Іван Рыгоравіч Друцкі-Любецкі
| Іван Рыгоравіч Друцкі-Любецкі | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
| |||||||
|
|||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне | каля 1594[1] | ||||||
| Смерць | не раней за 15 верасня 1649 і не пазней за 24 лютага 1651 | ||||||
| Род | Друцкія-Любецкія | ||||||
| Бацька | Рыгор Іванавіч Друцкі-Любецкі[1] | ||||||
| Маці | Марына Фёдараўна Рудзецкая[d] | ||||||
| Жонка | Н з Лавейкаў[d][2] і Настасся з Кісялёў[d][2] | ||||||
| Дзеці | Мікалай Іванавіч Друцкі-Любецкі[3], Ян Іванавіч Друцкі-Любецкі[d][2], Рыгор Іванавіч Друцкі-Любецкі[d][2] і Кацярына з Друцкіх-Любецкіх[d][4] | ||||||
| Веравызнанне | праваслаўе[2] | ||||||
Іван (Ян) Рыгоравіч Друцкі-Любецкі (нар. каля 1594 — пам. паміж 15 верасня 1649 і 24 лютага 1651[5]) — дзяржаўны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Прадстаўнік роду Друцкіх-Любецкіх герба «Друцк». Нарадзіўся ў сям’і князя Рыгора Іванавіча і Марыны (Марушы) Фёдараўны Рудзецкай (памерла паміж 1595 і 1602)[5].
Праваслаўны. 27 лістапада 1619 г. падпісаў скаргу[6] супраць крыўдаў, якія наносяцца праваслаўным цэрквам г. Менска з боку менскага ваяводы Пятра Тышкевіча[5].
Падстараста аршанскі (1621—1640), паборца земскі аршанскі (18.02.1621), разам з пісарам вялікім літоўскім Казімірам Львом Сапегам пасол ад Аршанскага павета на Варшаўскі сойм 1637 года ў Варшаве[5].
Набыў у Мацея і Гальшкі, народжанай Ласкоўскай, Весялоўскіх фальварак Пісароўшчына ў Аршанскім павеце. 21 кастрычніка 1644 атрымаў дэкрэт Луцкага земскага суда аб размежаванні яго маёнтка Козін з валоданнямі епіскапа луцкага і астрожскага князя Афанасія Пузыны, 18 студзеня 1645 выдаў жонцы запіс абзабеспячэнні ўзятай у яе пазыкі ў 3000 злотых на сёлах Козін (разам з дваром), Пярэспа, Саловін Луцкага павета, 21 лістапада 1645 атрымаў дэкрэт Кароннага Трыбунала па справе з дачкой сястры Аляксандры-Магдалены Ганнай, народжанай Гулевіч, Насілоўскай аб вылучэнні для яе долі ў маёнтку Любча[5].
Разам з сям’ёй у 1648 г., падчас наступу казакоў, выехаў у с. Відзенічы, дзе знаходзіўся на працягу года. Цэнтрам валынскіх валоданняў Івана быў Козін: 15 красавіка 1649 года ён унес у Луцкі гродскі суд маніфест аб знішчэнні маёмасных дакументаў у 1648 г. падчас нападу казакоў на яго. Станам на 1650 г. на Валыні валодаў 94 дымамі у сёлах Любча (16), Козін (7), Пярэспа (15), Рудка (5), Залесцы (12), Тыхоцін (5), Саловін (3) і двары ў Луцку (3). Яшчэ 30 дымоў былі спустошаны ў 1648—1649 гг[5].
Сям’я[правіць | правіць зыходнік]
У першым шлюбе з невядомай па імі Лавейкай, з якой меў трох сыноў і дачку[5]:
- Мікалай;
- Ян (нар. да 1637), езуіт;
- Рыгор (нар. да 1637);
- Кацярына, у шлюбе (адбыўся паміж 2 снежня 1654 і 6 сакавіка 1655) са стражнікам менскім Тамашам Цадроўскім. Разам з мужам вяла шматлікія судовыя працэсы з пляменнікам князя Багданам Мікалаевічам Друцкім-Любецкім;
З другой жонкай, Настассяй Кісель, дзяцей не меў[5].
Зноскі
- ↑ а б Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 335.
- ↑ а б в г д Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 336.
- ↑ Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 337.
- ↑ Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI – XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус — Дзяржкамархіў, Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі, 2016. — вып. 14. — С. 336–337.
- ↑ а б в г д е ё ж Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI–XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус. — Мн.: 2016. — В. 14. — С. 327—346.
- ↑ У спісе падпісантаў пазначаны на другім месцы (пасля князя Аляксандра Агінскага), што сведчыць пра яго высокі сацыяльны статус.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Глінскі Я. С. Князі Друцкія-Любецкія ў канцы XVI–XVII ст.: радавод, маёмаснае становішча, грамадска-палітычная дзейнасць // Архіварыус. — Мн.: 2016. — В. 14. — С. 327—346.
