Стэфан Лявонавіч Гельтман

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Стэфан Гельтман)
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гельтман.
Стэфан Лявонавіч Гельтман
Здымак, зроблены ў НКУС
Здымак, зроблены ў НКУС
рэктар Камуністычнага ўніверсітэта ў Мінску
1925 — 1927
Наркам земляробства БССР
1924 — 1925
Папярэднік Адам Славінскі
Пераемнік Дзмітрый Прышчэпаў
Сакратар Польскага бюро ЦК РКП (б)
1921 — 1924
Сцяг намеснік наркама земляробства і лясной гаспадаркі Літ.-Бел. ССР
1919
Сцяг1-ы камісар пададдзела па польскіх справах СНК Заходняй вобласці і фронту
студзень — люты 1918
Нараджэнне 4 кастрычніка 1886(1886-10-04)
Смерць 20 верасня 1937(1937-09-20) (50 гадоў)
Месца пахавання
Бацька Лявон Францавіч Гельтман[d]
Жонка Ядвіга Уладзіславаўна Машынская-Гельтман
Дзеці Віктар Сцяпанавіч Гельтман
Партыя
Адукацыя
Дзейнасць аграном, палітык
Месца працы
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Стэфан Лявонавіч Гельтман (4 кастрычніка 1886, Замасць — 20 верасня 1937) — рэвалюцыянер-інтэрнацыяналіст, дзяржаўны дзеяч БССР[2]. Муж Ядвігі Машынскай-Гельтман, бацька Віктара Гельтмана.

Працаваў наркамам земляробства БССР, старшынёй Дзяржплана БССР, намеснікам старшыні Саўнаркама БССР.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў польскай інтэлігенцыі сям’і ў Замасці. Бацька, Лявон Францавіч Гельтман, быў пляменнікам вядомага публіцыста і рэвалюцыйнага дзеяча Віктара Гельтмана і працаваў з 1899 года лекарам бальніцы Святога Мікалая ў Замасці[3].

Вучыўся ў сярэдняй школе ў Радаме. У 1905 годзе пачаў вучобу на філасофскім і прыродна-агранамічным факультэтах Ягелонскага ўніверсітэта ў Кракаве.

Рэдагаваў моладзевы левы часопіс «Głos  (польск.) (бел.». Быў членам Саюзу сацыялістычнай моладзі, а з 1908 да 1910 належаў да польскай сацыялістычнай партыі  (бел. (тар.)) (бел., кіраваў моладзевай арганізаціі «Spójnia» у Кракаве.

У 1912 годзе працаваў выкладчыкам у Галотчыне пад Цяханавам, аграномам на Падляшшы і ў Віленскім сельскагаспадарчым таварыстве.

У час Першай сусветнай вайны з 1915 года[2] жыў у Мінску, дзе стаў членам Польскага таварыства ў падтрымку ахвяр вайны.

У 1917 годзе стаў членам РСДРП (б), з’яўляўся адным з рэдактараў сацыялістычнай газеты «Польская праўда»[2]. На выбарах у чэрвені 1917 атрымаў мандат члена гарадскога савета ў Мінску па спіску Польскага сацыялістычнага аб’яднання[2], які атрымаў 8 % галасоў у маштабах горада, у канкурэнцыі з нацыянальна-дэмакратычным Польскім выбарчым камітэтам[4].

Як актыўны член бальшавіцкага руху быў членам Выканаўчага камітэта Саветаў салдацкіх і рабочых у Мінску. У студзені 1918 г. ён быў прызначаны камісарам пададдзела па польскіх справах СНК Заходняй вобласці і фронту[2].

З сакавіка па лістапад 1918 года ў палоне ў немцаў у лагеры ў Хафельбергу  (руск.) (бел..

Пасля вызвалення з 1919 г. — намеснік наркама земляробства і лясной гаспадаркі Літ.-Бел. ССР[2]. У 1920 кіраваў сельскагаспадарчым аддзелам у Часовым рэвалюцыйным камітэце Польшчы  (руск.) (бел..

Польскі аддзел Інбелкульта. 1926. Злева направа: О. Яневіч, Стэфан Гельтман, Ян Віткоўскі, Уладзіслаў Хршчановіч, Клатыльда Хршчановіч

У 1921—1924 гг. — Сакратар Польскага бюро ЦК РКП (б)[2]. У 1924—1925 гг. быў наркамам земляробства[2], а затым старшынёй Дзяржплана БССР, Эканамічнага савета і намеснік старшыні СНК БССР, з 1925 г. — рэктар Камуністычнага ўніверсітэта ў Мінску, а з 1927 г. — загадчык польскага сектара Інстытута Беларускай культуры[2].

