Пабла Пікаса

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Пікаса)
Пабла Пікаса
Pablo Picasso
Фатаграфія
Імя пры нараджэнні Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Mártir Patricio Ruiz y Picasso
Дата нараджэння 25 кастрычніка 1881(1881-10-25)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 8 красавіка 1973(1973-04-08)[3][1][…] (91 год)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства  Іспанія
Бацька José Ruiz y Blanco[d]
Маці Maria Picasso y Lopez[d]
Жонка Olha Khokhlova[d][6] і Jacqueline Roque[d]
Дзеці Paulo Picasso[d], Maya Widmaier-Picasso[d], Claude Picasso[d] і Paloma Ruiz Picasso[d]
Род дзейнасці мастак, скульптар, графічны дызайнер, мастак-гравёр, харэограф, кераміст, мастак-плакатыст, ілюстратар, фатограф, дызайнер касцюмаў, дызайнер, дызайнер упрыгожванняў, графік, архітэктурны чарцёжнік, мастак-манументаліст, майстар асамбляжу, калажыст, сцэнограф, рысавальнік, сцэнарыст
Жанр мастак, скульптар, графік, кераміст і дызайнер
Вучоба
Мастацкі кірунак кубізм, сюррэалізм
Вядомыя працы Авіньёнскія дзяўчыны, Герніка, Дзяўчынка на шары
Уплыў José Ruiz y Blanco[d], Isidoro Brocos[d] і Antonio Muñoz Degrain[d]
Уплыў на Kulo Green[d]
Партыя
Член у
Узнагароды
Міжнародная Ленінская прэмія «За ўмацаванне міру паміж народамі»
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Па́бла Руі́с Піка́са (ісп.: Pablo Ruiz Picasso; 25 кастрычніка 1881, Малага, Іспанія — 8 красавіка 1973, Мужэн, Францыя), поўнае імя Пабла Дыега Хасэ Франсіска дэ Паўла Хуан Непамусэно Марыя дэ лос Рэмедыёс Крыспін Крыспіньяна дэ ла Санцісіма Трынідад Руіс і Пікаса (ісп.: Pablo Diego Jose' Francisco de Paula Juan Nepomuceno Mari’a de los Remedios Crispi’n Crispiniano de la Santi’sima Trinidad Ruiz y Picasso) — іспанскі мастак, скульптар, графік, кераміст і дызайнэр.

Заснавальнік кубізма (сумесна з Жоржам Бракам), у якім трохплоскаснае цела ў арыгінальнай манеры малявалася як шэраг сумешчаных разам плоскасцяў. Пікаса шмат працаваў як графік, скульптар, кераміст, і г.д. Выклікаў да жыцця масу пераймальнікаў і аказаў выключны ўплыў на развіццё выяўленчага мастацтва ў XX стагоддзі.

Першыя працы[правіць | правіць зыходнік]

Пікаса пачаў маляваць з самога дзяцінства, першыя ўрокі мастацкага майстэрства Пікаса атрымаў у свайго бацькі — настаўніка малявання Х. Руіса, і неўзабаве авалодаў ім у дасканаласці. У 8 гадоў ён малюе сваю першую сур’ёзную карціну алеем, Пікадора, з якой ён не раставаўся на працягу ўсяго жыцця.

Пікаса вучыўся ў школе мастацтваў у Ла-Каруньі (18941895). У 1895 годзе ён паступае ў школу вытанчаных мастацтваў у Барселоне. Спачатку ён падпісваецца сваім імем па бацьку Ruiz Blasco, але затым выбірае прозвішча маці Picasso. У верасні 1897 ён з’язджае ў Мадрыд, дзе ў кастрычніку праходзіць конкурс у акадэмію Сан-Фернанда.

Пікаса вяртаецца ў Барселону ў чэрвені 1898, там ён уваходзіць у грамаду «Els Quatre Gats» — багемнае кафэ з круглымі сталамі на мастацкія тэмы. У гэтым кафэ праходзіць яго першая выстаўка. У Барселоне ён зблізіўся са сваімі будучымі сябрамі Carlos Casagemas і Jaime Sabarte`s.

Першыя працы Пікаса пачаў маляваць з самога дзяцінства, першыя ўрокі мастацкага майстэрства Пікаса атрымаў у свайго бацькі — настаўніка малявання Х. Руіса, і неўзабаве авалодаў ім у дасканаласці. У 8 гадоў ён малюе сваю першую сур’ёзную карціну алеем, Пікадора, з якой ён не раставаўся на працягу ўсяго жыцця.

