Плошча Леніна (станцыя метро, Мінск)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
«Плошча Леніна»
руск.: Площадь Ленина
Маскоўская лінія
Мінскі метрапалітэн
Дата адкрыцця 30 чэрвеня 1984
Праектная назва Вакзальная
Ранейшыя назвы «Плошча Незалежнасці» (1992—2003, неафіцыйная)
Раён Цэнтральны
Тып аднаскляпеністая дробнага залажэння
Колькасць платформаў 1
Тып платформы астраўная
Форма платформы прамая
Архітэктары Юрый Міхайлавіч Градаў, Леанід Мендэлевіч Левін, Аляксандр Вульфавіч Тылевіч і Віктар Віктаравіч Барташэвіч
Мастакі В. С. Мігаль[d] і Анатоль Аляксандравіч Анікейчык
Выхад да вуліц плошча Незалежнасці, Бабруйская вуліца, Прывакзальная плошча, вуліца Кірава, Ленінградская вуліца
Размяшчэнне Мінскі чыгуначны вакзал
Пераходы на станцыі Вакзальная
Наземны транспарт А: 1, 3с, 40, 46, 47с, 50с, 69, 78, 79, 79д, 81э, 100, 102, 111, 115э, 119с, 123, 127а, 151э, 175э; Тб: 3, 4, 5, 6, 7, 16, 20, 30, 36, 44, 58; Т: 1, 4, 7
Час адкрыцця 5:30
Час закрыцця 0:40
Код станцыі 115
Суседнія станцыі Інстытут Культуры і Кастрычніцкая
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Маскоўская лінія
Смаленская
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Уручча
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Барысаўскі тракт
Усход
Маскоўская
Парк Чалюскінцаў
Акадэмія навук
Плошча Якуба Коласа
Плошча Перамогі
Кастрычніцкая
Плошча Леніна
Інстытут культуры
ЦЧ-1 «Маскоўскае»
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Грушаўка
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Міхалова
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Пятроўшчына
Доступ для людзей з абмежаванымі магчымасцямі Малінаўка
Шчомысліца

«Пло́шча Ле́ніна» (трансліт.: Plošča Lienina) — станцыя Мінскага метрапалітэна. Размешчаная на Маскоўскай лініі, паміж станцыямі «Кастрычніцкая» і «Інстытут культуры». Пабудавана па праекце архітэктараў Ю. Градава, Л. Левіна, А. Тылевіча[кам 1], В. Барташэвіча, мастакоў В. Мігаля і А. Анікейчыка[1]. «Плошча Леніна» была адкрыта 26 чэрвеня 1984 года ў складзе першай чаргі мінскага метро. З’яўляецца адной з самых загружаных станцый метро ў Мінску — у сярэднім ёй карыстаецца да 95,2 тыс. чалавек у суткі[2].

Назва[правіць | правіць зыходнік]

З 1992 па 2003 год станцыя аб’яўлялася як «Плошча Незалежнасці», аднак затым першапачатковая назва станцыі была адноўлена. Па словах начальніка тэхнічнага аддзела Мінскага метрапалітэна, афіцыйнага рашэння аб перайменаванні станцыі «Плошча Леніна» ў «Плошча Незалежнасці» ніколі не прымалася, аднак былі вусныя распараджэнні кіраўніцтва Мінгарвыканкама. З 2008 года станцыя аб’яўляецца як «станцыя Плошча Леніна, выхад да чыгуначнага вакзала і Плошчы Незалежнасці». 15 сакавіка 2010 года камісія Мінскага гарвыканкама па названні і пераназванні праспектаў, вуліц, плошчаў і іншых састаўных частак горада ўнесла прапанову аб пераназванні станцыі метро «Плошча Леніна» ў «Плошча Незалежнасці».

Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]

Арыгінальнасць архітэктурна-мастацкага вырашэння станцыі ў адсутнасці калон, у прастаце і цэласнасці інтэр’ераў. Перонная зала перакрыта жалезабетонным скляпеннем лаканічнай формы. Свяцільні размешчаны за інфармацыйнымі карнізамі на пуцявых сценах. У цэнтры пероннай залы дэкаратыўна-мастацкі элемент «Светач»[1] у выглядзе калоны, увянчанай сярпом і молатам. Пуцявыя сцены абліцаваны белым і чырвоным мармурам, падлога выкладзена светла-шэрым, цёмна-шэрым і чорным гранітам[1].

Выхады[правіць | правіць зыходнік]

Удалае размяшчэнне станцыі «Плошча Леніна» дазволіла аб’яднаць два асноўныя пасажыраўтваральныя вузлы горада — Чыгуначны вакзал і плошчу Незалежнасці. Адзін з выхадаў станцыі размешчаны на Прывакзальнай плошчы, прычым па падземным тунэлі, адкрытым у 2003 годзе, са станцыі можна трапіць прама ў новы будынак вакзала і на пасадачныя платформы. Таксама, на Прывакзальнай плошчы размешчаны аўтавакзал «Цэнтральны» і пасадкавыя платформы электрычак. Другі выхад, абсталяваны трыма стужкамі эскалатараў, вядзе на плошчу Незалежнасці, на якой размешчаны будынкi Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта, Дома Урада, Мінгарвыканкама, цэнтральнага паштамта, а таксама цагляны Чырвоны касцёл.

Перагон паміж станцыямі «Плошча Леніна» і «Кастрычніцкая» — адзін з самых доўгіх у мінскім метро.

Галерэя[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

  1. а б в Мінскі метрапалітэн // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — ISBN 5-85700-078-5.
  2. Ежедневно услугами минского метро пользуются примерно 918 тыс. пассажиров(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 8 ліпеня 2015. Праверана 16 красавіка 2015.

Каментарыі

  1. У крыніцы, відаць памылкова, названы С. Тылевіч

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]