Чырванашыйны ляляк

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Чырванашыйны ляляк
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Caprimulgus ruficollis Temminck, 1820

Арэал
выява

     Гнездавы арэал

     Зімні ареал
Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  555568
EOL  13986
Caprimulgus ruficollis

Чырванашы́йны ляля́к (Caprimulgus ruficollis) — птушка сямейства Сапраўдныя лялякі, роду Лялякі. Распаўсюджаны ў Еўропе на Іберыйскім (Пірэнейскім) паўвостраве (акрамя паўночна-заходняй частцы) і ў паўночна-заходняй Афрыцы. Падвіды: C. r. ruficollis — Партугалія, Іспанія, Марока, C. r. desertoruna — Марока, Алжыр, Туніс. Залятае на тэрыторыі, набліжаныя да арэялу (Вялікабрытанія, Францыя, Данія, Італія, Мадейра, Лівія, Канарскія астравы, Балеарскія астравы). Зімуе ў Заходняй Афрыцы на поўдзень ад Малі. На Беларусі не адзначаны.

Апісанне[правіць | правіць зыходнік]

Падобны да звычайнага ляляка, але большы (даўжыня цела 29 — 32 см, размах крылаў 53 — 64 см). Як усе ляляковыя, мае шырокі рот, вялікія вочы і доўгія крылы. Дарослыя шэрыя зверху, з карычнева-аранжавымі, чорнымі і белымі плямамі і стракамі, грудзі і жывот брудна-белыя з тонкімі папярочнымі радамі цёмнай стракатасці. У палёце бачны тры белых плямы на канцах крылаў і белыя канцы рулявых пер'еў на баках хваста. Па-над вокам мае светла-шэрае брыво, паміж шыяй і спіной стракатая паласа іржавага колеру. Дымарфізм атсутнічае. Паўночна-афрыканскі падвід C. r. desertorum мае больш блёклае афарбаванне і іншы малюнак першасных махавых пер'еў: цёмныя і аранжавыя палоскі прыблізна аднолькавай шырыні, у адрозненне ад тонкіх аранжавых і шырокіх чорных палосак у падвіда ruficollis [1]. Актыўны ў прыцемках. Днём знаходзіцца на зямле, замаскіраваны апярэннем, якое выглядае нібы пакрыты лішаямі сухі сук дрэва альбо сухое лісце; патурбаваны, узлятае з блізкай дыстанцыі. Харчуецца сумярэчнымі насякомымі, у т.л. молямі. Голас: двухскладовае сухое кукаванне «кукук», якое паўтараецца некалькі разоў і гучыць, як удары па дрэве [2] цішэй ці грамчэй у залежнасці ад павароту галавы птушкі цягам вакалізацыі. Таксама можа рабіць трэск крыламі за спіной (шлюбныя паводзіны).

Біятоп[правіць | правіць зыходнік]

Сухія ўчасткі голай, пясчанай глебы, пакрытай кустамі і дрэвамі, сухія пагоркі з групамі кустоў, сасновыя бары, а таксама лясы з коркавых дубоў, эўкаліптаў, аліўкавыя сады, густыя зараснікі, паўпустыні. Ніколі на зусім бяздрэўных тэрыторыях або стэпах. У гарах Сьерра-Невада даходзіць да 1500 м в.у.м.

Гняздо[правіць | правіць зыходнік]

Ямка без высцілкі пад прыкрыццем расліннасці. Два яйкі з аднолькавымі канцамі, крыху падоўжаныя, светла-шэрыя, з папялістымі, светла- ды жоўта-карычневымі плямамі, размешчанымі як на мармуры. Памеры 32х23 мм.

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. Melling, Tim (2009) Should Red-necked Nightjar be on the British List? British Birds 102(3): 110-5
  2. Птушкі Еўропы. Палявы вызначальнік. Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000. — 540 с., іл.