Аблога Сараева

Аблога Сараева
Асноўны канфлікт: Баснійская вайна і Югаслаўскія войны
Злева па гадзіннікавай стрэлцы: Разбіты цывільны аўтамабіль пасля абстрэлу ручной зброяй; Сілы UNPROFOR у горадзе; Дзяржаўны будынак, падбіты танкавым снарадам; Авіяўдар ЗША па пазіцыях ВРС; Від горада ў 1996; Салдаты ВРС забаўляюцца перад абменам вязнямі.
Дата	2 красавіка 1992 – 29 лютага 1996 (3 гады, 10 месяцаў, 3 тыдні і 3 дні)
Месца	Сараева, Рэспубліка Боснія і Герцагавіна
Вынік	Тупіковая сітуацыя Спыненне агню Дэйтанскае пагадненне
Праціўнікі
Боснія і Герцагавіна (1992—1996) Харвацкая рэспубліка Герцаг-Босна (1992—1996) Падтрымана: Харватыя ААН НАТА (з 1995) Югаславія (красавік—май 1992) Рэспубліка Сербская (1992—1996) Падтрымана: СР Югаславія Расійскія дабраахвотнікі
Камандуючыя
Алія Ізетбегавіч (красавік—май 1992) Хакія Турайліч† Сэфер Галілавіч Расім Дэліч Ёван Дзівяк Драган Вікіч Энвер Гаджыгасанавіч Мустафа Гайрулагавіч Вахід Каравеліч Неджад Айнаджыч Мушан «Caco» Тапаловіч† Ісмет «Ćelo» Байрамовіч (300-ы) Юсуф «Juka» Празіна Раміз Дэлаліч Заім Імамавіч Уладзімір Шаф Іван Вуліч Бернар Жанвье Льюіс Макензі Франсуа Мітэран Лэйтан У. Сміт Мілуцін Куканяц (красавік—май 1992) Радаван Караджыч Ратка Младзіч Таміслаў Шыпчыч Станіслаў Галіч Драгамір Мілошавіч
Сілы бакоў
70 000 салдат 13 000 салдат
Страты
6 137 салдатаў забіта 2 241 салдатаў забіта
Агульныя страты
5 434 цывільных забіта
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Аблога Сараева (басн.: і харв.: Opsada Sarajeva, сербск.: Опсада Сарајева) — працяглая аблога Сараева, сталіцы Босніі і Герцагавіны, падчас баснійскай вайны і баснійскага генацыду. З 5 красавіка 1992 года па 29 лютага 1996 года (1425 дзён) горад першапачаткова быў абложаны войскамі Югаслаўскай народнай арміі, а потым — арміяй Рэспублікі Сербскай. Гэта аблога доўжылася ў тры разы даўжэй, чым Сталінградская бітва, больш за год даўжэй, чым блакада Ленінграда, на некалькі месяцаў даўжэй, чым блакада Мадрыда і блакада Дэйр-эз-Зора, яна была самай працяглай за ўвесь час аблогай сталіцы ў гісторыі сучасных войн.

Калі Боснія і Герцагавіна абвясціла незалежнасць ад Югаславіі пасля рэферэндуму аб незалежнасці Босніі 1992 года, баснійскія сербы — стратэгічнай мэтай якіх было стварэнне новай дзяржавы баснійскіх сербаў Рэспублікі Сербскай (РС), якая ўключала б раёны, дзе большасць складалі баснякі — акружылі Сараева з асаднымі сіламі ў 13 000 чалавек, разгорнутымі на навакольных пагорках. Адтуль яны штурмавалі горад з артылерыі, танкаў і стралковай зброі. З 2 мая 1992 года сербы блакіравалі горад. Сілы абароны баснійскага ўрада (ARBiH) у абложаным горадзе, каля 70 000 вайскоўцаў, былі дрэнна абсталяваныя і не маглі прарваць аблогу. Усяго па горадзе было выпушчана каля 50 тысяч тон артылерыйскіх снарадаў.

Падчас блакады горад быў амаль цалкам адрэзаны ад знешняга свету, не працавалі камунальныя паслугі, а вуліцы горада былі пад пастаянным абстрэлам артылерыі і снайпераў. Сараеўцам прыходзілася выжываць без ацяплення, электрычнасці і водазабеспячэння да шасці месяцаў запар на некаторых стадыях аблогі. Усяго падчас блакады загінула 13 952 чалавекі, у тым ліку 5 434 мірныя жыхары. Са складу ARBiH загінула 6 137 чалавек, у той час як страты баснійскіх сербаў склалі 2 241 забітых салдат. Перапіс 1991 года паказвае, што да блакады ў горадзе і ваколіцах пражывала 525 980 чалавек. Паводле некаторых ацэнак, агульная колькасць насельніцтва ўласна горада да аблогі складала 435 000 чалавек. Паводле ацэнак насельніцтва Сараева пасля аблогі вагалася ад 300 000 да 380 000 чалавек. Сталіца Босніі па сённяшні дзень застаецца падзеленай на дзве часткі.

Пасля вайны Міжнародны трыбунал па былой Югаславіі (МТБЮ) асудзіў чатырох сербскіх чыноўнікаў па шматлікіх пунктах абвінавачвання ў злачынствах супраць чалавечнасці, якія яны здзейснілі падчас блакады, у тым ліку за тэрарызм. Станіслаў Галіч і Драгамір Мілошавіч былі асуджаныя да пажыццёвага зняволення і 29 гадоў пазбаўлення волі адпаведна. Іх начальнікі Радаван Караджыч і Ратка Младзіч таксама былі прызнаныя вінаватымі і асуджаныя да пажыццёвага зняволення.

Кантэкст

Асноўныя артыкулы: Распад Югаславіі і Баснійская вайна

Этнічная карта Сараева 1991 года.

З моманту свайго стварэння пасля Другой сусветнай вайны і да самага распаду ў 1991 і 1992 гадах урад Сацыялістычнай Федэратыўнай Рэспублікі Югаславія падаўляў нацыяналістычныя настроі, якія існавалі сярод шматлікіх этнічных і рэлігійных груп, якія складалі насельніцтва краіны, палітыка, якая прадухіляла ўзнікненне хаосу і распаду дзяржавы. Калі ў 1980 годзе памёр даўні лідар Югаславіі маршал Іосіп Броз Ціта, гэта палітыка стрымлівання перажыла рэзкі разварот. Нацыяналізм перажыў рэнесанс у наступнае дзесяцігоддзе пасля выбуху гвалту ў Косаве. У той час як мэтай сербскіх нацыяналістаў была цэнтралізацыя Югаславіі, дзе дамінавалі сербы, іншыя нацыянальнасці ў Югаславіі імкнуліся да федэралізацыі і дэцэнтралізацыі дзяржавы.

