Абду Дыуф

Абду Дыуф
фр.: Abdou Diouf валоф: Abdu Juuf
2-і прэзідэнт Сенегала[d] 1 студзеня 1981 — 1 красавіка 2000
Папярэднік	Леапольд Седар Сенгор
Пераемнік	Абдулай Вад
старшыня Арганізацыі афрыканскага адзінства[d] 18 ліпеня 1985 — 28 ліпеня 1986
Папярэднік	Джуліус Ньерэрэ
Пераемнік	Дэні Сасу-Нгесо
старшыня Арганізацыі афрыканскага адзінства[d] 29 чэрвеня 1992 — 28 чэрвеня 1993
Папярэднік	Ibrahim Babangida[d]
Пераемнік	Хосні Мубарак
2-і Prime Minister of Senegal[d] 26 лютага 1970 — 31 снежня 1980
Папярэднік	Mamadou Dia[d]
Пераемнік	Habib Thiam[d]
Нараджэнне	7 верасня 1935(1935-09-07)[…] (88 гадоў) Луга, дэпартамент Луга[d], Луга, Сенегал
Жонка	Elisabeth Diouf[d]
Веравызнанне	суніты
Партыя	Сацыялістычная партыя Сенегала[d]
Член у	Акадэмія навук заморскіх тэрыторый[d] Руанская акадэмія навук, літаратуры і мастацтваў[d]
Адукацыя	Універсітэт Парыж 1 Пантэон-Сарбона Універсітэт Шэйха Анта Дыопа[d]
Дзейнасць	палітык, адвакат
Узнагароды	King Faisal International Prize in Service to Islam[d] (1998) Grand prix de la francophonie[d] (1996) honorary doctorate of the Bordeaux Montaigne University[d] (2007) ганаровы доктар Атаўскага ўніверсітэта[d] honorary doctor of the University of Picardie Jules Verne[d] Honorary doctor of the University of Liège[d] (2011)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Абду Дыуф (фр.: Abdou Diouf, валоф: Abdu Juuf, нар. 7 верасня 1935, Луга) — сенегальскі палітык, прэзідэнт Сенегала з 1 студзеня 1981 года па 1 красавіка 2000 года.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і паштовага служачага. Атрымаў сярэднюю адукацыю ў ліцэі ў Сен-Луі, затым вучыўся на факультэце права ва ўніверсітэце Дакара і Сарбоне, дзе абараніў дыплом па праве ў 1959 годзе. Затым скончыў французскую школу па падрыхтоўцы адміністрацыйных працаўнікоў для заморскіх тэрыторый. Вярнуўшыся на радзіму, паступіў на дзяржслужбу, заняўшы пасаду намесніка генеральнага сакратара ўрада. У чэрвені 1961 года стаў генеральным сакратаром міністэрства абароны. У тым жа годзе ўступіў у кіруючую партыю Сенегальскі прагрэсіўны саюз (СПС). У 1961—1962 — губернатар вобласці Сінэ-Салум, у 1962—1963 — дырэктар кабінета міністра замежных спраў, у 1963—1965 — дырэктар кабінета і першы сакратар канцылярыі прэзідэнта. У 1968—1970 — міністр планавання і прамысловасці.

З 1968 — член палітбюро СПС, c 1978 — намеснік генеральнага сакратара СПС.

У лютым 1970 года прызначаны на пасаду прэм’ер-міністра, пасля адстаўкі першага прэзідэнта краіны Леапольда Седара Сенгора з 1 студзеня 1981 аўтаматычна змяніў яго на пасадзе. У 1983, 1988 і 1993 гадах пераабраны на ўсеагульных выбарах.

Найбольш прыкметнымі падзеямі яго кіравання былі ўзброеная інтэрвенцыя ў Гамбію, дзе ў ноч з 30 на 31 ліпеня адбыўся бяскроўны ваенны пераварот, арганізаваны «левымі» афіцэрамі і падпольнай марксісцкай Рэвалюцыйнай сацыялістычнай партыяй (у выніку інтэрвенцыі загінула больш за 500 чалавек), стварэнне ў 1982 годзе канфедэрацыі з суседняй Гамбіяй Сенегамбія і памежны канфлікт з Маўрытаніяй ў 1989 годзе, у выніку якога канфедэрацыя распалася.

У 2000 годзе прайграў у другім туры прэзідэнцкіх выбараў лідару апазіцыі Абдулаю Ваду. З 1 студзеня 2003 года па 1 студзеня 2015 займаў пасаду старшыні арганізацыі Франкафонія, у 2006 годзе пераабраны на другі тэрмін.