Суперартыкон

Схема суперартыкона

Суперартыкон ЛИ-207 (СССР)

Суперартыко́н — тэлевізійная перадавальная электронна-прамянёвая трубка з назапашваннем электрычных зарадаў. Адна з найбольш распаўсюджаных да сярэдзіны 1970-х гадоў перадавальных тэлевізійных трубак. Упершыню апісана ў 1946 годзе амерыканскімі вучонымі А. Разэ, П. Веймерам і Х. Лоу, канструкцыя мішэні ў 1939 годзе прапанавана савецкім навукоўцам Г. В. Браўдэ (руск.: Г. В. Брауде).

Прынцып дзеяння

Аптычны відарыс праз сістэму лінз праецыруецца на паўпразрысты фотакатод, з якога, у залежнасці ад асветленасці, выбіваюцца электроны, якія факусіруюцца і паскараюцца. Трапляючы на мішэнь, яны выбіваюць з яе другасныя электроны і ствараюць патэнцыяльны рэльеф, адпавядаючы размеркаванню асветленасці аб’екта здымкі. З адваротнага боку мішэні рухаецца электронны промень, частка электронаў якога трапляе на мішэнь, астатнія вяртаюцца, утвараючы зваротны электронны промень, мадуляваны ў адпаведнасці з патэнцыяльным рэльефам на мішэні. Трапляючы на анод электроннага пражэктара, гэтыя электроны выбіваюць з яго другасныя электроны, трапляючыя далей ў электронны памнажальнік, з калектара якога здымаецца электрычны сігнал, адпавядаючы структуры патэнцыяльнага рэльефу на мішэні (асветленасці аб’екта здымкі).

Перавагі і недахопы

Суперартыкон валодае вялікай адчувальнасцю, стабільна працуючы ў шырокім дыяпазоне асветленасці (пачынаючы ад 10^–7—10^–8 люкс).

Да недахопаў суперартыкона можна аднесці «каметныя хвасты» за ярка асветленымі аб’ектамі. Суперартыконы мелі вялікія памеры, вагу і спажываемую магутнасць, складанасць настройкі і інш.

Дзякуючы высокай адчувальнасці, суперартыконы выкарыстоўваліся ў прафесійнай відэатэхніцы і пасля з’яўлення відыконаў.

Гл. таксама

• Іканаскоп
• Суперіканаскоп

Літаратура

• Суперартыко́н // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 271. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).}
• Суперортикон / Н. Д. Галинский // Т. 25. Струнино — Тихорецк. — М. : Советская энциклопедия, 1976. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
• Передающий электронно-лучевой прибор / Урвалов В. А. // П — Пертурбационная функция. — М. : Большая Российская энциклопедия, 2014. — (Большая российская энциклопедия : [в 35 т.] / гл. ред. Ю. С. Осипов; 2004—). — ISBN 978-5-85270-362-0.

Спасылкі

• Суперортикон // «Мегаэнциклопедия Кирилла и Мефодия» megabook.ru (руск.)
• Суперортикон ЛИ 237-3 // Музей компьютеров (руск.)