Ірына Андрэеўна Верашчук

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Ірына Андрэеўна Верашчук
укр.: Ірина Андріївна Верещук
29-ы народны дэпутат Украіны
29 жніўня 2019 — 4 лістапада 2021
Міністр па пытаннях рэінтэграцыі часова акупаваных тэрыторый Украіны[d]
з 4 лістапада 2021
Папярэднік Аляксей Юр’евіч Рэзнікаў
віцэ-прэм’ер-міністр Украіны[d]
з 4 лістапада 2021
Папярэднік Аляксей Юр’евіч Рэзнікаў
Нараджэнне 30 лістапада 1979(1979-11-30) (44 гады)
Веравызнанне уніяцтва
Член у
Адукацыя
Дзейнасць палітык, юрыст
Узнагароды
anniversary medal for the 20 years of independence of Ukraine
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ірына Андрэеўна Верашчук (укр.: Ірина Андріївна Верещук; нар. 30 лістапада 1979, Рава-Руская, Львоўская вобласць, УССР) — украінскі дзяржаўны дзеяч, з 2021 года віцэ-прэм’ер — міністр па пытаннях рэінтэграцыі часова акупаваных тэрыторый Украіны. Народны дэпутат Вярхоўнай Рады Украіны IX склікання (з 29 жніўня 2019 па 4 лістапада 2021) ад партыі «Слуга народа» (№ 29 у спісе); прадстаўнік урада ў Вярхоўнай Радзе Украіны з 4 верасня да 15 лістапада 2019 года; член Камітэта Вярхоўнай Рады Украіны па пытаннях нацыянальнай бяспекі і абароны[uk], кіраўнік падкамітэту па пытаннях дзяржаўнай бяспекі і абароны.

У 2010—2015 гадах гарадскі галава (мэр) Равы-Рускай.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзілася 30 лістапада 1979 года ў Раве-Рускай Несцераўскага раёна Львоўскай вобласці. Ёсць сястра[1].

У 1997 годзе скончыла Рава-Рускую сярэднюю школу-інтэрнат з залатым медалём.

З 1997 па 2002 год навучалася ў ваенным інстытуце пры Нацыянальным універсітэце «Львоўская палітэхніка», які скончыла з адзнакай па спецыяльнасці «Міжнародная інфармацыя», атрымала кваліфікацыю спецыяліста па міжнароднай інфармацыі — рэферэнта-перакладчыка, афіцэра ваеннага кіравання тактычнага ўзроўню (лейтэнант[1]). Пасля заканчэння ваеннага інстытута 5 гадоў праходзіла службу на афіцэрскіх пасадах ва Узброеных Сілах Украіны (да 2007 года[1]).

У 2002—2006 гадах вучылася на юрыдычным факультэце[uk] Львоўскага нацыянальнага ўніверсітэта імя Івана Франко па спецыяльнасці «правазнаўства».

З мая 2007 па чэрвень 2008 года працавала юрыстам гарадскога савета Равы-Рускай.

З 2008 па 2010 год была слухачом у Львоўскім рэгіянальным інстытуце дзяржаўнага кіравання Нацыянальнай акадэміі дзяржаўнага кіравання пры Прэзідэнце Украіны. Па выніках навучання летам 2009 года праходзіла стажыроўку ў Сакратарыяце Кабінета Міністраў Украіны, пасля чаго была ўнесена ў кадравы рэзерв работнікаў КМУ, узнагароджана падзякай і Ганаровай граматай КМУ.

З чэрвеня па кастрычнік 2010 года была намеснікам старшыні Жолкаўскай РГА па гуманітарных пытаннях і знешняй палітыцы. У тым жа годзе на грамадскіх пачатках працавала дырэктарам «Агенцтва рэгіянальнага развіцця „Жолкаўшчына — еўрапейскі дом“».

30 кастрычніка 2010 года абраная гарадскім кіраўніком Равы-Рускай. Па выніках мясцовых выбараў 2010 года Ірына Верашчук стала самай маладой жанчынай-кіраўніком горада ва Украіне[2]. 9 лістапада таго ж года прыступіла да выканання абавязкаў гарадскога кіраўніка[3]. На пасадзе гарадскога кіраўніка Равы-Рускай Ірына Верашчук неаднаразова заяўляла аб неабходнасці дэцэнтралізацыі ўлады, правядзення адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформы ва Украіне, перадачы падаткаў мясцовым суполкам[4]. У прыватнасці, мясцовае самакіраванне ва Украіне ў тым стане, у якім яно знаходзілася, называла «мясцовым самавыратаваннем»[5]. Таксама выступала за наданне памежным населеным пунктам права збіраць у мясцовыя бюджэты збор за праходжанне аўтамабіляў, якія перасякаюць мяжу[5]. Як мэр памежнага гарадка ажыццяўляла актыўнае міжнароднае супрацоўніцтва, у прыватнасці, з польскім горадам Томашаў-Любэльскі[6], гмінай Любыча-Крулеўскай, гмінай Тэлятын. Разам з войтам гміны Любыча-Крулеўская ў лістападзе 2013 года ініцыявала стварэнне пешаходна-веласіпеднага пераходу ў пункце пропуску «Рава-Руская — Грабеннае». За час яе знаходжання на пасадзе ў Раве-Рускай упершыню рэалізаваны шэраг праектаў з прыцягненнем сродкаў Еўрапейскага Саюза, у прыватнасці, з забеспячэннем цеплазабеспячэння навучальных устаноў горада.