Пікаса вучыўся ў школе мастацтваў у Ла-Каруньі (1894—1895). У 1895 годзе ён паступае ў школу вытанчаных мастацтваў у Барселоне. Спачатку ён падпісваецца сваім імем па бацьку Ruiz Blasco, але затым выбірае прозвішча маці Picasso. У верасні 1897 ён з’язджае ў Мадрыд, дзе ў кастрычніку праходзіць конкурс у акадэмію Сан-Фернанда.

Пікаса вяртаецца ў Барселону ў чэрвені 1898, там ён уваходзіць у грамаду «Els Quatre Gats» — багемнае кафэ з круглымі сталамі на мастацкія тэмы. У гэтым кафэ праходзіць яго першая выстаўка. У Барселоне ён зблізіўся са сваімі будучымі сябрамі Carlos Casagemas і Jaime Sabarte`s.

«Блакітны» і «ружовы» перыяды[правіць | правіць зыходнік]

У 1900 Пікаса са сваім сябрам Casagemas з’язджае ў Парыж. Менавіта там, Пабла Пікаса пазнаёміўся з творчасцю імпрэсіяністаў. Яго жыццё ў гэты час спалучаная са шматлікімі цяжкасцямі, а самагубства яго сябра Casagemas глыбока падзейнічала на маладога Пікаса.

Пры гэтых акалічнасцях у пачатку 1902 году ён пачаў рабіць працы ў стылі, пасля названым «блакітны перыяд». Стыль гэты Пікаса распрацоўвае па вяртанні ў Барселону, у 19031904 г. У працах гэтага перыяду ярка выяўленыя тэмы старасці і смерці, характэрныя выявы галечы, меланхаліі і смуткаў (Пікаса лічыў — «хто журботны, той шчыры»); рухі людзей запаволеныя, яны нібы ўслухоўваюцца ў сябе («Аматарка абсэнту», 1901; «Спатканне», 1902; «Стары жабрак з хлопчыкам», 1903). У палітры майстра пераважаюць блакітныя адценні. Адлюстроўваючы чалавечыя пакуты, Пікаса ў гэты перыяд маляваў сляпых, жабракоў, алкаголікаў і прастытутак. Іх збольшага падоўжаныя целы на карцінах нагадваюць працы іспанскага мастака Эль Грэка.

Твор пераходнага перыяду — ад «блакітнага» да «ружовага» — «Дзяўчынка на шары» (1905, Музей выяўленчых мастацтваў, Масква).

У 1904 годзе Пікаса пасяляецца ў Парыжы, дзе знаходзіць прыстанак у знакамітым монмартрскім інтэрнаце для бедных мастакоў Бата-Лавуар: пачынаецца так званы «ружовы перыяд», у якім смутак і галеча «блакітнага перыяду» змянілася выявамі з больш жывога свету тэатра і цырка. Мастак аддаваў перавагу ружова-залацістаму і ружова-шэраму танам, а персанажамі былі вандроўныя камедыянты, танцоўшчыкі і акрабаты; карціны гэтага перыяду прасякнутыя духам трагічнай адзіноты бяздольных, рамантычнага жыцця вандроўных камедыянтаў («Сям’я акрабатаў з малпай», 1905).

Кубізм[правіць | правіць зыходнік]

Ад эксперыментаў з колерам і перадачы настрою Пікаса звярнуўся да аналізу формы: свядомая дэфармацыя натуры («Авіньёнскія дзяўчыны», 1907), аднабаковая інтэрпрэтацыя сістэмы Сезана і захапленне афрыканскай скульптурай прыводзяць яго да абсалютна новаму жанру. Разам з Жоржам Бракам, якога сустрэў у 1907 г., Пікаса становіцца родапачынальнікам кубізма — мастацкага кірунку, які аспрэчваў традыцыі натуралізма і выяўленча-пазнавальную функцыю мастацтва.

