Рамуальд Ялбжыкоўскі

Рамуальд Ялбжыкоўскі
Romuald Jałbrzykowski
Архібіскуп віленскі 24 чэрвеня 1926 — 19 чэрвеня 1955
Царква	Каталіцкая царква
Папярэднік	Ян Цепляк
Пераемнік	Юліёнас Сцяпанавічус
Адукацыя	Імператарская Рымска-каталіцкая духоўная акадэмія
Дзейнасць	каталіцкі святар, каталіцкі біскуп
Месца працы	Вышэйшая духоўная семінарыя ў Беластоку
Нараджэнне	7 лютага 1876(1876-02-07) Лэнтова-Дэмб[d], Ломжынскі павет[d], Ломжынская губерня, Варшаўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Смерць	19 чэрвеня 1955(1955-06-19) (79 гадоў) Беласток, Беластоцкае ваяводства, Польская Народная Рэспубліка
Пахаванне	Беластоцкі сабор[d]
Прыняцце свяшчэннага сану	9 сакавіка 1901
Епіскапская хіратонія	30 лістапада 1918
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рамуальд Ялбжыкоўскі (польск.: Romuald Jałbrzykowski; 7 лютага 1876, м. Лянтова Домб каля г. Ломжа, Польшча — 19 чэрвеня 1955, Беласток) — рымска-каталіцкі царкоўны дзеяч Польшчы, Заходняй Беларусі і Літвы. Доктар тэалогіі.

Біяграфія

Скончыў каталіцкую духоўную семінарыю ў г. Сейны і Пецярбургскую каталіцкую духоўную акадэмію (1902). У 1901 пасвячоны ў ксяндзы. У 1902—08 выкладаў у Сейненскай семінарыі. 3 1910 канонік капітула Сейненскай дыяцэзіі. У 1-ю сусветную вайну ў 1915 выехаў у Магілёў, у 1916 — у Мінск, дзе ствараў камітэты дапамогі бежанцам-палякам. У 1917—18 у Сейненскай дыяцэзіі, генеральны вікарый парафій яе ўсходняй часткі, выдаваў часопіс «Tygodnik katolicki» («Каталіцкі штотыднёвік»). У 1918—25 біскуп-суфраган Сейненскай дыяцэзіі з рэзідэнцыяй у г. Ломжа. У 1925—26 кіраваў новаўтворанай Ломжынскай дыяцэзіяй. 3 1926 архібіскуп і мітрапаліт віленскі, патрон буйнейшай клерыкальнай арганізацыі на тэрыторыі ўсходніх ваяводстваў Польшчы — «Каталіцкай лігі». Садзейнічаў актывізацыі каталіцкай царквы ў Заходняй Беларусі. Склікаў з’езды біскупаў і манаскіх ордэнаў. Прыхільнік адраджэння царкоўнай уніі ў форме «ўсходнеславянскага абраду». Супрацьстаяў захадам «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі» ўзмацніць беларускі ўплыў у царкве.

У кастрычніку 1939 арыштаваны органамі НКУС СССР па абвінавачанні ў антысавецкай дзейнасці. У выніку хадайніцтва Ватыкана вызвалены ў сакавіку 1941 і прызначаны апасталічным адміністратарам над усімі дыяцэзіямі Літвы, Беларусі, Латвіі і ўсходніх раёнаў Польшчы. У лютым 1942 арыштаваны гестапа па абвінавачанні ў сувязях з польскім падполлем. Пасля пратэстаў Ватыкана Р. Ялбжыкоўскаму прапанавана выйсці з турмы, але ён адмовіўся, патрабуючы вызваліць і іншых арыштаваных прэлатаў. Вызвалены ў верасні 1944 Чырвонай Арміяй.

У ліпені 1945 дэпартаваны ў Польшчу, заснаваў у Беластоку сваю кафедру. Да смерці лічыўся мітрапалітам віленскім, хоць фактычна кіраваў толькі часткай мітраполіі на тэрыторыі ПНР.

Літаратура

• Фёдараў І. Ялбжыкоўскі // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі у 6 т. Т. 6. Кн. II. — Мн., 2003.