Неаднаразова падтрымлівала суполку горада ў адстойванні іх інтарэсаў. У прыватнасці, разам з работнікамі мясцовых шпалапрапітачнага, спіртавога заводаў і лясгаса пратэставала супраць змены кіраўніцтва прадпрыемстваў без узгаднення з калектывам[7].

З 2011 года праходзіла навучанне ў аспірантуры Львоўскага рэгіянальнага інстытута дзяржаўнага кіравання Нацыянальнай акадэміі дзяржаўнага кіравання пры Прэзідэнце Украіны, які скончыла з адзнакай. 11 лістапада 2015 года абараніла дысертацыю на тэму: «Арганізацыйна-прававы механізм удасканалення адміністрацыйна-тэрытарыяльнага ўладкавання Украіны» (па прыкладу правядзення рэформаў у Польшчы) і атрымала ступень кандыдата навук па дзяржаўным кіраванні.

Пасля аб’явы ўрадам Азарава адмовы ад падпісання Пагаднення аб асацыяцыі з ЕС, на наступны дзень ад імя абшчыны Равы-Рускай звярнулася да Еўрапейскага саюзу з заклікам падпісаць пагадненне аб асацыяцыі асобна з Равай-Рускай, лічачы афіцыйную пазіцыю ўладаў Украіны аб прыпыненні еўраінтэграцыі не адпаведнай інтарэсам тэрытарыяльных абшчын.

У красавіку 2014 года запісала відэазварот да матак Расіі з заклікам не дапусціць вайны[8].

Балатавалася ў народныя дэпутаты на датэрміновых выбарах 26 кастрычніка 2014 года, прайграўшы ў першым туры Уладзіміру Парасюку[9].

У красавіку 2015 года выступіла адным з ініцыятараў і арганізатараў сацыяльнай платформы «Важны кожны», аўтарам прапаноў сацыяльна-арыентаваных рэформаў, у яе складзе прэзентавала праграму рэформаў у розных гарадах Украіны[10][11].

У 2015—2016 гадах была стыпендыятам праграмы імя Лэйна Кіркланда польска-амерыканскага фонду Свабоды. Падчас праходжання стажыроўкі працягнула даследаванні вопыту рэформаў дэцэнтралізацыі ў Польшчы. Паспяхова абараніла дыпломную працу ў цэнтры ўсходнееўрапейскіх даследаванняў Варшаўскага ўніверсітэта на тэму: «Удзел грамадзян у ажыццяўленні прадстаўнічай улады ў Польшчы. Рэкамендацыі для Украіны» і атрымала дыплом з адзнакай. У ліпені 2016 года атрымала дыплом Нацыянальнай школы дзяржаўнага кіравання (польск.: Krajowa Szkoła Administracji Publicznej).

Прэзентацыя дзейнасці Міжнароднага цэнтра балтыйска-чарнаморскіх даследаванняў і кансенсусных практык у Еўрапейскім парламенце, 7-8 снежня 2016 года, Брусель.

Са студзеня 2016 года прэзідэнт Міжнароднага цэнтра балтыйска-чарнаморскіх даследаванняў і кансенсусных практык[12][13]. Мэта і стратэгія цэнтра палягае ў тым, каб на сучаснай міждысцыплінарнай навукова-гуманітарнай аснове выявіць і сфарміраваць новыя кансэнсусныя практыкі, канструктыўныя формы і спосабы ўзаемаадносін паміж краінамі Балтыйска-Чарнаморскага рэгіёна, заснаваныя на дыялогу, даверы, згодзе і ўзаемаразуменні. Арганізацыйная структура цэнтра складаецца з двух прафесійных блокаў: савета старэйшын, а таксама другога блока экспертаў, навукоўцаў, якія супрацоўнічаюць з саветам старэйшын. У склад савета старэйшын уваходзяць прэзідэнты Украіны, Польшчы, Беларусі, Балгарыі, Румыніі, Малдовы, Літвы, Латвіі, Эстоніі і Славеніі, якія ў розныя гады ўзначальвалі гэтыя дзяржавы, а таксама Генадзь Бурбуліс, Дзяржаўны сакратар РСФСР у 1991—1992 гадах. Асноўная мэта Савета — выпрацоўка стратэгіі і тактыкі папярэджання і ўрэгулявання сучасных сістэмных канфліктаў. У 2016—2017 гадах цэнтрам быў праведзены шэраг міжнародных форумаў і прэзентацый на розных міжнародных платформах.