Пікаса надае адмысловую ўвагу ператварэнню формаў у геаметрычныя блокі («Фабрыка ў Хорта дэ Эбро», 1909), павялічвае і ламае аб’ёмы («Партрэт Фернанда Аліўе», 1909), рассякае іх на плоскасці і грані, якія працягваюцца ў прасторы, якое сам ён лічыць цвёрдым целам, непазбежна абмежаваным плоскасцю карціны («Партрэт Канвейлера», 1910). Перспектыва знікае, палітра імкнецца да монахромнасці, і хоць першапачатковая мэта кубізма складалася ў тым каб больш пераканаўча, чым з дапамогай традыцыйных прыёмаў, прайграць адчуванне прасторы і цяжары мас, карціны Пікаса часцяком зводзяцца да незразумелых рэбусаў. Каб вярнуць сувязь з рэальнасцю, Пікаса і Жорж Брак уводзяць у свае карціны друкарскі шрыфт, элементы «падманак» і грубіянскія матэрыялы — шпалеры, кавалкі газет, запалкавыя скрынкі. Пачынаюць пераважаць нацюрморты, пераважна з музычнымі прыладамі, трубкамі і скрынкамі з-пад тытуню, нотамі, бутэлькамі з віном і г.д. — атрыбуты, уласцівыя выяве жыцця мастацкай багемы пачатку стагоддзя. У кампазіцыях з’яўляецца «кубістычны тайнапіс»: зашыфраваныя нумары тэлефонаў, хат, зрыўкі імёнаў закаханых, назоваў вуліц, шынкоў. Тэхніка калажа злучае грані кубістычнай прызмы ў вялікія плоскасці («Гітара і скрыпка», 1913) або перадае ў спакойнай і гумарыстычнай манеры адкрыцця, зробленыя ў 1910—1913 («Партрэт дзяўчыны», 1914). У «сінтэтычны» перыяд з’яўляецца таксама імкненне да гарманізацыі каларыту, ураўнаважаным кампазіцыямі, якія часамі ўпісваюцца ў авал. Уласна кубістычны перыяд у творчасці Пікаса сканчваецца неўзабаве пасля пачатку Першай сусветнай вайны, якая раздзяліла яго з Жоржам Бракам. Хоць у сваіх значных творах мастак выкарыстае некаторыя кубістычныя прыёмы аж да 1921 («Тры музыкі», 1921).

Рускі балет[правіць | правіць зыходнік]

У 1917 Жан Както ўгаворвае Пікаса паехаць з ім у Рым для выканання дэкарацый да балета «Парад» на музыку Эрыка Саці для Сяргея Дзягілева. Супрацоўніцтва Пікаса з Рускімі балетамі (дэкарацыі і гарнітуры для «Трохвуголкі», 1919) уваскрашае ў ім цікавасць да дэкаратывізму.

У гэтай кампаніі Пікаса знаёміцца з балярынай Вольгай Хахловай, якая стане яго першай жонкай. 12 лютага 1918 года яны ажэняцца ў рускай царкве ў Парыжы, сведкамі на іх вяселлі былі Жан Както, Марк Жакаб і Гіём Апалінэр. У іх нараджаецца сын Поль (4 лютага 1921).

Эйфарычная і кансерватыўная атмасфера пасляваеннага Парыжа, жаніцьба Пікаса на Вользе Хахловай, поспех мастака ў грамадстве — усё гэта збольшага тлумачыць гэты зварот да фігуратыўнасці, часовы і прытым адносны, паколькі Пікаса працягвае пісаць у той час ярка выяўленыя кубістычныя нацюрморты («Мандаліна і гітара», 1924). Нараўне з цыклам веліканш і купальшчыц, карціны, натхнёныя «пампейским» стылем («Жанчына ў белым», 1923), шматлікія партрэты жонкі («Партрэт Вольгі», пастэль, 1923) і сына («Поль у гарнітуры П’ьеро») уяўляюць сабой адныя з самых чароўных твораў, калі-некалі напісаных мастаком, нават пры тым, што сваёй злёгку класічнай скіраванасцю і парадыйнасцю яны некалькі збянтэжылі авангард таго часу.

Сюррэалізм[правіць | правіць зыходнік]

