Сігізмунд I Люксембургскі

Сігізмунд I Люксембург
Сігізмунд I Люксембург
	лац.: Sigismundus, венг.: Zsigmond, чэшск.: Zikmund, ням.: Siegmund
	; Імператар Сігізмунд, Пізанела
	1387 — 9 снежня 1437
Каранацыя	31 сакавіка 1387, Секешфехервар
Сумесна з	Марыя I Анжуйская (11 лістапада 1385 — 17 мая 1395)
Папярэднік	Марыя I Анжуйская
Пераемнік	Альбрэхт II
	20 верасня 1410 — 9 снежня 1437
Каранацыя	21 ліпеня 1411, Ахен
Папярэднік	Рупрэхт Пфальцкі
Пераемнік	Альбрэхт II
	16 жніўня 1419 — 9 снежня 1437; (пад імем Зікмунд)
Каранацыя	28 ліпеня 1420, Прага
Папярэднік	Вацлаў IV
Пераемнік	Альбрэхт II
	3 мая 1433 — 9 снежня 1437
Каранацыя	3 мая 1433, Рым
Папярэднік	Карл IV
Пераемнік	Фрыдрых III
	16 жніўня 1419 — 9 снежня 1437
Папярэднік	Венцэль II Люксембургскі
Пераемнік	Лізавета Люксембургская
	29 лістапада 1378 — 1388
Папярэднік	Венцэль
Пераемнік	Ёст Мараўскі
	1411 — 1415
	1411 — 1415
Папярэднік	Ёст Мараўскі
Пераемнік	Фрыдрых I
Нараджэнне	15 лютага 1368; Нюрнберг ці Прага
Смерць	9 снежня 1437 (69 гадоў); Знойма, Маравія
Месца пахавання	Гросвардэйн
Род	Люксембургі
Бацька	Карл IV
Маці	Лізавета Памеранская
Жонка	1-я: Марыя I Анжуйская ; 2-я: Барбара Цылі
Дзеці	Ад 1-га шлюбу: ; сын: мёртванароджаны сын ; Ад 2-га шлюбу: ; дачка: Лізавета
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Дзейнасць	манарх
Узнагароды	Залатая Ружа[d] (1415)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сігізмунд I Люксембургскі — кароль Венгрыі (1387-1437), Чэхіі (1419-21, 1436-37), імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі (з 1433), апошні прадстаўнік дынастыі Люксембургаў. Склікальнік Канстанцкага сабора, лічыца віноўнікам смерці Яна Гуса.

Канстанцкі сабор

У 1412 - 1423 Сігізмунд праводзіў кампанію ў Італіі супраць Венецыі. Кароль скарыстаўся перавагай цяжкасцей Антырымскага папы Яна XXIII, каб атрымаць абяцанне, што сабор павінен прайсці ў Канстанце ў 1414, з мэтай пакласці канец расколу царквы. Ён браў вядучую ролю ў абмеркаванні гэтага збору, і на працягу паседжанняў зрабіў паездку ў Францыю, Англію і Бургундыю ў дарэмнай спробе дамагаўся складанне паўнамоцтваў з трох канкуруючых рымскіх пап. Сабор скончыўся ў 1418, падпісаннем Вялікага раскола, таксама на саборы было вынесена рашэнне па смерці чэшскага рэлігійнага рэфарматара, Яна Гуса, спаленага за ерась у ліпені 1415. Удзел у смерці Сігізмунда - пытанне супярэчнае. Сігізмунд падаў Яну Гусу ахоўнае сведчанне і запярэчыў супраць яго зняволення, але рэфарматар быў спалены ў час адсутнасці Сігізмунда.

Гусіцкія войны

У 1419, смерць Вацлава IV Люксембурга зрабіла Сігізмунда каралём Багеміі, але прайшло яшчэ сямнаццаць год перш чым чэхі прызналі яго. Паслядоўнікі Яна Гуса, абураныя яго смерцю хутка паўсталі, калі Сігізмунд аб'явіў намер пераследу прыхільнікаў ідэй Гуса. Тры кампаніі супраць гусітаў, скончыліся бедствам. Туркі зноў напалі на Венгрыю. Сігізмунд не мог атрымаць падтрымку ад нямецкіх прынцаў, таму быў нямоглы ў Багеміі. Яго спробам наняць войска перашкодзіла супраціўленне гарадоў. У 1424 выбаршчыкі, сярод якіх быў ранейшы саюзнік Сігізмунда, Фрэдэрык Гогенцолерн, імкнуліся ўзмацніць уласную ўладу за рахунак караля. Хоць схема патрывала няўдачу, небяспека для Германіі ад гісітаў прывяла да Бінгенскага саюза, які фактычна пазбавіў Сігізмунда лідарства вайны і кіраўніцтва Германіяй. У 1428 ён пачаў кампанію супраць туркаў, але зноў з нешматлікімі вынікамі. У 1431 Сігізмунд паехаў у Mілан, дзе 25 лістапада ён атрымаў Жалезную Карону. Пасля, заставаўся на працягу некаторага часу ў Сіене, каранаваны імператарам у Рыме 31 мая 1433, і пасля атрымання патрабаванняў ад рымскага папы, вернутага Багемія, дзе ён быў прызнаны як кароль у 1436, хоць яго ўлада была трохі больш чым намінальная.

Радавод

	1 Марыя Венгерская ∞ 1385	Сігізмунд Люксембург		2 Барбара Цэлейская ∞ 1408

			2

Эльжбета Люксембург

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сігізмунд I Люксембургскі

Імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі (да Атона I — «рымскія імператары») (800—1806)

800		814		840		843		855		875		877		881		887		891
	Карл I		Людовік I		—		Лотар I		Людовік II		Карл II		—		Карл III		—

891		894		898		899		901		905		915		924		962		973		983
	Гвіда		Ламберт		Арнульф		—		Людовік III		—		Берэнгар I		—		Атон I		Атон II

983		996		1002		1014		1024		1027		1039		1046		1056		1084		1105		1111		1125		1133		1137		1155
	—		Атон III		—		Генрых II		—		Конрад II		—		Генрых III		—		Генрых IV		—		Генрых V		—		Лотар II		—

1155		1190		1197		1209		1215		1220		1250		1312		1313		1328		1347		1355		1378		1410
	Фрыдрых I		Генрых VI		—		Атон IV		—		Фрыдрых II		—		Генрых VII		—		Людовік IV		—		Карл IV		—

1410	1437		1452		1493		1508		1519		1530		1556		1564		1576		1612		1619		1637
	Жыгімонт	—		Фрыдрых III		—		Максіміліян I		—		Карл V		Фердынанд I		Максіміліян II		Рудольф II		Маціяс		Фердынанд II

1637		1657		1705		1711		1740		1742		1745		1765		1790		1792		1806
	Фердынанд III		Леапольд I		Іосіф I		Карл VI		—		Карл VII		Франц I		Іосіф II		Леапольд II		Франц II

Каралінгі — Саксонская дынастыя — Салічная дынастыя — Гогенштаўфены — Вітэльсбахі — Габсбургі

Папярэднік Марыя Венгерская	Кароль Венгрыі 1387–1437	Пераемнік Альбрэхт II Габсбург
Папярэднік Вацлаў IV Люксембургскі	Кароль Багеміі 1419–1437	Пераемнік Альбрэхт II Габсбург
Папярэднік Карл IV Люксембургскі	Імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі 1433–1437	Пераемнік Фрэдэрык III Гогенцолерн