Паводле апошняга даваеннага перапісу насельніцтва Босніі і Герцагавіны мусульман было 1 905 829 чалавек (43,7%), сербаў — 1 369 258 чалавек (31,4%), харватаў — 755 892 чалавекі (17,3%). З 106 абшчын БіГ мусульмане (баснякі) складалі большасць у 35 абшчынах, у асноўным у цэнтральнай Босніі, а сербы — у 32 заходніх і ўсходніх абшчынах Рэспублікі. Харваты складалі большасць на поўдні БіГ і ў некаторых цэнтральных абшчынах. Каля 240 тысяч жыхароў БіГ самавызначыліся як «югаславы». Большасць з іх былі сербамі або дзецьмі ад змяшаных шлюбаў. У 1991 годзе 27% шлюбаў былі змяшанымі. Па тэрыторыі рассялення сербы апярэджвалі іншыя баснійскія народы. Яны прадстаўлялі абсалютную большасць насельніцтва на 53,3% тэрыторыі БіГ.

18 лістапада 1990 года ў Босніі і Герцагавіне адбыліся першыя шматпартыйныя парламенцкія выбары (25 лістапада — другі тур). Яны прывялі да нацыянальнай асамблеі, у якой дамінавалі тры партыі, заснаваныя на этнічным прынцыпе, якія стварылі слабазвязаную кааліцыю, каб адхіліць камуністаў ад улады. Наступныя дэкларацыі незалежнасці Харватыі і Славеніі і вайна, якая пачалася за гэтым, паставілі Боснію і Герцагавіну і тры народы, якія ўваходзяць у яе склад, у няёмкае становішча. Неўзабаве адбыўся значны раскол па пытанні аб тым, ці варта заставацца ў Югаслаўскай федэрацыі (пераважная большасць прыхільнікаў сярод сербаў) або дамагацца незалежнасці (пераважная большасць прыхільнікаў сярод баснякоў і харватаў).

Сербы ў парламенце, якія ў асноўным з’яўляліся членамі Сербскай дэмакратычнай партыі (СДП), пакінулі цэнтральны парламент у Сараеве і 24 кастрычніка 1991 г. стварылі Асамблею сербскага народа Босніі і Герцагавіны, што азнаменавала канец трохэтнічнай партыйнай кааліцыі, якая кіравала пасля выбараў 1990 г. Гэты сход заснаваў Сербскую Рэспубліку Босніі і Герцагавіны 9 студзеня 1992 года, якая ў жніўні 1992 года стала Рэспублікай Сербскай.

На працягу 1990 года план РАМ распрацоўваўся Службай дзяржаўнай бяспекі (СДБ) і групай выбраных сербскіх афіцэраў Югаслаўскай народнай арміі (ЮНА) з мэтай арганізацыі сербаў за межамі Сербіі, умацавання кантролю над новаспечанай СДП і размяшчэнне зброі і боепрыпасаў. План меў на мэце падрыхтаваць падмурак для трэцяй Югаславіі, у якой усе сербы з іх тэрыторыямі жылі б разам у адной дзяржаве. Устрывожаны, урад Босніі і Герцагавіны абвясціў незалежнасць ад Югаславіі 15 кастрычніка 1991 года, пасля чаго неўзабаве баснійскія сербы стварылі Нацыянальны сход Сербіі.

Пасля абвяшчэння суверэнітэту Босніі 29 лютага і 1 сакавіка 1992 года адбыўся рэферэндум аб незалежнасці, які байкатавала пераважная большасць сербаў. Яўка на рэферэндуме склала 63,4% пры 99,7% выбаршчыкаў, якія выказаліся за незалежнасць.

Храналогія падзей

1992 год

Пачатак вайны

Падчас і пасля рэферэндуму ў многіх месцах успыхнуў гвалт. Так, 1 сакавіка ўзброены чалавек адкрыў агонь па вясельнай працэсіі баснійскіх сербаў у Башчаршыі, гістарычным цэнтры Сараева і басняцкай частцы горада. Госці неслі і размахвалі сербскімі сцягамі, што баснякі, якія пераважна выступалі за незалежнасць, расцанілі як наўмысную правакацыю. Бацька жаніха быў забіты, праваслаўны святар паранены. Некаторыя сведкі апазналі стралка як Раміза Дэлаліча, басняцкага бандыта, які станавіўся ўсё больш рэзкім пасля краху камунізму. На яго і яшчэ аднаго зламысніка былі выдадзены ордары на арышт, але паліцыя Сараева прыклала мала намаганняў для іх затрымання. Забойства было асуджана СДБ, які абвінаваціў партыю SDA (басняцкія нацыяналісты) або ўрад у саўдзеле ў стральбе, пра што сведчыць іх няздольнасць арыштаваць падазраваных. Прадстаўнік СДБ заявіў, што напад на вяселле сведчыць аб смяротнай небяспецы, якой пагражаюць сербы ў незалежнай Босніі. Гэтую заяву адхіліў заснавальнік Патрыятычнай лігі Сэфер Халілавіч, які заявіў, што шэсце не было вяселлем, а насамрэч было задумана як правакацыя.

2 сакавіка сербскія ваенізаваныя фарміраванні ўсталявалі барыкады і выставілі снайпераў каля будынка парламента Сараева, але іх дзяржаўны пераварот быў сарваны тысячамі грамадзян Сараева, якія выйшлі на вуліцы і сталі перад снайперамі. Узброеныя баснійцы, вядомыя як «Зялёныя берэты», таксама ўзвялі барыкады ў Сараеве і ваколіцах. Каля Баня-Лукі з’явіліся новыя ўмацаванні, а ў Дабаі ўзброеныя сербы забілі аўтамабіліста. Да канца дня ў баях загінулі дванаццаць чалавек. Пасля афіцыйнага абвяшчэння незалежнасці Босніі і Герцагавіны ад Югаславіі 3 сакавіка 1992 г. на ўсёй тэрыторыі ўспыхвалі спарадычныя баі паміж сербамі і ўрадавымі войскамі. Гэта цягнулася і на этапе падрыхтоўкі да прызнання Босніі і Герцагавіны незалежнай дзяржавай.

3 сакавіка прэзідэнт Босніі, басняк Алія Ізетбегавіч, заявіў, што сербы з Пале ідуць на Сараева. Неўзабаве разгарнуліся баі ў мястэчку Басанскі Брод. Адзінаццаць сербаў былі забітыя ў вёсцы Сіекавац за межамі Брода 26 сакавіка. СДБ сцвярджала, што яны былі забітыя харвацка-басняцкім апалчэннем. 29 сакавіка горад быў абложаны і абстраляны ЮНА і сербскімі ваенізаванымі фарміраваннямі. Далей адбыліся сутыкненні ў Біеліне, на якую напалі сербскія сілы на чале з Сербскай добраахвотніцкай гвардыяй. 4 красавіка, калі стала вядома аб забойствах у Біеліне, урад Босніі абвясціў усеагульную мабілізацыю рэзервістаў і паліцыі ў Сараеве, а СДБ заклікала да эвакуацыі сербаў з горада, адбыўся «канчатковы разрыў паміж баснійскім урадам і сербамі». СДБ таксама заяўляла, што гэты заклік наблізіў Сараева на крок да вайны.