У 1925 пачынаецца адзін з самых складаных і няроўных перыядаў у творчасці Пікаса. Пасля эпікурэйскай вытанчанасці 1920-х («Танец») Пікаса стварае атмасферу канвульсій і істэрыі, ірэальныы свет галюцынацый, што можна растлумачыць, збольшага, уплывам паэтаў-сюррэалістаў, якія выявіліся ў некаторых малюнках, вершах, напісаных у 1935, і тэатральнай п’есе, створанай падчас вайны. На працягу некалькіх год уяўленне Пікаса, здавалася, магло ствараць толькі монстраў, нейкіх разарваных на часткі істот («Купальшчыца, якая сядзіць», 1929), якія галосяць («Жанчына ў крэсле», 1929), разадзмутых да абсурду і бясформенных («Купальшчыца», малюнак, 1927) або ўвасабляючых метамарфічныя і агрэсіўна-эратычныя выявы («Постаці на беразе мора», 1931). Нягледзячы на некалькі больш спакойных твораў, якія з’яўляюцца ў маляўнічым плане найболей значнымі, стылістычна гэта быў вельмі пераменлівы перыяд («Дзяўчына перад люстэркам», 1932). Жанчыны застаюцца галоўнымі ахвярамі яго жорсткіх несвядомых дзівацтваў, магчыма, таму, што сам Пікаса дрэнна ладзіў са сваёй уласнай жонкай, або таму, што простая прыгажосць Марыі-Тэрэзы Вальтар, з якой ён пазнаёміўся ў сакавіку 1932, натхняла яго на адкрытую пачуццёвасць («Люстэрка», 1932). Яна стала таксама мадэллю для некалькіх ціхамірных і велічных скульптурных бюстаў, выкананых у 1932 у замку Буажэлу, які ён набыў у 1930. У 19301934 менавіта ў скульптуры выяўляецца ўся жыццёвая сіла Пікаса: бюсты і жаночыя ню, у якіх часам прыкметны ўплыў Маціса («Жанчына, якая ляжыць», 1932), жывёлы, маленькія постаці ў духу сюррэалізму («Мужчына з букетам», 1934) і асабліва металічныя канструкцыі, малыя паўабстрактныя, паўрэальныя формы і выкананыя сітавінай з грубіянскіх матэрыялаў (ён стварае іх з дапамогай свайго сябра, іспанскага скульптара Хуліа Гансалеса — «Канструкцыя», 1931). Нараўне з гэтымі дзіўнымі і вострымі формамі, гравюры Пікаса да «Метамарфозаў» Авідыя (1930) сведчаць аб сталасці яго класічнага натхнення.

«Герніка» і пацыфізм[правіць | правіць зыходнік]

У 1937 сімпатыі Пікаса — на боку рэспубліканцаў, якія змагаюцца ў Іспаніі (серыя акватынтаў «Мары і хлусня генерала Франка», аддрукаваная ў выглядзе паштовак, раскідвалася з самалётаў над пазіцыямі франкістаў). У красавіку 1937 нямецкая і італьянская авіяцыя бамбавала і разбурыла невялікае мястэчка баскаў Герніка — культурны і палітычны цэнтр жыцця гэтага свабодалюбнага народа. За два месяца Пікаса стварае сваю «Герніку» — велічэзнае палатно, якое было выстаўлена ў рэспубліканскім павільёне Іспаніі на Сусветнай выставе ў Парыжы. Светлыя і цёмныя манахромныя фарбы нібы перадаюць адчуванне ад пошугаў пажару. У цэнтры кампазіцыі, накшталт фрыза, у камбінаторыцы кубістычна-сюррэалістычных элементаў паказаныя загінулы ваяр, жанчына, якая падбягае да яго і паранены конь. Асноўнай тэме спадарожнічаюць малюнкі жанчыны, якая плача з мёртвым дзіцем і быком за яе спіной і жаночай постаці ў полымі з узнятымі ўверх рукамі. У цемру маленькай плошчы, над якой вісіць ліхтар, працягваецца доўгая рука са свяцільняй — знакам надзеі.

Жах, які ахапіў Пікаса перад пагрозай варварства, навіслага над Еўропай, яго страх перад вайной і фашызмам, мастак не выказаў прама, але надаў сваім карцінам трывожную танальнасць і змрочнасць («Рыбная лоўля ўначы на Антыбах», 1939), сарказм, гарката, якія не кранулі толькі толькі дзіцячых партрэтаў («Мая і яе лялька», 1938). І ізноў жанчыны сталі галоўнымі ахвярамі гэтага агульнага змрочнага настрою. Сярод іх — Дора Маар, з якой мастак зблізіўся ў 1936 і прыгожая асоба якой ён дэфармаваў і скажаў грымасамі («Жанчына, якая плача», 1937). Ніколі яшчэ жананянавісць мастака не выяўлялася з такой бязлітаснасцю; увянчаныя недарэчнымі капялюшамі, асобы, намаляваныя ў фас і ў профіль, дзікія, раздробненыя, рассечаныя потым целы, разадзмутыя да жахлівых памераў, а іх часткі злучаныя ў бурлескные формы («Ранішняя серэнада», 1942). Нямецкая акупацыя не магла, зразумела, спалохаць Пікаса, які заставаўся ў Парыжы з 1940 па 1944. Яна таксама ніколькі не прыслабіла яго дзейнасці: партрэты, скульптуры («Чалавек з агнцэм»), бедныя нацюрморты, якія сітавінай з глыбокім трагізмам выяўляюць усю безвыходнасць эпохі («Нацюрморт з бычыным чэрапам», 1942).

