Антуан Перэна дэ Гранвела

Антуан Перэна дэ Гранвела
фр.: Antoine Perrenot de Granvelle
Партрэт пэндзля Антоніса Мора
камерленга Калегіі кардыналаў[d] 1570 — 1571
Папярэднік	Philibert Babou de la Bourdaisière[d]
Пераемнік	Станіслаў Гозій
пасол Іспаніі ў Ватыкане[d] 1566 — 1571
Roman Catholic Bishop of Arras[d] з 29 лістапада 1538
Дыяцэзія	Roman Catholic Diocese of Arras[d]
Папярэднік	Eustache de Croÿ[d]
Пераемнік	François Richardot[d]
1-ы Roman Catholic Archbishop of Mechelen[d] 10 сакавіка 1561 — 24 студзеня (3 лютага) 1583
Дыяцэзія	Roman Catholic Archdiocese of Mechelen-Brussels[d]
Пераемнік	Joannes Hauchin[d]
Roman Catholic Archbishop of Besançon[d] з 25 чэрвеня 1584
Дыяцэзія	Roman Catholic Archdiocese of Besançon[d]
Папярэднік	Claude de La Baume[d]
Пераемнік	Ferdinand de Rye[d]
Нараджэнне	20 жніўня 1517 Безансон, дэпартамент Ду, Q60846019?, Францыя
Смерць	21 верасня 1586(1586-09-21)[…] (69 гадоў) Мадрыд, Мадрыд, Іспанія
Месца пахавання	Besançon Cathedral[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Адукацыя	Падуанскі ўніверсітэт Стары Лёвенскі ўніверсітэт[d]
Дзейнасць	калекцыянер мастацтва, дыпламат, каталіцкі святар, святар, палітык, каталіцкі біскуп
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера	хрысціянская царква[d] і палітыка
Месца працы	Маргарыта Пармская
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Антуан Перэна дэ Гранвель ці Гранвела (фр.: Antoine Perrenot de Granvelle, ісп.: Antonio de Granvela; 20 жніўня 1517 — 21 верасня 1586) — першы міністр і бліжэйшы саветнік іспанскага караля Філіпа II.

Гранвель належаў да вышэйшай бургундскай арыстакратыі. Паколькі пасля смерці Карла Смелага бургундскія ўладанні адышлі да Габсбургаў, яго бацька верна служыў імператару Карлу V і скончыў жыццё адным з самых давераных яго саветнікаў. Яго палац належыць да ліку славутасцейў Безансона.

Біяграфія

Гранвель-малодшы нарадзіўся ў Безансоне, навучаўся ў Падуі і Лёвене, прыняў духоўны сан. У 1540 годзе быў пасвечаны ў сан біскупа Араскага, у 1560 годзе — архібіскупа Мехеленскага з тытулам кардынала. У прамежку паміж гэтымі падзеямі Гранвель прыняў удзел у Трыдэнцкім саборы, падрыхтаваў Пасаўскі дагавор і Ката-Камбрэзійскі мір, а таксама дамовіўся пра шлюб Філіпа II і Марыі Цюдар.

Уражаны дыпламатычнымі поспехамі Гранвеля, Філіп II накіраваў яго ў 1560 годзе ў Нідэрланды ў якасці галоўнага саветніка сваёй цёткі Маргарыты Аўстрыйскай. Адчуваючы, што з-за распаўсюджання Рэфармацыі сітуацыя ў краіне абвастралася, Гранвель лічыў неабходным «закручванне гаек» і прыняцце энергічных мер па процідзеянні «ерэтычнай заразе». У дзяржаўным савеце Нідэрландаў яму склалася апазіцыя ў асобах графаў Эгманта і Горна, а таксама прынца Вільгельма Аранскага, якія пераканалі караля перавесці яго ў Італію.

Філіп II заўсёды шкадаваў пра гэта рашэнне, лічачы што захаванне Гранвеля ў Нідэрландах прадухіліла б паўстанне правінцый. У Італіі кардынал займаўся перамовамі аб стварэнні «свяшчэннай лігі» супраць турак, якія ўвянчаліся перамогай пры Лепанта. У 1571—1575 гадах ён займаў пасаду віцэ-караля Неапаля, у 1575—1579 гадах кіраваў Італьянскім саветам. Падчас свайго знаходжання ў Рыме ён павыкупляў велізарную колькасць карцін Тыцыяна і медальёнаў Леоні, апекаваўся над Джамбалоньяй і даў месца сакратара ў сваім палацы гуманісту Юсту Ліпсію.

У апошнія гады жыцця цяжка хворы Гранвіль выконваў абавязкі дзяржаўнага сакратара ў Мадрыдзе. Ён прадставіў каралеўскаму двару фламандца Антоніса Мора і прывёз у Мадрыд калекцыю прац Брэйгеля, якога высока шанаваў. Яго апошняй дыпламатычнай перамогай стала дынастычная унія іспанскай і партугальскай карон.

Гл. таксама

• Спіс біскупаў Араса

Спасылкі

• Кардынал Гранвела ў Брытанскай энцыклапедыі