Ён быў актыўным членам Камуністычнай партыі Беларусі, уваходзіў у ЦК (1924—1929). Ён быў членам ЦВК Беларускай ССР (1924—1929), член прэзідыума (1926—1929)[2].

У 1930-я гады працаваў у РСФСР, у Наркамаце зернасаўгасаў СССР[2].

Падчас «вялікай чысткі  (руск.) (бел.» 5 красавіка 1937 года ён быў арыштаваны органамі НКУС. 20 верасня 1937 прыгавораны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР прыгавораны да пакарання смерцю за «ўдзел у контррэвалюцыйнай арганізацыі ПВА», расстраляны ў той жа дзень[5]. Крэміраваны ў крэматорыі на Данскіх могілках  (руск.) (бел. і пахаваны ананімна.

Рэабілітаваны 31 сакавіка 1956 года Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР.

Эканамічная дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

У 1919—1920 гг. прымаў удзел у выпрацоўцы аграрнай палітыкі ЛітБелу, актыўна публікуючы ў «Звяздзе» і адстойваючы погляды, блізкія да Р. Люксембург, В. Міцкевіча-Капсукаса і З. Ангарэціса, а ў пачатку 1920-х гадоў — адзін з першых у эканамічнай літаратуры БССР даў аналіз і ацэнку гэтай палітыкі. Пад яго кіраўніцтвам былі распрацаваны першыя планы аднаўлення сельскай і лясной гаспадаркі, меліярацыйных работ у БССР і Зямельны кодэкс БССР 1925 года, у якім прызнавалася неабходнасць свабоднага выбару сялянамі формаў землекарыстання, шэраг рынкавых з’яў у беларускай вёсцы (арэнда зямлі, наём рабочай сілы). У сярэдзіне 1920-х гадоў адстойваў неабходнасць пашырэння рамак рынкавых адносін у беларускай вёсцы, а таксама распрацоўваў праблемы станаўлення кан’юнктурных назіранняў у БССР.

Навуковыя працы[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар навуковых прац па аграрных пытаннях, праблемах кан’юнктуры і планавання, польскім рэвалюцыйным руху[2]:

  • Nacjanalizacja ziemi na Bielei Rusi. Мн., 1921;
  • Kodeks zolny Belarusi. Мн., 1926;
  • О конъюнктуре // Советское строительство. 1924, № 1. — С. 143—144;
  • Хирургия или примочка // Советской строительство. 1926, № 3. — С. 6-14;
  • Единый Земельный кодекс БССР // Звязда. 1924, № 257.
  • Chłopskie partactwo czy gospodarka społeczna. Sprawa polska podczas rewolucji. Mińsk-Moskwa 1920;
  • Robotnik polski w Rewolucji Październikowej na Białorusi. Мн., 1927;

Прадмова С. Гельтмана да зборніка дакументаў «Rok 1863 na Mińszczyźnie», апублікаванага ў 1927, стала нагодай да пераследу аўтара і абвінавачванняў у нацыянал-бальшавізме[6].

Зноскі

  1. ↑ http://hbc.bas-net.by/hbcinfo/books/Grummo2016-1.pdf
  2. ↑ а б в г д е ё ж з і к л Гельтман Стефан Леонович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 144. — 737 с.
  3. ↑ Виктор Степанович ГЕЛЬТМАН. Воспоминания современников (руск.)
  4. ↑ Tarasiuk Dariusz, «Między nadzieją a niepokojem: działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905—1918», Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2007, s. 175
  5. ↑ Гельтман Стефан Леонович (руск.)
  6. ↑ Sierocka Krystyna  (руск.) (бел., «Polonia radziecka 1917—1939»: z działalności kulturalnej i literackiej", Państwowy Instytut Wydawniczy  (польск.) (бел., Warszawa 1968, s. 120—123.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Беларуская энцыклапедыя. Ў 18 тамах. Т. 5: Мінск, «Беларуская энцыклапедыя», 1997. Ст. 145.
  • (red.) Ludwik Bazylow  (польск.) (бел., Jan Sobczak, «Encyklopedia Rewolucji Październikowej», Warszawa 1977, s. 124

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Стэфан_Лявонавіч_Гельтман&oldid=4601572"