Леа Вайсбергер

Леа Вайсбергер
ням.: Leo Weisgerber
Дата нараджэння	25 лютага 1899(1899-02-25)[…]
Месца нараджэння	Мец, акруга Мец-горад[d], дэпартамент Мозель, Lorraine[d], Францыя
Дата смерці	8 жніўня 1985(1985-08-08) (86 гадоў)
Месца смерці	Бон, адміністрацыйная акруга Кёльн, Паўночны Рэйн-Вестфалія, ФРГ
Грамадзянства	Германія
Род дзейнасці	мовазнавец, выкладчык універсітэта, школьны настаўнік
Навуковая сфера	мовазнаўства
Месца працы	Бонскі ўніверсітэт Марбургскі ўніверсітэт Pedagogic Academy Bonn[d] Ростакскі ўніверсітэт
Узнагароды	ганаровы доктар Лувенскага каталіцкага ўніверсітэта[d] Konrad-Duden Prize[d] (1959)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Леа Вайсбергер (25 лютага 1899, Мец — 8 жніўня 1985, Бон) — нямецкі мовазнавец і спецыяліст па нямецкай мове, кельталогіі і агульным мовазнаўстве.

Біяграфія

Прафесар Ростакскага (з 1927), Марбургскага (з 1938), і Бонскага (з 1942) універсітэтаў. Член-карэспандэнт АН ў Гётынгене. Яскравы прадстаўнік так званага неагумбальтыянскага напрамку ў мовазнаўстве. Паводле Вайсбергера, мова — «сярэдняе звяно», якое пераносіць уплыў знешняга свету на «ўнутраны духоўны свет чалавека». Таму Вайсбергер, як і В. Гумбальт, лічыў, што мова — гэта праява «нацыянальнага духу».

Навуковыя працы

• Die Stellung der Sprache im Aufbau der Gesamtkultur, [Bd] 1-2, Hdib., 1933-34;
• Von den Kräften der deutschen Sprache, [Bd] 1-2, 3 Aufl., Düsseldorf, 1962;
• Das Gesetz der Sprache als Grundlage des Sprachstudiums, Hdib., 1951.