На наступны дзень паліцэйскія з этнічных сербаў напалі на паліцэйскія пастарункі і вучэльню МУС. У выніку нападу загінулі двое афіцэраў і адзін мірны жыхар. На наступны дзень прэзідэнт Босніі і Герцагавіны абвясціў надзвычайнае становішча. Пазней у той жа дзень сербскія ваенізаваныя фармаванні ў Сараеве паўтарылі спробу перавароту, пасля чаго вялікі натоўп удзельнікаў маршу міру, ад 50 000 да 100 000 чалавек усіх этнічных груп, сабраўся ў знак пратэсту. Калі мітынгуючыя падышлі да барыкады перад будынкам Рэспубліканскай скупшчыны яны былі разагнаны стрэламі з суседняга гатэлю Holiday Inn, дзе размяшчалася СДП. Снайпер забіў аднаго з дэманстрантаў. Шэсць сербскіх снайпераў былі арыштаваныя, але іх абмянялі, калі сербы пагражалі забіць каменданта баснійскай паліцэйскай акадэміі, арыштаванага напярэдадні пры захопе акадэміі.

Боснія і Герцагавіна атрымала міжнароднае прызнанне 6 красавіка 1992 г. Урад Босніі абвясціў «надзвычайнае становішча ў сувязі з магчымай вайной» і заклікаў да барацьбы з ЮНА і ваенізаванымі фарміраваннямі. У той жа дзень сербскія войскі пачалі абстрэльваць Сараева, а ў наступныя два дні перайшлі Дрыну з уласна Сербіі і аблажылі населеныя большасцю баснякоў Зворнік, Вышаград і Фочу. Да сярэдзіны красавіка ўся Боснія была ахоплена вайной. Былі пэўныя спробы спыніць гвалт.

Раннія баі за кантроль над горадам

Карты асаднай артылерыі ў 1992-м годзе і руху лініі абароны з 1992 па 1995 г.

10 красавіка з 5:30 раніцы зноў пачаліся бамбёжкі горада, таксама снайперы адкрылі агонь па пажарным, якія хацелі патушыць агонь у пастарунку і ў дом састарэлых. 11 красавіка палітычныя партыі БіГ, уключаючы і СДП, падпісалі Дэкларацыю аб адзіным Сараеве.13 красавіка паліцыя сутыкнулася з сербскімі ваенізаванымі фарміраваннямі, калі тыя спрабавалі ліквідаваць барыкады ў раёнах Мойміла і Дабрыня. У той жа дзень ЮНА задзейнічалі авіяцыю. З прыбыццём Сайруса Вэнса і назіральнікаў ЕЭС баі сціхлі 14 красавіка, але ненадоўга. 15 красавіка ЮНА пераразмеркавалася ў прыгарады горада, у той час як сербскія ваенныя абстралялі стаянкі і аўтобусныя станцыі, знішчыўшы або пашкодзіўшы 24 аўтобусы і 14 трамваяў.

New York Times пісала, што Сараева пачынае выглядаць як «лабірынт з барыкад, блокпастоў і пастак для танкаў». 18 красавіка, пасля таго як тэлебачанне Сараева адмовілася спыніць вяшчанне — суседняя трамвайная станцыя была абстраляна. Армія Босніі і Герцагавіны змагалася з сербскімі ваенізаванымі вакол фабрыкі боепрыпасаў ЮНА, у той час як сем мірных жыхароў зноў былі забітыя ў той жа дзень. 21 красавіка дзевяць мінамётных снарадаў трапілі ў цэнтральны офіс радыё і тэлебачання Сараева. Адначасова з гэтым, упершыню быў абстраляны шпіталь, і машыны хуткай дапамогі не змаглі дабрацца да параненых з-за снайпераў.

Да канца красавіка форма аблогі ў асноўным усталявалася. 22 красавіка баснійская артылерыя абстраляла сербскі прыгарад — Іліджу. У адказ сербская артылерыя нанесла ўдар па Бутміры, Храсніцы і Сакаловіч-Калоніі. Неўзабаве мясцовыя сербы сфарміравалі Іліджынскую брыгаду, якая ўвайшла ў склад Сараеўска-Раманійскага корпуса ВРС.

27 красавіка ўрад Босніі загадаў паставіць ЮНА пад грамадзянскі кантроль або выгнаць яе, за чым у пачатку мая адбылася серыя канфліктаў паміж імі. 30 красавіка Югаслаўская армія была абвешчана акупацыйнай. 2 мая «Зялёныя берэты» і члены мясцовых груповак адбілі неарганізаваную сербскую атаку, накіраваную на разрэз Сараева на дзве часткі. 3 мая Ізетбегавіч быў выкрадзены ў аэрапорце Сараева афіцэрамі ЮНА і выкарыстаны для забеспячэння бяспечнага праезду войскаў ЮНА з цэнтра Сараева. Аднак баснійскія войскі зняважылі пагадненне і зрабілі засаду на ад’язджаючы канвой ЮНА, што выклікала азлобленасць усіх бакоў. 18 мая было падпісана пагадненне аб спыненні агню і эвакуацыі ЮНА, а 20 мая прэзідэнт Босніі абвясціў ЮНА акупацыйнымі сіламі.

Тэрыторыі, кантраляваныя сербскімі сіламі.

Войскі баснійскіх сербаў і ЮНА перасягалі слаба абсталяваныя і непадрыхтаваныя баснійскія сілы бяспекі, што дазволіла ім узяць пад кантроль вялікія тэрыторыі тэрыторыі Босніі, пачаўшы з нападаў на цывільных жыхароў-мусульман на ўсходзе. Сербскія вайскоўцы, паліцыя і ваенізаваныя сілы нападалі на гарады і вёскі, а затым, часам пры дапамозе мясцовых сербскіх жыхароў, выконвалі тое, што неўзабаве стала іх стандартнай аперацыйнай працэдурай: дамы мусульман і кватэры сістэматычна рабаваліся або спальваліся; мірных жыхароў зганялі, некаторых збівалі або забівалі; мужчыны адасабліваліся ад жанчын. Многія мужчыны былі прымусова вывезены ў канцлагеры. Жанчыны знаходзіліся ў ізалятарах у надзвычай негігіенічных умовах і падвяргаліся шматлікаму жорсткаму зняслаўленню. Многія былі неаднаразова згвалтаваныя. Ацалелыя сведчылі, што сербскія салдаты і паліцыя наведвалі цэнтры зняволення, выбіралі адну або некалькіх жанчын, вывозілі іх і гвалтавалі.

