Палеапратэразой

Палеапратэразой — геалагічная эра, частка пратэразоя, якая пачалася 2,5 мільярда гадоў назад і якая скончылася 1,6 мільярда гадоў таму. У гэты час надыходзіць першая стабілізацыя кантынентаў. У гэты час таксама эвалюцыянавалі цыанабактэрыі — тып бактэрый, якія выкарыстоўваюць біяхімічны працэс фотасінтэзу для вытворчасці энергіі і кіслароду.

Найважнейшая падзея ранняга палеапратэразоя - кіслародная катастрофа. Да значнага павышэння ўтрымання кіслароду ў атмасферы амаль усе існуючыя формы жыцця былі анаэробамі. Гэта значыць, што абмен рэчываў у жывых формах залежаў ад формаў клетачнага дыхання, якія не патрабавалі кіслароду. Доступ кіслароду ў вялікіх колькасцях згубны для большасці анаэробных бактэрый, таму ў гэты час вялікая частка жывых арганізмаў на Зямлі знікла. Тыя, што засталіся формы жыцця, былі альбо неўспрымальныя да акіслення і пагібельнага ўздзеяння кіслароду, або праводзілі свой ​​жыццёвы цыкл у асяроддзі, пазбаўленай кіслароду.

Палеапратэразой падзелены на чатыры эпохі (ад найбольш позняй да найбольш ранняй):

• Статэрый
• Аразірый
• Рыасій
• Сідэрый

Літаратура

• Иорданский Н. Н. Развитие жизни на земле. — М.: Просвещение, 1981.
• Короновский Н. В., Хаин В. Е., Ясаманов Н. А. Историческая геология : Учебник. — М.: Академия, 2006.
• Ушаков С. А., Ясаманов Н. А. Дрейф материков и климаты Земли. — М.: Мысль, 1984.
• Ясаманов Н. А. Древние климаты Земли. — Л.: Гидрометеоиздат, 1985.
• Ясаманов Н. А. Популярная палеогеография. — М.: Мысль, 1985.