Хейке Камерлінг-Онес

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Хейке Камерлінг-Онес
нідэрл.: Heike Kamerlingh Onnes
Дата нараджэння 21 верасня 1853(1853-09-21)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 21 лютага 1926(1926-02-21)[3][1][…] (72 гады)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Бацька Harm Kamerlingh Onnes[d][8]
Маці Anna Gerdina Coers[d][8]
Жонка Maria Adriana Wilhelmina Elisabeth Bijleveld[d]
Дзеці Albert Kamerlingh Onnes[d][8]
Род дзейнасці фізік, вынаходнік, прафесар, выкладчык універсітэта, навуковец
Навуковая сфера фізіка
Месца працы
Навуковая ступень магістр прыродазнаўчых навук[d] (1878), доктар філасофіі (1879) і доктарская ступень[d][5]
Альма-матар
Навуковы кіраўнік Rudolf Adriaan Mees[d]
Член у
Узнагароды Нобелеўская прэмія Нобелеўская прэмія па фізіцы (1913)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Хейке Камерлінг-Онес, таксама Гейке Камерлінг-Онес[11] (нідэрл.: Heike Kamerlingh Onnes; 21 верасня 1853, Гронінген - 21 лютага 1926, Лейдэн) — галандскі фізік і хімік.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў Гронінгенскі ўніверсітэт. Навучаўся ў Кірхгофа ў Гайдэльбергу. З 1882 года прафесар Лейдэнскага ўніверсітэта. З 1894 заснавальнік і дырэктар Лейдэнскай крыягеннай лабараторыі.

Вядомы сваімі эксперыментальнымі працамі ў галіне фізікі нізкіх тэмператур і звышправоднасці. Распрацаваў і сканструяваў авадкавальную ўстаноўку. У 1906 годзе атрымаў вадкі вадарод. У 1908 годзе ўпершыню здолеў атрымаць вадкі гелій і здолеў дасягнуць рэкордна нізкай на той момант тэмпературы 0.9 K, за што атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы (1913). У 1911 годзе ўпершыню назіраў рэзкае падзенне электрычнага супраціву ртуці пры тэмпературы ніжэй 4.1 K. Гэта з'ява атрымала назву звышправоднасці. У 1913 годзе выявіў разбурэнне звышправоднасці моцнымі магнітнымі палямі і токамі.

Зноскі

  1. а б Heike Kamerlingh Onnes — 2009.
  2. Heike Kamerlingh Onnes // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. Камерлинг-Оннес Хейке // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.
  4. Камерлинг-Оннес Хейке // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  5. а б в Onze HoogleerarenRotterdam: Nijgh & Van Ditmar, 1898. — С. 45. — 363 с.
  6. Czech National Authority Database Праверана 29 студзеня 2023.
  7. а б Leidse Hoogleraren Праверана 19 чэрвеня 2019.
  8. а б в geni.com — 2006.
  9. NNDB — 2002.
  10. www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.
  11. Напісанне прозвішча і імя Гейке Камерлінг-Онес ў адпаведнасці з БЭ ў 18 тамах. Т.7., Мн.,1998, С.521.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]