У лютым 2016 года атрымала запрашэнне і прыняла ўдзел у малітоўным сняданку з прэзідэнтам ЗША ў Вашынгтоне.

З верасня 2017 года Ірына Верашчук з’яўляецца дацэнтам кафедры паліталогіі Нацыянальнага педагагічнага ўніверсітэта імя М. П. Драгаманава.

16 ліпеня 2020 года Ірына Верашчук перамагла ў праймерыз партыі «Слуга народа» на ўдзел у выбарах гарадскога кіраўніка Кіева з вялікім адрывам ад іншых кандыдатаў.

11 снежня 2020 года стала адной з 849 грамадзян Украіны, супраць якіх расійскім урадам уведзеныя санкцыі[14].

3 лістапада 2021 года фракцыя кіруючай партыі «Слуга народа» вылучыла Ірыну Верашчук на пасаду Віцэ-прэм’ера — Міністра па пытаннях рэінтэграцыі часова акупаваных тэрыторый Украіны[15].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджана падзякай і Ганаровай граматай Кабінета Міністраў Украіны, ордэнам Св. Варвары, ордэнам Св. Пачаеўскай Божай Маці і ордэнам Св. Мікалая Цудатворца.

Указам Прэзідэнта Украіны № 1093/2011 ад 1 снежня 2011 года ўзнагароджана юбілейным медалём «20 гадоў незалежнасці Украіны»[16].

Асабістае жыццё[правіць | правіць зыходнік]

  • Замужам. Сын Алег (нар. 2004).

Зноскі

  1. ↑ а б в Верещук: Кучма сказал обо мне: «Если это она, я согласен» / ГОРДОН
  2. ↑ ""Деякі мрії не збуваються, щоб не було боляче", - Ірина Верещук, 34 роки, мер Рави-Руської" [украінская].
  3. ↑ Міський голова (укр.). Рава-Руська міська рада / офіційний сайт. Архівавана з першакрыніцы 5 сакавіка 2016.
  4. ↑ "Органи місцевого самоврядування мають обслуговувати свої громади" [украінская].
  5. ↑ а б "Ми маємо не місцеве самоврядування, а місцеве самоврятування – мер Рави-Руської" [украінская].
  6. ↑ Рава-Руська та Томашів-Любельський реалізовують спільний проект (укр.)(недаступная спасылка). Рава-Руська міська рада / офіційний сайт. Архівавана з першакрыніцы 12 кастрычніка 2014. Праверана 13 красавіка 2022.
  7. ↑ Леся Межва (2014-04-09). ""Якщо монопартійність "свободівська" буде ширитися, повстане ще один майдан, - експерт" [украінская]. «Gazeta.ua».
  8. ↑ "Жінки львівського прикордоння звернулися до росіянок" [украінская]. «Украинская правда». 2014-04-14.
  9. ↑ Верещук Ірина Андріївна (укр.). Центральна виборча комісія України (22 лютага 2016). Архівавана з першакрыніцы 5 красавіка 2016.
  10. ↑ "Створено соціальну платформу, яка розробить модель розвитку країни" [украінская]. 2015-04-07. Архіўная копія. Архівавана з першакрыніцы 8 чэрвеня 2022. Праверана 13 красавіка 2022.
  11. ↑ "Як реформувати Україну обговорили під час проведення соцплатформи "Важливий кожен"" [украінская]. 2015-04-08.
  12. ↑ "Поляки не вважають, що призначення Бальцеровича допоможе Україні, - Верещук" [украінская]. «День». 2016-05-05.
  13. ↑ "Чому їм вдалося. Приклад Польщі" [украінская]. «День». 2016-02-26.
  14. ↑ Постановление Правительства Российской Федерации от 07.12.2020 № 2043 ∙ Официальное опубликование правовых актов ∙ Официальный интернет-портал правовой информации. publication.pravo.gov.ru. Праверана 12 снежня 2020.
  15. ↑ "Слуги" предлагает правительству кандидатуры на должности трех министров. epravda.com.ua. Украинская правда (3 лістапада 2021).
  16. ↑ Указ Президента України від 1 грудня 2011 року № 1093/2011 «Про нагородження відзнакою Президента України — ювілейною медаллю «20 років незалежності України»». Офіційний сайт Президента України.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Ірына_Андрэеўна_Верашчук&oldid=4512378"