Карта нападу ЮНА 2 мая 1992 года, зробленая ЦРУ.

За некалькі месяцаў да пачатку вайны сілы ЮНА ў рэгіёне пачалі мабілізацыю на пагорках вакол Сараева. У гэты час была разгорнута артылерыя, а таксама іншае ўзбраенне і абсталяванне, якія разам апынуцца ключавымі ў будучай аблозе горада. У красавіку 1992 года ўрад Босніі пад кіраўніцтвам прэзідэнта Аліі Ізетбегавіча запатрабаваў ад югаслаўскага ўрада вывесці гэтыя сілы. Слабадан Мілошавіч, прэзідэнт Сербіі, пагадзіўся толькі адклікаць асоб, якія паходзяць з-за меж Босніі, якія складалі нязначную колькасць байцоў. Салдаты ЮНА, якія былі этнічнымі сербамі з Босніі, былі пераведзены ў ВРС пад камандаваннем генерала Раткі Младзіча.

У маі 1992 г. часці ЮНА, якія знаходзіліся ў Сараеве, неаднаразова падвяргаліся нападам. 2 мая баснійскія сілы, складзеныя з «Зялёных берэтаў» і «Патрыятычнай лігі», адкрылі агонь па калоне з васьмі машын МЕДЭВАК ЮНА на вуліцы Ваяводы Стэпе. Гэта атака прымусіла ЮНА адступіць на сербскія пазіцыі ў раёне Лукавіца.

2 мая 1992 года войскі баснійскіх сербаў усталявалі поўную блакаду горада. Яны перакрылі асноўныя пад’язныя дарогі, спыніўшы пастаўкі прадуктаў харчавання і медыкаментаў, а таксама перарвалі пастаўку камунальных паслуг у горадзе (напр., вады, электрычнасці і ацяплення). Нягледзячы на тое, што яны валодалі лепшай зброяй, іх значна перасягалі па колькасці салдаты ARBiH, якія абаранялі горад. Пасля таго, як шматлікія браніраваныя калоны ЮНА не змаглі ўзяць горад, сербы пачалі засяроджваць свае намаганні на яго аслабленні, выкарыстоўваючы бесперапынныя бамбардзіроўкі як мінімум з 200 умацаваных пазіцый і бункераў на навакольных пагорках.

3 мая 1992 года члены ARBiH напалі на калону салдат ЮНА, якія адступалі, на вуліцы Дабраволячка ў Сараеве. Мяркуецца, што напад стаў адплатай за арышт Ізетбегавіча, які напярэдадні быў затрыманы югаслаўскай паліцыяй у аэрапорце Сараева і якога планавалася абмяняць на палонных ваенных. Атака пачалася з раздзялення калоны, калі ў яе ўехаў аўтамабіль. Затым у калоне і вакол яе некалькі хвілін адбываліся спарадычныя і неарганізаваныя баі. У выніку інцыдэнту загінулі ад 6-ці да 42 салдатаў. Генерал Мілуцін Куканяц, камандуючы ЮНА ў Сараеве, пацвердзіў, што толькі на вуліцы Дабраволячка ў выніку нападу загінулі 4 афіцэры, адзін вайсковец і адзін цывільны. Генерал Льюіс Макензі, міратворац ААН у Сараеве, які быў у калоне, апісаў тое, што ён убачыў: «Я мог бачыць, як салдаты Тэрытарыяльнай абароны штурхалі вінтоўкі праз вокны цывільных аўтамабіляў, якія былі часткай канвою, і стралялі […] Я бачыў, як кроў цячэ па лабавым шкле. Безумоўна, гэта быў горшы дзень у маім жыцці». У дакументальным фільме «Смерць Югаславіі» Льюіс Макензі апісаў, як калона раскалолася напалову: «Я лічу, што чырвоны фольксваген узляцеў і праехаў скрыжаванне, заблакіраваў і падзяліў калону на дзве часткі». Генерал Ёван Дзівяк, камандуючы ARBiH у Сараеве, спрабаваў спыніць стральбу і супакоіць сітуацыю. У выніку нападу баснійскімі войскамі было ўзята ў палон 215 членаў ЮНА.

Ахвяра абстрэлу прывезена ў сараеўскі шпіталь.

Міжнародная рэакцыя і звествы ў горадзе

10 мая New York Times паведаміла, што перашкоды харчовым канвоям спустошылі крамы Сараева і што людзі выстройваюцца ў чаргу, каб купіць хлеб з тых грузавікоў, якім удалося дабрацца да месца прызначэння. Упершыню за 453 гады гімназіі былі зачыненыя для пераўтварэння ў цэнтры для састарэлых і нямоглых. У той жа час сілы ВРС пачалі спыняць патрулі ААН і МКЧК і канфіскоўваць іх грузавікі. Яшчэ большая непавага да міжнародных арганізацый за мір адбылася 18 мая, калі ва Враніку разбамбілі канвой Міжнароднага камітэту Чырвонага Крыжа, знішчыўшы 4,5 тоны ежы і медыкаментаў і забіўшы прадстаўніка гэтай арганізацыі Фрэдэрыка Морыса. У нападзе зноў абвінавацілі сілы ВРС. 11 мая ЕЭК адклікала ўсіх сваіх паслоў з Бялграда і асудзіла «забойства і выгнанне насельніцтва з Сараева», а таксама захоп аэрапорта Сараева, які перашкодзіў гуманітарнай дапамозе ў горад. На наступны дзень сілы ВРС адкрылі агонь па раёне Дабрыне, забіўшы трох мірных жыхароў.

16 мая члены ваенізаваных атрадаў баснійцаў правялі разню ў Пафалічах — прыгарадзе Сараева, населеным пераважна сербамі і кантраляваным баснійскімі атрадамі. Яшчэ ў красавіку імі былі ўсталяваны кантрольна-прапускныя пункты ў Пафалічах, якія забаранялі праход сербам. У выніку нападу 16 мая колькасць ахвяр склала да 200 чалавек, 3000 сербаў беглі з Пафалічаў. Тыя, хто не паспеў бегчы, трапілі ў лагеры, дзе пазней былі забітыя. Былі спалены 500 дамоў, якія належалі сербам.