У 1944 Пікаса становіцца сябрам Французскай камуністычнай партыі, але здаецца, не пранікаецца яе ідэямі настолькі, каб выяўляць іх у сваіх буйных гістарычных творах, чаго, верагодна, чакалі ад яго яго палітычныя таварышы. Гуманістычныя гледжанні Пікаса выяўляюцца ў яго працах: у 1950 ён малюе знакамітага «Голуба міру».

Пасля вайны[правіць | правіць зыходнік]

Pablo Picasso, 1953.

Пасляваенную творчасць Пікаса можна назваць шчаслівай; ён збліжаецца з маладой Франсуазай Жыла, з якой пазнаёміўся ў 1945 і якая падорыць яму дваіх дзяцей, даўшы такім чынам тэмы яго шматлікіх чароўных сямейных карцін. Ён з’язджае з Парыжа на поўдзень Францыі, адчыняе для сябе радасць сонца, пляжу, мора. Творы, створаныя ў 1945—1955, міжземнаморскія па духу, характэрныя сваёй атмасферай паганскай ідыліі і вяртаннем антычных настрояў, якія знаходзяць сваё ўвасабленне ў карцінах і малюнках, створаных у канцы 1946 у залах музея Анціб, сталага пасля музеем Пікаса («Радасць жыцця»).

Увосень 1947 Пікаса пачынае працаваць на фабрыцы «Мадура» у Валорысе; захоплены праблемамі рамяства і ручной працы, ён сам выконвае мноства страваў, дэкаратыўных талерак, антрапаморфных гарлачоў і статуэтак у выглядзе жывёл («Кентаўр», 1958), часам некалькі архаічных па манеры, але заўсёды поўных зачаравання і дасціпы. Асабліва важныя ў той перыяд скульптуры («Цяжарная жанчына», 1950). Некаторыя з іх («Каза», 1950; «Малпа з малпанянём», 1952) зробленыя з выпадковых матэрыялаў (бруха казы выканана з старога кошыка) і ставяцца да шэдэўраў тэхнікі асамбляжа. У 1953 Франсуаза Жыла і Пікаса разыходзяцца. Гэта было для мастака пачаткам цяжкага маральнага крызісу, які рэхам аддаецца ў выдатнай серыі малюнкаў, выкананых паміж канцом 1953 і канцом зімы 1954; у іх Пікаса, па-свойму, у збянтэжанай і іранічнай манеры, выказаў гаркату старасці і свой скептыцызм у дачыненні да самога жывапісу. У 1954 ён сустракаецца з Жаклін Рок, якая ў 1958 стане яго жонкай і натхніць яго на серыю вельмі прыгожых партрэтаў.

Творы апошніх пятнаццаці год творчасці мастака вельмі разнастайныя і няроўная па якасці («Майстэрня ў Канах», 1956). Можна, аднак, вылучыць іспанскую крыніцу натхнення («Партрэт мастака, у перайманне Эль Грэка», 1950) і элементы таўрамахіі (магчыма, таму, што Пікаса быў гарачым прыхільнікам папулярнай на поўдні Францыі карыды), выяўленыя ў малюнках і акварэлях у духу Гоі (1959—1968). Пачуццём незадавальнення ўласнай творчасцю адзначаная серыя інтэрпрэтацый і варыяцый на тэмы знакамітых карцін «Дзяўчыны на беразе Сены. Паводле Курбе»,1950; «Алжырскія жанчыны. Паводле Дэлакруа» (1955); «Мэніны. Паводле Веласкеса» (1957); «Сняданак на траве. Паводле Манэ» (1960). Ніхто з крытыкаў не змог даць здавальняючага тлумачэння гэтым дзіўным, дзёрзкім кампазіцыям, нават калі яны знаходзілі сваё завяршэнне ў сапраўды выдатных карцінах.

Спадчына[правіць | правіць зыходнік]

Пабла Пікаса памёр 8 красавіка 1973 у Мужэне (Францыя) на сваёй віле Notre-Dame-de-Vie. Пахаваны побач з замкам Вовенарт, які належаў яму.

