераемнік Карла Вісконці

Адукацыя
Дзейнасць дыпламат, каталіцкі святар, inquisitor, каталіцкі дыякан, святар, прапаведнік, архіепіскап
Нараджэнне 2 кастрычніка 1538[1][2]
Смерць 3 лістапада 1584(1584-11-03)[3][4][…] (46 гадоў)
Пахаванне
Дынастыя House of Borromeo[d]
Бацька Giberto II Borromeo[d]
Маці Margherita Medici[d]
Дыяканская хіратонія 21 снежня 1560
Прэсвітарская хіратонія 4 верасня 1563
Епіскапская хіратонія 7 снежня 1563
Кардынал з 31 студзеня 1560
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
«Святы Карл Барамей». Карціна Арацыа Барджані, Дзяржаўны Эрмітаж, Санкт-Пецярбург

Карла Барамеа, або Карл Барамей (італ.: Carlo Borromeo, лац.: Carolus Borromeus; 2 кастрычніка 1538, Арона, П’емонт — 3 лістапада 1584, Мілан) — кардынал і святы каталіцкай царквы. Адзін з самых выдатных дзеячаў Контррэфармацыі, ініцыятар рэформы манаскіх ордэнаў.

Жыццё і дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Карла Барамеа нарадзіўся 2 кастрычніка 1538 года ў радавым замку ў Ароне пры возеры Лага-Маджорэ[5]; паходзіў з італьянскага дваранскага роду Барамеа і, як і кардынал Альтэмпс, быў пляменнікам Папы Пія IV. З 1554 вывучаў права ў Павіі. Быў закліканы ў Рым Піем IV. У 1560 стаў кардыналам, у 1563 — архібіскупам міланскім.

Актыўна ажыцяўляў пастановы Трыдэнцкага сабору, у тым ліку браў удзел у распрацоўцы новага катэхізіса. Высока шанаваў багаслоўскія трактаты Луіса дэ Гранады, хадатайнічаў перад Папам пра іх апраўданне (яны былі ўнесены ў Індэкс забароненых кніг, 1559).

Удзельнічаючы ў рэформе ордэнаў і кляштароў і барацьбе за маральнае абнаўленне царквы, дамагаўся строгай дысцыпліны, што прывяло да незадавальнення шэрагу клірыкаў (ордэн гуміліятаў) і замаху на яго ў 1569. Падчас эпідэміі чумы 1575—1578 клапаціўся аб тых, хто паміраў і здзяйсняў абрады над памерлымі. У 1578 годзе заснаваў ордэн аблатаў Св. Амвросія. Прыняў актыўны ўдзел у распрацоўцы набажэнскіх кніг амврасіянскага абраду. Змагаўся з пратэстанцтвам у Швейцарыі. Карла Барамеа быў таксама заступнікам кампазітара Палестрыны.

У 1602 быў беатыфікаваны, у 1610 — кананізаваны. Гэта адзіны кардынал-пляменнік, прылічаны да ліку святых (калі не лічыць Ансельма з Лукі, які жыў у XI стагоддзі).

Выява ў мастацтве[правіць | правіць зыходнік]

Св. Карла Барамеа малявалі смуглым мужчынам арыстакратычнай знешнасці ў кардынальскім аблачэнні. Яго атрыбутамі былі распяцце, чэрап, вяроўка грэшніка, які каецца, і пацір.

Святы Карла Барамеа. Арона, Навара

Гіганцкая статуя святога ўзведзена па загаду яго брата, кардынала Федэрыка Барамеа у г. Арона (Навара). Працы — па малюнку Джавані Батысты Крэспі, — былі скончаны ў 1698.

Зноскі

  1. https://rkd.nl/explore/artists/437662 Праверана 23 жніўня 2017.
  2. BeWeB Праверана 12 лютага 2021.
  3. http://www.catholic-hierarchy.org/bishop/bborrc.html Праверана 7 красавіка 2017.
  4. Bell A. Encyclopædia BritannicaEncyclopædia Britannica, Inc., 1768. Праверана 7 красавіка 2017.
  5. Борромео, Карло // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]