Новаствораная Армія Рэспублікі Сербскай стала пад камандаванне генерала Ратка Младзіча ў новай фазе вайны. Камандуючы сіламі ВРС генерал Ратка Младзіч аддаў выразны загад нанесці ўдары па ўсіх несербскіх цывільных аб’ектах у Сараеве. Бутрас-Галі прыпісаў Младзічу абстрэлы Сараева 24, 26, 28 і 29 мая. Ахвяры сярод цывільнага насельніцтва ў выніку абстрэлаў горада 27 мая прывялі да ўмяшання Захаду ў выглядзе санкцый, уведзеных 30 мая рэзалюцыяй 757 Савета Бяспекі ААН. У той жа дзень баснійскія войскі напалі на казармы ЮНА ў горадзе, што суправаджалася моцным абстрэлам.

Абстрэлам падвергліся гарадская бальніца (асабліва яна абстрэльвалася ў прыёмныя гадзіны ў другой палове дня), мячэці, цэрквы і многія іншыя аб’екты. Нават машыны хуткай дапамогі не былі ў бяспецы: 24 чэрвеня ВРС адкрылі агонь па адной такой машыне хуткай дапамогі і забілі ўсіх шасцярых чалавек, у тым ліку параненых. ВРС часта адкрывалі агонь па людзях, якія ішлі на пахаванне. Некаторыя былі параненыя, некаторыя загінулі.

5 і 6 чэрвеня апошні персанал ЮНА пакінуў горад падчас цяжкіх вулічных баёў і абстрэлаў. Спыненне агню ад 20 чэрвеня, якое дазволіла ААН узяць пад кантроль аэрапорт Сараева для гуманітарных рэйсаў, было парушана, калі абодва бакі змагаліся за кантроль над тэрыторыяй паміж горадам і аэрапортам. Крызіс у аэрапорце прывёў да ўльтыматуму Бутраса-Галі 26 чэрвеня, каб сербы спынілі напады на горад, дазволілі ААН узяць пад кантроль аэрапорт і паставілі сваё цяжкае ўзбраенне пад нагляд ААН. Тым часам СМІ паведамлялі, што прэзідэнт ЗША Дж. Буш разглядаў магчымасць прымянення сілы ў Босніі. Прэзідэнт Францыі Мітэран наведаў Сараева 28-29 чэрвеня. 29 чэрвеня сербы перадалі аэрапорт UNPROFOR. Сусветная грамадская думка была «рашуча і трывала супраць сербаў» пасля паведамленняў у СМІ аб снайперскай стральбе і абстрэлах.

З 25 па 26 жніўня пад камандаваннем палкоўніка Таміслава Шыпчыча гарадская ратуша Сараева была спалена гарматным агнём з сербскіх пазіцый. Таксама ў 25 жніўня па Нацыянальнай бібліятэцы ў Сараеве быў адкрыты танкавы і артылерыйскі агонь. Будынку быў нанесены вялікі ўрон, у ім адбыўся пажар. Было знішчана больш за мільён кніг і дакументаў, якія захоўваліся ў гэтай установе, у тым ліку ўнікальныя старажытныя рукапісы і бясцэнныя кнігі.

30 жніўня 1992 года артылерыйскі снарад упаў на шматлюдны рынак на заходняй ускраіне Сараева. У выніку выбуху загінула 15 чалавек і 100 атрымала раненні.

31 снежня ў навагоднюю ноч горад наведаў генеральны сакратар ААН Бутрас Бутрас-Галі, якога ля будынку Прэзідыума сустрэлі незадаволеныя пратэстоўцы.

1993 год

1 студзеня 1993 года Першы Новы год жыхары Сараева сустракалі ў аблозе. У тую ноч па горадзе зноў быў адкрыты агонь, у той час як сілы Арміі БіГ і ВРС зноў сутыкнуліся. Другая палова 1992 і першая палова 1993 года ўяўлялі сабой пік блакады горада Сараева. Супраць жыхароў Сараева былі здзейснены розныя зверствы з вялікімі стратамі. Некаторыя вуліцы былі настолькі пагрозлівыя, што іх называлі «шляхамі снайпераў». Многія часткі горада, такія як Нова-Сараева, знаходзіліся пад кантролем ВРС.

Нідэрландскі рэпарцёр Роберт Дулмерс на магіле Хакіі Турайліча ў мячэці Алі-пашы, сакавік 1993 г.

8 студзеня 1993 года Хакія Турайліч, віцэ-прэм’ер-міністр Босніі і Герцагавіны, быў забіты салдатам баснійскіх сербаў. Калі Турайліч, які адправіўся ў аэрапорт Сараева, каб сустрэць турэцкую дэлегацыю, вяртаўся ў горад на бронемашыне Арганізацыі Аб’яднаных Нацый, сіла з двух танкаў і 40-50 салдат баснійскіх сербаў заблакіравала дарогу. Сербы, дзейнічалі на падставе інфармацыі, перададзенай па радыё ад сербскага ваеннага афіцэра сувязі ў аэрапорце, куды прыбывалі «турэцкія знішчальнікі» на падмацаванне баснійскіх абаронцаў. Ён заявіў, што тры французскія вайскоўцы, якія кіравалі бронемашынай, перавозілі «турэцкіх маджахедаў». Пасля таго як сербскі ваенны афіцэр сувязі апазнаў пасажыра як Турайліча, сербы загадалі салдатам ААН перадаць яго. Заднія дзверы былі адчынены, і адзін з сербаў зрабіў сем стрэлаў у Турайліча з аўтаматычнай зброі. Шэсць куль трапілі яму ў грудзі і рукі, забіўшы імгненна. У выніку, у забойстве Турайліча быў абвінавачаны баснійскі сербскі вайсковец Горан Васіч, які ў 2002 годзе па гэтым абвінавачванні быў апраўданы.

Машына UNPROFOR едзе па вуліцах падчас блакады, 1993 год.

У канцы кастрычніка баснійская армія правяла аперацыю «Трэбевіч-1», накіраваную супраць крымінальных палявых камандзіраў «Ćelo» Дэлаліча і «Caco» Тапаловіча. Новы камандуючы Расім Дэліч імкнуўся ўмацаваць дысцыпліну, што прадугледжвала ліквідацыю ваенізаваных банд. Аперацыя пачалася 26 кастрычніка, да ўдзелу ў ёй былі прыцягнуты каля 3000 салдат і паліцэйскіх. Мушан Тапаловіч паспеў узяць у палон і пакараць смерцю некалькіх спецназаўцаў, аднак затым быў схоплены. Раміз Дэлаліч узяў у закладнікі 25 мірных жыхароў, але пазней адпусціў іх і здаўся. Усяго падчас аперацыі загінула прыкладна 20 чалавек, сярод іх 6 былі цывільнымі асобамі. Паралельна з атакай на лідараў банд была праведзена аперацыя «Трэбевіч-2» супраць брыгады «Кароль Твртко». Яе камандаванне было арыштавана, а брыгада раззброеная і расфармаваная. 6 лістапада баснійскае камандаванне прызначыла брыгадзе лаяльнага сабе камандзіра — Нядзельку Верая, а брыгаду ўключыла ў склад 1-га корпуса. Ад яе першапачатковага складу засталася толькі палова байцоў.