Музей Пікаса быў адчынены ў Барселоне, дзякуючы самому мастаку, які ў 1970 паднёс у падарунак гораду свае працы. У 1985 музей Пікаса быў адчынены і ў Парыжы (гатэль Сале); сюды ўвайшлі працы, перададзеныя спадчыннікамі мастака, — больш 200 карцін, 158 скульптур, калажы і тысячы малюнкаў, эстампаў і дакументаў, а таксама асабістая калекцыя Пікаса. Новыя дарункі спадчыннікаў (1990) узбагацілі парыжскі музей Пікаса, Гарадскі музей сучаснага мастацтва ў Парыжы і некалькі правінцыйных музеяў (карціны, малюнкі, скульптуры, кераміка, гравюры і літаграфіі).

Лаўрэат Міжнароднай Сталінскай прэміі (1950) і Міжнароднай Ленінскай прэміі «За ўмацаванне міру паміж народамі» (1962).

Пабла Пікаса аказаў велічэзны ўплыў на мастакоў усіх краін, стаўшы адным з самых вядомых майстроў у мастацтве XX стагоддзя.

Працы[правіць | правіць зыходнік]

Ранні перыяд[правіць | правіць зыходнік]

 «Пікадор», 1889
«Першае дзеепрыметнік», 1895—1896 гг.
"Басаногая дзяўчынка. Фрагмент ", 1895
«Аўтапартрэт», 1896
«Партрэт маці мастака», 1896
«Веды і міласэрнасць», 1897
«Матадор Луіс Мігель Дамінга», 1897
«Лола, сястра Пікаса», 1899
«Іспанская пару перад гасцініцай», 1900

«Блакітны» перыяд[правіць | правіць зыходнік]

 «Аматарка абсэнту», 1901
«Схільны Арлекін», 1901
«Жанчына з шыньёны», 1901
«Смерць Касагемаса», 1901
«Аўтапартрэт у блакітны перыяд», 1901
«Партрэт гандляра карцінамі Пэдра Манача», 1901
«Жанчына ў блакітны капелюшы», 1901
«Жанчына з цыгарэтай», 1901
«Гурман», 1901
«Абсэнт», 1901
«Спатканне (Дзве сястры)», 1902
«Галава жанчыны», 1902—1903 гг.
«Стары гітарыст», 1903
«Сняданак сляпога», 1903
«Жыццё», 1903
«Трагедыя», 1903
«Партрэт Салеры», 1903
«Жабрак стары з хлопчыкам», 1903
«Аскет», 1903
«Жанчына з варонай», 1904
«Каталонскі скульптар Манола (Мануэль Хуга)», 1904
«Гладзільшчыца», 1904

«Ружовы» перыяд[правіць | правіць зыходнік]

 «Дзяўчынка на шары», 1905
«У кабарэ Лапін Агілу або Арлекін з куфлем», 1905
«Хто сядзеў на чырвонай лаве Арлекін», 1905
«Акрабаты (Маці і сын)», 1905
«Дзяўчына ў кашулі», 1905
«Сямейства камедыянтаў», 1905
«Два брата», 1905
«Два юнака», 1905
«Акрабат і малады Арлекін», 1905
«Фокуснік і нацюрморт», 1905
«Дама з веерам», 1905
«Дзяўчынка з казлом», 1906
"Сяляне. Кампазіцыя ", 1906
«Аголеныя юнак», 1906
«Шкляная посуд», 1906
«Хлопчык, вядучы конь», 1906
«Туалет», 1906
«Стрыжка», 1906
«Аўтапартрэт з палітрай», 1906

«Афрыканскі» перыяд[правіць | правіць зыходнік]

 «Партрэт Гертруды Стайн», 1906
«Авіньёнскія дзяўчыны», 1907
«Аўтапартрэт», 1907
«Аголеная жанчына (пагрудная выява)», 1907
«Танец з пакрываламі», 1907
«Галава жанчыны», 1907
«Галава мужчыны», 1907

Кубізм[правіць | правіць зыходнік]

