Лявон Гмырак

Лявон Гмырак
Лявон Гмырак
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Мечыслаў Бабровіч
Псеўданімы	З. Б., Барыс Заяц, Лявон Хмуры
Дата нараджэння	6 (18) красавіка 1891
Месца нараджэння	Параф’янава, Вілейскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	30 чэрвеня (13 ліпеня) 1915 (24 гады)
Месца смерці	Коўна, Ковенскі павет, Расійская імперыя;
Альма-матар	Віленская гімназія[d];
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	публіцыст, празаік, літаратурны крытык
Гады творчасці	1913-1915
Мова твораў	беларуская
	Творы ў Вікікрыніцах
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лявон Гмырак (сапр. Мечыслаў Бабровіч; 6 (18) красавіка 1891, фальв. Пархвенава, Вілейскі павет, цяпер Докшыцкі раён, Віцебская вобласць — 30 чэрвеня (13 ліпеня) 1915^[2]) — беларускі крытык, публіцыст і празаік^[1].

Біяграфічныя звесткі[правіць | правіць зыходнік]

Вучыўся ў 1-й Віленскай гімназіі, якую скончыў у 1908 годзе^[1]. Пасля адвучыўся ў прыватнай тэхнічна-прамысловай школе ў Варшаве (1912)^[1]. Працаваў у Вільні, фальварках Віленскай губерні. У 1914 прызваны ў армію, загінуў на фронце Першай Сусветнай вайны^[1].

Біяграфія вывучана недастаткова, магчыма, што ён з’яўляецца братам дзеяча рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі Я. С. Бабровіча^[2].

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Друкавацца пачаў з 1913 ў газеце «Наша ніва»^[1], з якой супрацоўнічаў і пазней: друкаваў там апавяданні («Васілёва вяселле»), фельетоны, публіцыстычныя і крытычныя артыкулы.

Аўтар апавядання «Васілёва вяселле» (1913), нарыса па гісторыі нацыянальна-культурнага руху «Беларускае нацыянальнае адраджэнне» (1914), артыкулаў па гісторыі беларускай культуры, актуальных праблемах сацыяльна-палітычнага жыцця, артыкула «Тарас Шаўчэнка» (1914) і інш.

Выступаў за культурна-нацыянальную аўтаномію Беларусі ў саюзе з дэмакратычнымі сіламі Расіі, супраць хутарызацыі, падатковай палітыкі царызму і г. д. Як крытык абараняў пазіцыі рэалізму і народнасці (руск.) (бел., выступаў супраць дэкадэнцтва (руск.) (бел., прызываў пісьменнікаў адгукацца на ўсе важныя з’явы жыцця, абуджаць ў грамадстве гуманныя імкненні, вучыцца ў класікаў сусветнай літаратуры.

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Творы: Проза. Крытыка. Публіцыстыка. Мн., 1992.

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д ^е Гмырак Левон // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 152. — 737 с.
↑ ^а ^б ^в Гмырак Лявон(недаступная спасылка)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Гарэцкі М. Лявон Гмырак (1891—1915) // Гарэцкі М. Творы. Мн., 1990.
Александровіч С. Пуцявіны роднага слова. Мн., 1971. С. 217—219.
Конан У. Гмырак Лявон // БелЭн у 18 т. Т. 5. Мн., 1997. С. 312.
Гмырак Лявон // Памяць: гісторыка-дакументальная хроніка Докшыцкага раёна / рэдкал.: Г. П. Пашкоў [і інш.]; маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн., 2004. — С. 619—622.
Хілько, В. Любіў свой край пакутны / В. Хілько // Родныя вытокі (Докшыцы). — 2001. — 14 крас. — С. 2.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Лявон Гмырак
Лявон Гмырак — нашанівец

[БС-1] а ^б ^в ^г ^д ^е Гмырак Левон // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 152. — 737 с.

[ГЛ-2] а ^б ^в Гмырак Лявон(недаступная спасылка)

[1]

[2]