6 мая 1993 года ў рэзалюцыі 824 Савета Бяспекі ААН горад Сараева быў абвешчаны бяспечнай зонай ААН (разам з Жэпай, Гораждзе, Тузлай і Біхачам). Гэтыя гарады і тэрыторыі былі перададзены пад ахову міратворчых падраздзяленняў ААН UNPROFOR.

У тым жа месяцы 17-гадовая на той момант Інэла Ногіч была абраная Міс абложанага Сараева і стала сімвалам супраціву гэтага горада. Ногіч упершыню выйшла на сцэну, дзе атрымала тытул міс, і замест пажаданняў «міру ва ўсім свеце» заклікала: «Не дазвольце ім забіць нас».

Гадавы ўзровень кішэчных захворванняў у Сараеве падчас вайны

Хвароба	у 1992 годзе	у 1993 годзе	Павелічэнне
Гепатыт А	72	644	89 разоў
Энтэракаліт	3,718	12 612	34 разы
Бактэрыяльная дызентэрыя	110	218	2 разы

Дэфіцыт вады прывёў да 750 зарэгістраваных выпадкаў тыфу тым летам. З-за адмовы ўрада БіГ адрамантаваць электрычную сетку, якая забяспечвае завод боепрыпасаў у Вогашчы, ВРС спыніла падачу электраэнергіі і газу ў Сараева. 15 ліпеня каля 8500 баснійскіх бежанцаў схаваліся ў раёне Белашніцы пасля падзення Трнава. Праз некалькі дзён ВРС канчаткова прапусцілі калону гаручага. Спачатку быў забяспечаны гарадскі хлебазавод, затым помпа галоўнага водазабеспячэння і шпіталь, які меў патрэбу ў паліве для генератараў.

15 жніўня, амаль праз тры месяцы, у некаторых раёнах горада аднавілі электрычнасць і ваду.

6 верасня ў горадзе аднавіліся заняткі, але вучні былі раскіданыя па гаражах, падвалах і на лесвіцах, бо ўлады не маглі гарантаваць іх бяспеку ў школах.

Пасля таго, як у кастрычніку 1993 года з арміі БіГ былі выключаны злачынцы і злачынцы, Дзіўяк заявіў, што армія палепшыла дысцыпліну і баяздольнасць. Па даных УВКБ ААН, да кастрычніка 1993 года ў горадзе знаходзілася 68 200 бежанцаў, што складае 21 % ад агульнай колькасці насельніцтва Сараева. На Каляды па горадзе было выпушчана 689 ракет, некалькі ўпалі каля бальніцы Кошэва. 27 снежня ВРС захапілі траншэі Арміі Босніі і Герцагавіны ў Вогашчы, пасля чаго баснійскія сілы перайшлі ў контратаку: 321 ракета была выпушчана па Сараева і 70 па пазіцыях пад кантролем Сербіі. Быў абстраляны раён Грбавіцы. За некалькі дзён да навагодняй ночы каля тысячы жыхароў Сараева былі эвакуяваныя з гораду на аўтобусах, а др. Ісмет Цэрыч упершыню ўвёў новы тэрмін «Сараеўскі сіндром», каб апісаць стан страху жыхароў гэтага горада. 31 снежня тры снарады ўпалі на вуліцу Васе Мішкіна, забіўшы трох і параніўшы каля 20 чалавек.

1994 год

Нягледзячы на тэндэнцыю да зніжэння, забойствы працягваліся. У навагодні дзень па горадзе было выпушчана 93 ракеты. Абстрэл пачаўся апоўначы, роўна ў той час, калі амерыканская сапрана Барбара Хендрыкс ладзіла канцэрт у будынку тэлебачання БіГ, дзе сабралася каля 200 гледачоў. Некаторыя з іх былі эвакуіраваныя супрацоўнікамі ААН пасля канцэрту. 70-гадовая жанчына была пахавана пад заваламі пасля таго, як дзве ракеты трапілі ў будынак. На наступны дзень снарад, выпушчаны ў кватэру на вуліцы Амладзінскай 2 — прыкладна ў 500 метрах ад прэзідэнцтва БіГ — забіў шэсць членаў сям’і Татарэвічаў, і адзіным, хто выжыў, быў 77-гадовы мужчына. У той жа дзень снарад упаў на натоўп дзяцей, якія выходзілі са школы ў заходнім Сараева, забіўшы адно дзіця. 5 студзеня горад зноў быў адрэзаны ад вады. UNPROFOR абвясціла, што асноўнае электразабеспячэнне было адключана паміж Рэлевава і Буч-Патокам падчас Каляд, яно не будзе адноўлена да сярэдзіны месяца з-за неабходнасці зацвярджэння рамонту электразабеспячэння паміж Вогашчам і Велешычам. 11 студзеня ракета ўпала перад уваходам у будынак Міжнароднага камітэта Чырвонага Крыжа, які знаходзіцца побач з тэлевізійным цэнтрам, і забіла 66-гадовую сербку Лепасаву Паіч, якая хацела адправіць ліст сваёй унучцы, якая знаходзілася ў частцы горада, падкантрольнай ВРС, з просьбай даслаць ёй сухое малако і фотаздымкі вяселля.

11 студзеня былі абстраляныя ўваходная і пасадачная палосы аэрапорта, у выніку чаго на некалькі дзён не дастаўлялася харчаванне ад ААН. 18 студзеня ў Сараеве быў першы дзень без зарэгістраванай смерці з пачатку года. А менавіта, моцны снег пагоршыў бачнасць і таму снайперская дзейнасць была перапыненая.

22 студзеня ў раёне Аліпашынага поля ўпалі тры мінамётныя снарады. Першы снарад упаў на парк за жылымі дамамі на вуліцы Босанскай 4, а другі і трэці снарады ўпалі перад гэтымі дамамі, дзе гулялі дзеці. Шасцёра дзяцей загінулі, пяцёра дарослых атрымалі раненні. Агонь вёўся з тэрыторыі, падкантрольнай ВРС. Жыхары Сараева спрабавалі весці больш-менш нармальнае жыццё: адметным эпізодам стаў тэатральны паказ антываеннага мюзікла «Валасы», які сабраў шмат гледачоў з-за паралеляў паміж вайной у В’етнаме і аблогай горада.

4 лютага снарад быў выпушчаны ў чарзе па муку ў Дабрыні (пятніца была «мучным днём») і забіў дзевяць чалавек.