 «Жанчына, якая сядзіць», 1908
«Дружба», 1908
«Зялёная міска і чорная бутэлька», 1908
«Гаршчок, келіх і кніга», 1908
«Бітон і міскі», 1908
«Кветкі у шэрым збанку і куфель з лыжкай», 1908
«Фермерыха», 1908
«Дрыяд», 1908
«Тры жанчыны», 1908
«Жанчына з веерам», 1908
«Дзве аголеныя фігуры», 1908
«Купанне», 1908
«Букет кветак у шэрым збанку», 1908
«Партрэт Фернарды Аліўе», 1909
«Хлеб і ваза з садавіной на стале», 1909
«Жанчына з мандаліна», 1909
«Мужчына са скрыжаванымі рукамі», 1909
«Жанчына з веерам», 1909
«Аголеная», 1909
«Ваза, садавіна і келіх», 1909
«Маладая дама», 1909
«Завод у Хорта дэ Сан Хуан», 1909
«Аголеная», 1910 г.
«Партрэт Даніэла-Генры Кавейлера», 1912
«Нацюрморт з плеценым крэслам», 1911—1912 г.
«Скрыпка», 1912
«Аголеная, Я люблю Еву», 1912
«Рэстаран: Індычка з труфелямі і віном», 1912 г.
«Бутэлька Перно (столік у кафэ)», 1912
«Музычныя інструменты», 1912
«Харчоўня (Вяндліна)», 1912
«Скрыпка і гітара», 1913
«Кларнет і скрыпка», 1913
«Гітара», 1913
«Картёжник», 1913—1914 г.
"Кампазіцыя. Ваза садавіны і разрэзаная груша ", 1913—1914 г.
«Ваза для садавіны і гронка вінаграду», 1914 г.
«Партрэт Амбруаза Валара», 1915
«Арлекін», 1915
«Полишенель з гітарай перад заслонай», 1919 г.
«Тры музыкі або музыкі ў масках», 1921 г.
«Тры музыкі», 1921 г.
«Нацюрморт з гітарай», 1921 г

.

«Класічны» перыяд[правіць | правіць зыходнік]

 «Партрэт Вольгі ў крэсле», 1917 г.
«Эскіз пастаноўкі для балета „Парад“», 1917 г.
«Арлекін з гітарай», 1917 г.
«П’еро», 1918
«Купальшчыцы», 1918
«Нацюрморт», 1918
«Нацюрморт з гарлачом і яблыкамі», 1919 г.
«Нацюрморт», 1919 г.
«Спячыя сяляне», 1919 г.
«Гітара, бутэлька, ваза з садавіной і келіх на стале», 1919 г.
«Тры танцоркі», 1919—1920 г.
"Група танцорак. Вольга Хахлова ляжыць на пярэднім плане ", 1919—1920 г.
«Хуан-ле-Пэн», 1920
«Партрэт Ігара Стравінскага», 1920 г.
«Чытанне лісты», 1921 г.
«Маці і дзіця», 1922
«Жанчыны, якія бягуць па пляжы», 1922
«Класічная галава», 1922 г.
«Партрэт Вольгі Пікаса», 1922—1923 г.
«Вясковы танец», 1922—1923 г.
«Дзіцячы партрэт Палі Пікаса», 1923 г.
«Палюбоўнікі», 1923 г.
«Жалейка Пана», 1923 г.
«Арлекін, які сядзіць», 1923 г.
«Мадам Вольга Пікаса», 1923 г.
«Маці Пікаса», 1923 г.
«Вольга Хахлова, першая жонка Пікаса», 1923 г.
«Поль у гарнітуры Арлекіна», 1924
«Поль у гарнітуры П’еро», 1925
«Тры грацыі», 1925

Сюррэалізм[правіць | правіць зыходнік]

 «Танец», 1925
«Купальшчыца, якая адкрывае кабінку», 1928
«Аголеная на пляжы», 1929
«Аголеная на пляжы», 1929
«Аголеная на пляжы», 1929
«Аголеная ў крэсле», 1929
«Акрабат», 1930
«Укрыжаванне», 1930
«Фігуры на пляжы», 1931
«Дзяўчына, кідаць камень», 1931
«Аголеная і нацюрморт», 1931
«Сон», 1932
«Аголеная ў крэсле», 1932
«Нацюрморт — бюст, чаша і палітра», 1932
«Жанчына з кветкай», 1932

Вайна. Герніка[правіць | правіць зыходнік]

 «Герніка», 1937 г.
«Жанчына, якая плача», 1937 г.
«Параненая птушка і кот», 1938
«Начная рыбалка на Антыбах», 1939 г.
«Нацюрморт з бычыным чэрапам», 1942
«Склеп», 1944—1945 гг.
«Нацюрморт», 1945

