Інфлянцкае ваяводства

Інфлянцкае ваяводства
Інфлянцкае ваяводства
	польск.: Województwo inflanckie; лац.: Ducatus Livoniae
	Герб
Краіна	Кандамініум Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага
Уваходзіць у	Карона Каралеўства Польскага;
Адміністрацыйны цэнтр	Дынабург;
Дата ўтварэння	1621
Дата скасавання	1772
Ваяводы	Ваяводы інфлянцкія
Кашталяны	Кашталяны інфлянцкія
Плошча	12 тыс. км²
Час існавання	1677—1772
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Інфлянцкае ваяводства, Інфлянцкае княства — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка Рэчы Паспалітай на тэрыторыі Латгаліі (паўднёва-ўсходняя Латвія) у 1677—1772 гг. (намінальна да 1795 г.).

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

У выніку вайны Рэчы Паспалітай са Швецыяй 1600—1629 гг. большая частка падуладных Рэчы Паспалітай Інфлянтаў (Задзвінскае княства) страчана на карысць Швецыі. Паводле Альтмаркскага перамір’я 1629 г. у складзе Рэчы Паспалітай засталіся толькі 4 паўднёва-ўсходнія латгальскія стараствы — Дынабургскае, Рэжыцкае, Люцынскае, Марыенгаўзенскае. Паводле Аліўскага міру 1660 г. Рэч Паспалітая канчаткова прызнала за Швецыяй заваяваную ёю частку Інфлянтаў. На аснове застаўшыхся інфлянцкіх старастваў сойм у 1677 г. утварыў Інфлянцкае ваяводства, надаўшы яму таксама найменне княства.

З канца XVII ст. за гэтай часткай былой Лівоніі замацавалася назва Інфлянты Польскія, г. зн. прыналежныя Рэчы Паспалітай, але канчаткова гэты тэрмін зацвердзіўся ў гістарыяграфічнай традыцыі XIX ст.

Ваяводства не мела падзелу на паветы, адміністрацыйны цэнтр знаходзіўся ў г. Дынабург. Засталася падвойная прыналежнасць Інфлянцкага ваяводства да ВКЛ і Кароны, што выяўлялася ў намінацыі ў інфлянцкія ўрады праз абедзве канцылярыі і абранні інфлянцкіх паслоў на сойм з 3 «нацый» — па 2 прадстаўнікі ад шляхты Інфлянтаў, ВКЛ, Кароны. Дзейнічаў прынцып

Зноскі

↑ Вяроўкін-Шэлюта У. Інфлянты // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — С. 669. — 688 с. — ISBN 985-11-0314-4 (т. 1), ISBN 985-11-0315-2.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Paluszyński, T. Czy Rosja uczestniczyła w pierwszym rozbiorze Polski czyli co zaborcy zabrali Polsce w trzech rozbiorach? Архівавана 24 верасня 2015. / T. Paluszyński. — Poznań : Rys, 2006. — 91 s.

[1] Вяроўкін-Шэлюта У. Інфлянты // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — С. 669. — 688 с. — ISBN 985-11-0314-4 (т. 1), ISBN 985-11-0315-2.

[1]

Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел Вялікага Княства Літоўскага
Ваяводствы	Віленскае (1413—1795) · Троцкае (1413—1795) · Полацкае (1504—1793) · Новагародскае (1507—1795) · Віцебскае (1508—1793) · Смаленскае (1508—1667) · Берасцейскае (1566—1795) · Менскае (1566—1793) · Мсціслаўскае (1566—1772) · Інфлянцкае (1667—1772) · Браслаўскае (1793—1795) · Гарадзенскае (1793—1795) · Жамойцкае (1793—1795) · Мерацкае (1793—1795)
Іншыя рэгіёны	Жамойцкае староства (XIII стагоддзе — 1795) · Курляндскае герцагства (1562—1795)
Ваяводствы, якія адышлі да Польскага каралеўства ў 1569	Кіеўскае (1471—1569) · Падляшскае (1513—1569) · Брацлаўскае (1566—1569) · Валынскае (1566—1569)