Першая бойня на рынку Маркале

Асноўны артыкул: Бойні на Маркале

5 лютага 1994 года ў 12:10—12:15 120-міліметровы мінамётны снарад упаў у цэнтр шматлюднага рынку, забіўшы 68 і параніўшы 144 чалавекі. Выканаўцамі выступіла Армія Рэспублікі Сербскай. У снежні 2003 года МТБЮ асудзіў баснійскага сербскага генерала Станіслава Галіча, які заключыў, што сербскія сілы вакол Сараева ўчынілі бойню.

Падчас адной з самых дзікіх падзей Караджыч запрасіў расійскага пісьменніка і палітыка Эдуарда Лімонава ў Пале на экскурсію па горадзе. Журналіст Славенка Дракуліч так апісаў сустрэчу:

На працягу многіх гадоў, калі я думаў пра Караджыча, я не мог выкінуць з галавы адзін эпізод. Эпізод з дакументальнага фільма, знятага падчас аблогі Сараева, калі ён прыбывае ў Пале на пагорках над сталіцай, дзе армія Рэспублікі Сербскай абстрэльвала горад снарадамі і снайперскім агнём. Караджыч прыязджае з госцем, расійскім драматургам Эдуардам Лімонавым. Сараева ляжыць у аблозе ў даліне пад імі, яны добра бачаць кожны будынак, кожную вуліцу, кожнае дрэва. Ідэальная пазіцыя для снайперскай стральбы. Апрануты ў чорнае паліто, з шалем на шыі, бо цяпер зіма, Караджыч галантна і з усмешкай на вуснах прапануе свайму госцю і калезе-паэту «асаблівы гасцінец», які належыць каралю, валадару жыцьця і смерці. Ён прапануе Лімонаву паспрабаваць страляць з наведзенага на горад аўтамата. Проста так, дзеля забавы. «Паспрабуй», дзёрзка кажа ён, кідаючы выклік Лімонаву. Як у фільме, калі кароль прапануе госцю стрэльбу страляць у дзікіх жывёл. Толькі што ўнізе, у тым абложаным горадзе, жывуць людзі, а не жывёлы. Лімонаў прымае выклік, становіцца на калені за зброяй і страляе. Усе ў захапленні, Лімонаў — адзін з іх, ён такі ж, як яны! Нягледзячы на тое, што ён мастак, ён не баязлівец. Арыгінальны тэкст (англ.)   For years, whenever I thought of Karadzic, I couldn't get one image out of my mind. It is from a documentary shot during the siege of Sarajevo, when he arrives to Pale in the hills above the capital, where the army of the Republika Srpska strafed the city with shells and sniper fire. Karadzic arrives with a guest, the Russian playwright Edvard Limonov. Sarajevo lies besieged in the valley below them, they can clearly see every building, every street, every tree. An ideal position for sniping. Dressed in a black coat, with a shawl around his neck for it is winter, Karadzic gallantly and with a smile on his face offers his guest and fellow poet a "special treat" befitting a king, a ruler of life and death. He offers Limonov to try a shot from a machine-gun pointed at the city. Just like that, for fun. "Try it," he says cockily, challenging Limonov. It's like in a movie when the king offers his gun to his guest to shoot at wild animals. Only that down in that besieged city live people, not animals. Limonov takes the challenge, kneels behind the weapon, and shoots. Everyone is delighted, Limonov is one of them, he's just like them! In spite of the fact that he is an artist, he is not a coward.

У лютым 1994 г. (калі першапачаткова была пагроза авіяўдараў) НАТА стварыла вакол Сараева зону адчужэння з забаронай цяжкага ўзбраення і сабрала зброю ў шэрагу месцаў. 5 жніўня ВРС канфіскавала некалькі адзінак зброі з месца збору зброі ў Іліджы ў відавочнае парушэнне пагаднення аб зоне адчужэння. Падчас захопу сербскія сілы паранілі ўкраінскага міратворца UNPROFOR. У адказ на атаку, ААН зноў папрасіла падтрымку з паветра ў НАТА. Два амерыканскія самалёты A-10 неаднаразова абстрэльвалі сербскія цэлі, і сербы вярнулі захопленую зброю на месца збору.

14 жніўня пры пасрэдніцтве UNPROFOR было падпісана «Антыснайперскае пагадненне» паміж Вахідам Каравелічам, прадстаўніком Арміі БіГ, і Драгамірам Мілошавічам, прадстаўніком ВРС, якое прадугледжвае спыненне снайперскіх атак. Пагадненне скараціла снайперскія атакі на шэсць тыдняў, але пасля гэтага UNPROFOR абвясцілі, што абодва бакі парушылі пагадненне і працягнулі снайперскія атакі.

22 верасня UNPROFOR зноў папрасілі падтрымку з паветра НАТА ў раёне Сараева пасля таго, як сербскія сілы атакавалі французскі бронетранспарцёр. У адказ, два брытанскія самалёты SEPECAT Jaguar нанеслі ўдар па сербскаму танку, знішчыўшы яго.

24 верасня Савет бяспекі прыняў рэзалюцыю 942, якая ў яна рашуча асуджае РС за адмову ад тэрытарыяльнага пагаднення, якое пакладзе канец вайне ў Босніі, і ўводзіць санкцыі на любую эканамічную дзейнасць пад кантролем баснійскіх сербаў, замарожвае сродкі і забараняе ім выезд. 23 снежня было падпісана новае пагадненне аб перамір’і. UNPROFOR абвясцілі, што пасля гэтага колькасць узброеных інцыдэнтаў скарацілася на 90%, але ўжо ў сакавіку наступнага года сілы ВРС зноў актывізавалі ваенную дзейнасць.

1995 год

Вясной ВРС здзейснілі некалькі моцных абстрэлаў горада з ахвярамі сярод мірных жыхароў і разбурэннямі будынкаў.

З 15 па 22 чэрвеня ARBiH пачала наступ у рэгіёне Сараева, каб паспрабаваць вярнуць у сербаў страчаныя тэрыторыі. На поўначы 16-я дывізія/1-га корпуса атакавала Чэмерскія пагоркі і адбіла іх. Пазней сербы атакавалі і адбілі ў ARBiH Чэмерскія пагоркі. З цэнтра 12-я дывізія/1-га корпуса атакавала сербскую пазіцыю ў Дэбела Брда. На поўдні 14-я дывізія/1-га к. здолела адціснуць сербаў да шляху Выпер і захапіла большую частку тэрыторыі ў выніку наступу.

28 жніўня 1995 г. каля 11:00 (па цэнтральнаеўрапейскім часе) 5 снарадаў былі выпушчаныя па рынку Маркале, што прывяло да другой бойні на Маркале. У гэты раз загінула 43 чалавекі, а 73 атрымалі раненні. Але ўсяго за некалькі гадзін да нападу ўлады баснійскіх сербаў папярэдне выказалі жаданне прыняць мірны план Рычарда Холбрука. МТБЮ ў гэтым выпадку таксама прызнаў злачынцам Армію Рэспублікі Сербскай.

