Іван Срацімір
Іван Срацімір | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Иван Срацимир | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Іаан-Аляксандр | ||||||
Пераемнік | Канстанцін II Асень | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
каля 1324 |
||||||
Смерць |
1397 |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Род | Sratsimir dynasty[d] | ||||||
Бацька | Іван Аляксандр[1] | ||||||
Маці | Тэадора Бесарабская[d] | ||||||
Жонка | Ганна Бесараб[d] | ||||||
Дзеці | Канстанцін II Асень[d] і Даратэя Відзінская[d] | ||||||
Аўтограф | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Іван Срацімір (балг.: Иван Срацимир; 1324—1396) — балгарскі цар у 1356—1396; адзін з дзвюх, разам з братам Іванам Шышманам, апошніх балгарскіх цароў, сын цара Івана Аляксандра.
З 1356, пасля каранацыі свайго брата Івана Шышмана, Іван Срацімір кіраваў Відзінскай вобласцю як незалежнай дзяржавай. У 1365 Відзінскае царства было акупавана венгерскім каралём Людовікам I, а сам Іван Срацімір быў узяты ў палон. У 1369 Відзінскае царства было адноўлена з дапамогай балгарскага (тырнаўскага) цара Івана Аляксандра, влашскага князя Уладзіслава I і Даброціцы, кіраўніка Дабруджы.
Яго брат Іван Шышман у самым пачатку свайго кіравання, у 1371—1372 гадах, падвергся нападу туркаў, але выратаваўся саступкай часткі сваіх уладанняў. У 1393—1394 туркі ўзялі сталіцу царства Івана Шышмана, Тырнава, і зрынулі яго. Відзінскае царства Івана Сраціміра было падпарадкавана туркамі ў 1396, яго сын і суправіцель Канстанцін II Асень стаў васалам турэцкага султана і апошнім царом Балгарыі.
Сям’я
[правіць | правіць зыходнік]Іван Срацімір быў жанаты двойчы. Пра першы шлюб не вядома нічога. Другі шлюб быў з Ганнай, дачкой влашскага князя Мікалая Аляксандра. Ад другога шлюбу ў Івана Сраціміра былі:
- Даратэя, выйшла замуж за баснійскага бана Твртку I.
- Канстанцін, адзіны сын і спадчыннік Івана Сраціміра. Кіраваў Відзінскім царствам пасля смерці свайго бацькі да 1422. Быў турэцкім васалам.
Зноскі
- ↑ Lundy D. R. The Peerage
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Иоанн-Шишман и Иоанн-Срацимир // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.