Касцёл Святога Антонія Падуанскага і кляштар бернардзінцаў (Слуцк)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Касцёл
Касцёл Святога Антонія Падуанскага і кляштар бернардзінцаў
Малюнак Касцёла Святога Антонія, зроблены Я. Кругерам у 1921 годзе падчас этнаграфічнай экспедыцыі па Беларусі
Малюнак Касцёла Святога Антонія, зроблены Я. Кругерам у 1921 годзе падчас этнаграфічнай экспедыцыі па Беларусі
53°01′41,80″ пн. ш. 27°33′31,90″ у. д.HGЯO
Краіна  Беларусь
Горад
Канфесія каталіцтва
Заснавальнік Самуэль Аскерка
Дата заснавання 1734
Дата скасавання 1832
Стан не дзейнічае
Map
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Касцёл Святога Антонія Падуанскага.

Касцёл Святога Антонія і кляштар бернардзінцаў — помнік архітэктуры XVIII стагоддзя[1], размешчаны ў Слуцку.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Касцёл Святога Антонія

Манахі-бернардзінцы прыбылі ў Слуцк з Нясвіжа ў 1661 годзе. Яны ўжо мелі ва ўласнасці зямельны ўчастак, які знаходзіўся на беразе Случы, насупраць старога замка. Гэтыя землі ім перадаў староста мазырскі Самуэль Аскерка, выкупіўшы іх з дазволу слуцкага князя Багуслава Радзівіла. Тут яны пабудавалі ў 1671[2] годзе драўляны касцёл, капліцу і двухпавярховы кляштарны корпус, які прымыкаў да яго. Быў рэканструяваны ў 1734 годзе[2]. Паводле адных крыніц, будаўніцтва мураванага будынка кляштара пачалося ў 1770 годзе, паводле іншых — у 1793 (пабудаваны з цэглы ў 1793 годзе на месцы былых драўляных будынкаў[2]). У 1812 годзе замест згарэлага драўлянага касцёла быў пабудаваны цагляны храм[3].

Пасля паўстання 1830—1831 гадоў слуцкі бернардзінскі кляштар быў зачынены і выкарыстоўваўся як казарма. Касцёл кляштара быў пераасвячоны ў праваслаўную царкву. Бернардзінцаў са Слуцка перавялі ў Нясвіж, а з 1860 года яны спынілі сваю дзейнасць на тэрыторыі Беларусі. Бернардзінцы пакінулі ў Слуцку значны след у розных сферах жыцця, у тым ліку вывелі знакаміты гатунак грушы — «Слуцкую бэру»[4].

У 1852 годзе касцёл вернуты каталікам. Дзейнічаў ён да 1933 года. А ў былым кляштарным будынку пасля рэвалюцыі размяшчаўся павятовы ваенкамат. Пазней там быў арганізаваны ваенны шпіталь.

У другой палове XX стагоддзя ў склепе кляштара быў знойдзены нямецкі архіў часоў Другой сусветнай вайны, месцазнаходжанне якога ў наш час невядома[3].

Кляштар бернардзінцаў

Мураваны аднапавярховы кляштарны комплекс са склепам і падоўжанай цэнтральнай часткай стаяў на вуліцы Казачай (зараз — Чырвонаармейская). У скляпах пад кляштаром знаходзіліся пахаванні слуцкіх князёў Радзівілаў, а ў касцёле яшчэ ў канцы XIX стагоддзя (па ўспамінах сучаснікаў) захоўвалася спецыяльная скрыначка з сэрцам князя Гераніма Радзівіла. Памёр ён у Польшчы, там і быў пахаваны, аднак сэрца яго прывезлі ў Слуцк, які ён вельмі любіў[5].

Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]

Цагляны касцёл Святога Антонія з рысамі барока меў даволі сціплы знешні выгляд: прамавугольны ў плане аб’ём, тры алтары, арган[5].

Пахаванні[правіць | правіць зыходнік]

Пры кляштары былі пахаваныя Ян Маджарскі і ягоны сын Лявон, уладальнікі Слуцкай персіярні[6].

Зноскі

  1. ↑ Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 19 мая 2012. Праверана 19 снежня 2012.
  2. ↑ а б в БелЭн 2002.
  3. ↑ а б Слуцк — Касцел Святога Антонія (бернардзінцаў) — Каментарыі
  4. ↑ Памятники могут исчезнуть / История и люди / Газета «[[Інфа-Кур’ер]]» / «Инфо-Курьер»(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 19 мая 2012. Праверана 19 снежня 2012.
  5. ↑ а б Слуцкие храмы
  6. ↑ Зміцер Юркевіч. Таямніцы Манюшкаў. Частка XVI. Маджарскія. № 31 (1470) 01.08.2020 — 08.08.2020 г

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Касцёл_Святога_Антонія_Падуанскага_і_кляштар_бернардзінцаў_(Слуцк)&oldid=4530598"