Іван Фролавіч Клімаў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Іван Фролавіч Клімаў
Сцяг Намеснік старшыні Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР
1968 — 1974
Сцяг Намеснік Старшыні Савета Міністраў БССР
1962 — 1968
Кіраўнік урада Ціхан Кісялёў
Сцяг Міністр нарыхтовак БССР
1961 — 1961
Кіраўнік урада Ціхан Кісялёў
Папярэднік пасада ўтвораная
Пераемнік Дзмітрый Цябут
Сцяг Першы намеснік Старшыні Савета Міністраў БССР
жнівень 1953 — 1962
Кіраўнік урада Кірыл Мазураў
Мікалай Аўхімовіч
Ціхан Кісялёў
Сцяг Першы сакратар Баранавіцкага абласнога камітэта КП Беларусі
1952 — жнівень 1953
Папярэднік Мікалай Пакроўскі
Пераемнік Сяргей Прытыцкі
Сцяг Першы сакратар Вілейскага (Маладзечанскага) абласнога камітэта КП Беларусі
кастрычнік 1940 — 1951
Папярэднік Пётр Калінін
Пераемнік Васіль Доркін

Нараджэнне 10 верасня 1903(1903-09-10)
Смерць 9 кастрычніка 1991(1991-10-09) (88 гадоў)
Партыя
Член у
Адукацыя
Дзейнасць палітык
Прыналежнасць СССР
Бітвы
Узнагароды
ордэн Леніна ордэн Леніна ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі ордэн Чырвонага Сцяга ордэн Айчыннай вайны I ступені ордэн Айчыннай вайны II ступені ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга ордэн Дружбы народаў медаль «За працоўную доблесць»
Заслужаны работнік культуры Беларускай ССР

Іва́н Фро́лавіч Клі́маў (10 верасня 1903, в. Касцюкоўка Магілёўскай губерні — 9 кастрычніка 1991, Мінск) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

З 1923 года ён быў актывістам прафсаюза і камсамола, а з 1925 года быў партыйным дзеячам, з 1931 года працаваў у ЦК Камуністычнай Партыі (бальшавікоў) Беларусі.

У 1936 годзе быў выкладчыкам Рэспубліканскай школы прапагандыстаў партыі пры ЦК КП(б)Б, затым дырэктарам гэтай школы, пасля ў 1940-х ён быў дырэктарам партыйных курсаў пры ЦК КП(б)Б. У верасні 1939 быў прызначаны галоўным упаўнаважаным па арганізацыі грамадскай адміністрацыі на занятай РСЧА заходнебеларускай тэрыторыі. У кола яго абявязкаў уваходзіла таксама каардынацыя работы па выяўленню і рэпрэсіраванню рэальных і нават патэнцыяльных праціўнікаў савецкай улады на далучаных да СССР землях[1].

У кастрычніку 1940 стаў 1-м сакратаром Вілейскага абкама КП(б)Б. У 1941 годзе быў палітычным афіцэрам РСЧА (у 13-й арміі), у 1941—1942 гадах быў сакратаром Ташкенцкага абласнога камітэта Камуністычнай партыі (бальшавікоў) Узбекістана па працы з кадрамі.

З 28 мая 1943 да ліпеня 1944 года быў 1-м сакратаром Вілейскага падпольнага абласнога камітэта КП(б)Б. Пасля вызвалення Вілейкі летам 1944 года зноў уступіў у пасаду 1-га сакратара Маладзечанскага абласнога камітэта КП(б)Б; у 1949 годзе завочна скончыў Вышэйшую партыйную школу пры ЦК ВКП(б).

У 19511952 гадах — слухач курсаў пры ЦК УКП(б), з 1952 па жнівень 1953 года — 1-ы сакратар Баранавіцкага абласнога камітэта КП(б)Б, са жніўня 1953 да 1962 года — 1-ы намеснік старшыні Савета Міністраў Беларускай ССР.

У 1961 годзе займаў пасаду міністра па нарыхтоўкам Беларускай ССР, у 1962-1968 гадах — намеснік старшыні Савета Міністраў Беларускай ССР, а ў 1968-1974 гадах — намеснік старшыні Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР.

З 1974 года быў навуковым супрацоўнікам Інстытута гісторыі партыі пры ЦК КПБ, а з 1980 года — старшыня Камісіі па справах былых партызан і актывістаў падполля ў Прэзідыуме Вярхоўнага Савета Беларускай ССР.

З 18 лютага 1949 па 4 лютага 1976 года член ЦК КП(б)Б, у 19551960 гадах — член Бюро ЦК КП(б)Б. З 6 лютага 1976 года — член Рэвізійнай Камісіі КПБ. У 1980 годзе атрымаў званне Заслужанага работніка культуры Беларускай ССР.

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

  • І. Ф. Клімаў, М. Е. Гракаў. Партызаны Віленшчыны. — 2-е выд.. — Мн.: Беларусь, 1970.
  • І. Ф. Клімаў. Далёкае і блізкае. — 1987.

Зноскі

  1. Адамушка У. І. Палітычныя рэпрэсіі 20–50-ых гадоў на Беларусі. — Мн.: Беларусь, 1994. — С. 100. — 158 с. — 2 000 экз. — ISBN 985-01-0047-8.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]