Пасля вайны[правіць | правіць зыходнік]

 «Партрэт Франсуазы», 1946
«Жанчына ў крэсле I», 1948
«Клод, сын Пікаса», 1948
«Жанчына з зялёнымі валасамі», 1949
«Палома і Клод, дзеці Пікаса», 1950
«Палома з цэлулоіднай рыбай», 1950 г
«Франсуаза Жыла з Клодам і Палома», 1951
«Франсуаза, Клод і Палома», 1951
«Рыцар, паж і манах», 1951
«Партрэт Сільвет», 1954

Познія працы[правіць | правіць зыходнік]

 «Жаклін з кветкамі». 1954 Палатно, алей. 116x88,5 см.
«Жаклін Рок», 1954
«Жаклін Рок», 1955
«Жаклін ў турэцкім касцюме». 1955 Палатно, алей
«Алжырскія жанчыны. Па Дэлакруа». 1955 Палатно, алей. 114х146 см
«Палома Пікаса», 1956
«Майстэрня» Каліфорніі «у Канах», 1956
«Жаклін ў студыі», 1956
«Галубы», 1957
"Мяніны. Па Веласкес ", 1957 Палатно, алей. 194x260 см.
«Жаклін Рок», 1957
«Жаклін ў студыі». 1957 г. Палатно, алей
«Кароль Мінатаўра», 1958
«Маналітная аголеная», 1958
«Аголеная ў крэсле», 1959
«Аголеная ў крэсле з бутэлькай вады Эвиан, шклянкай і туфлямі», 1959
«Жаклін дэ Вовенарг», 1959
«Вовенарг ў дождж», 1959 Палатно, алей.
«El Bobo», 1959
«Аголеная каралева амазонак са служанкай», 1960
«Жаклін», 1960
«Партрэт жанчыны, якая сядзіць», 1960
"Сняданак на траве. Па Мане ", 1960 г., жнівень. Палатно, алей. 129х195 см. Музей Пікаса, Парыж.
"Сняданак на траве. Па Мане ", 1961
«Жанчына», 1961
«Гвалт над Сабініянкамі» («Выкраданне сабінянак»), 1962—1963 гг. Палатно, алей.
«Мастак і мадэль», 1963
«Аголеная, якая сядзіць у крэсле 2», 1965
«Аголеныя мужчына і жанчына», 1965
«Серэнада», 1965
«Пісаць», 1965
«Мужчына, маці і дзіця II», 1965
«Партрэт Жаклін», 1965
«Хто сядзеў мужчына (Аўтапартрэт)», 1965
«Спячая», 1965
«Мастак і мадэль», 1965
«Рисующая аголеная ў крэсле», 1965
«Бюст барадатага мужчыны», 1965
«Серэнада», 1965
«Галава мужчыны», 1965
«Аголеная, якая сядзіць у крэсле 1», 1965
«Кошка і амар», 1965
"Пейзаж. Мужен. 1 ", 1965
«Мадэль у атэлье 3», 1965
«Якая сядзіць аголеная жанчына», 1965
«Галава жанчыны», 1965
«Мастак у капелюшы», 1965
«Мадэль у атэлье 1», 1965
«Галава барадатага мужчыны», 1965
«Бюст мужчыны», 1965
«Сяброўкі», 1965
«Галава жанчыны», 1965
«Мадэль у атэлье 3», 1965
«Галава жанчыны», 1965
«Амар і котка», 1965
«Два аголеных мужчыны і які сядзіць дзіця», 1965
«Наезнікі у цырку». 1967 Палатно, алей
«Мушкецёры». 1967 Палатно, алей 81x65 см
«Бюст матадора 1», 1970
«Бюст жанчыны 1», 1970
«Мужчына з вусамі», 1970
«Бюст жанчыны 2», 1970
«Галава мужчыны 2», 1970
«Персанаж», 1970
«Мужчына і жанчына з букетам», 1970
«Абдымкі», 1970
«Партрэт мужчыны ў шэрай капелюшы», 1970
«Галава Арлекіна», 1971 г.
«Двое», 1973

Зноскі

  1. а б Pablo Picasso // Benezit Dictionary of ArtistsOUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7 Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. Picasso // Internet Broadway Database — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. а б в Пикассо Пабло // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  4. http://www.nytimes.com/2008/08/14/business/worldbusiness/14madrid.html
  5. RKDartists
  6. Olga Khokhlova Biography Праверана 1 мая 2020.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]