Аэрапорт Сараева

5 красавіка 1992 года падраздзяленні Югаслаўскай народнай арміі (ЮНА) захапілі аэрапорт Сараева. Ён знаходзіўся пад непасрэдным кантролем Бялграда. На выпадак, калі там трэба было прайсці прэзідэнту, яму была патрэбна ахова ААН. Генерал ААН Льюіс Макензі накіраваў афіцэра разабрацца з сітуацыяй. Франсуа Мітэран, тагачасны прэзідэнт Францыі, прыбыў у аэрапорт Сараева, паколькі ён знаходзіўся пад кантролем ААН пасля таго, як быў узяты 28 чэрвеня 1992 года

UNPROFOR пачалі свае гуманітарныя аперацыі па паветраных перавозках, забяспечваючы Сараева гэтак неабходнымі пастаўкамі з сярэдзіны 1992 да пачатку 1995 года. Больш чым за тры гады было выканана звыш 13 тысяч рэйсаў. Гэта была найбольшая колькасць авіяперакіданняў у сталіцу з часоў Берлінскіх авіяпаставак.

На працягу наступных трох гадоў гэта стане адзінай наземнай сувяззю абложанага Сараева з астатнім светам. Некалькі сотняў чалавек загінулі, перабягаючы ўзлётна-пасадачную паласу, якая была адзіным спосабам пераходу ўнутр або з абложанага Сараева, пакуль не быў пракапаны Сараеўскі ваенны тунэль.

Сараеўскі тунэль.

Сараеўскі тунэль

Карыстаючыся тым фактам, што аэрапорт знаходзіўся пад кантролем UNPROFOR, абаронцы Сараева пачалі капаць тунэль пад узлётна-пасадачнай паласой, якая праходзіла паміж сараеўскімі кварталамі Дабрыня і Бутмір. Ён стане вядомым як «Сараеўскі тунэль» (Tunel spasa). Будаўніцтва тунэлю было завершана 30 чэрвеня калі два тунэля сустрэліся ў сярэдзіне, выкарыстанне тунэлю пачалося на наступны дзень 1 ліпеня. Тунэль выкарыстоўвалі для забеспячэння баснійскіх узброеных сіл, уключаючы прадукты харчавання, паліва, газеты і зброю, да 30 тон штодня. Кожны дзень да 4000 баснійскіх, салдат ААН (а таксама грамадзянскіх асоб) маглі прайсці праз тунэль. Абодва ўваходы знаходзіліся пад аховай баснійскіх войскаў. У далейшым праклалі чыгуначныя шляхі і выкарыстоўваліся невялікія вагоны ўмяшчальнасцю 400 кг. У канчатковым выглядзе тунэль меў асвятленне, адпампоўванне грунтавых вод, нафтаправод, былі праведзены электрычныя кабелі і тэлефонныя лініі сувязі.

Гуманітарная катастрофа і зверствы

Жыхары Сараева ў чарзе па ваду.

Аблога Сараева стала цяжкім выпрабаваннем для яе жыхароў. У розныя перыяды горад быў адрэзаны ад паставак прадуктаў, тавараў, вады, электрычнасці, ацяплення. Жыхары горада пастаянна прыходзілі па ваду да ракі Міляцкі. Гарадскія службы сутыкаліся з сур’ёзнымі перашкодамі ў сваёй працы. Абстрэлы горада закраналі як ваенную, так і цывільную інфраструктуру (у тым ліку такія ўразлівыя аб’екты як шпіталі) і жылыя дамы, а таксама культурныя, гістарычныя і іншыя неваенныя аб’екты. З-за адсутнасці электрычнасці ў шпіталях даводзілася рабіць аперацыі пры свечках і дактарам з халоднымі рукамі. Таксама не хапала перавязачнага матэрыялу, медыкаментаў, пратэзаў і іншага абсталявання. Гарадскія службы не паспявалі рамантаваць водаправод, а пашкоджанні ў газавых камунікацыях прыводзілі да частых выбухаў у жылых дамах, якія ўнеслі жыцці каля 2 000 сараеўцаў. Аднаўленнем падачы электрычнасці і вады займаліся ў тым ліку Інжынеры камунікацыйных службаў міратворцаў ААН. Міратворцамі ў горад былі дастаўленыя тысячы тон харчавання, медыкаментаў, адзення, гаручага, будаўнічых матэрыялаў.

9 ліпеня 1993 года Вярхоўны камісар ААН па справах бежанцаў Садака Агата адзначала, што ў Сараеве больш за 300 000 людзей знаходзяцца на мяжы жыцця і смерці, прычым пагроза жыццю была не толькі з боку сербскіх абстрэлаў, але і ад голаду і хвароб. У горадзе адбываліся рабаванні кватэр, іх самавольны захоп. У прыватнасці, была занятая кватэра вядомага кінарэжысёра Эміра Кустурыцы, які пакінуў Сараева.

Па загадзе ўрада, горад маглі пакідаць толькі старыя і дзеці ў канвоях, арганізаваных ААН. Спісы для выезду складаліся ўладамі, прычым канвоі часта адкладаліся ці не хадзілі. Працаздольнае насельніцтва горада павінна было выконваць працоўную павіннасць або служыць у баснійскай арміі. Пры гэтым сербам і харватам пакідаць горад было забаронена.

Адно з многіх папярэджанняў аб снайперах у Сараеве.

Шляхі снайпераў

Другая палова 1992 і першая палова 1993 былі пікам аблогі Сараева, і падчас цяжкіх баёў адбываліся зверствы. Сербскія сілы за горадам бесперапынна абстрэльвалі абаронцаў урада. Унутры горада сербы кантралявалі большасць асноўных ваенных пазіцый і пастаўкі зброі. Калі снайперы занялі пазіцыі ў горадзе, шыльды з надпісам «Pazite, Snajper!» («Сцеражыцеся, снайпер!») сталі звычайнай з’явай, а некаторыя асабліва небяспечныя вуліцы называліся «шляхамі снайпераў». Лекары галоўнай гарадской бальніцы паведамлялі, што ў дзень прымалі ад пяці да пятнаццаці параненых снайперамі.

Бывала я паводзіў сябе па-дурному, напрыклад, перабягаў вуліцу, дзе быў снайпер. Дык тады людзі мне пляскалі. А я сам рабіў гэта для іх, каб падняць ім маральны дух. Арыгінальны тэкст (басн.)   Nekada sam se glupo ponašao, recimo pretrčavao ulicu gdje je bio snajper. Pa bi mi onda ljudi pljeskali. A ja sam to radio zbog njih, da im dignem moral.

Вуліца Цмока з Босніі (Ulica  Zmaja od Bosne), галоўная вуліца, якая ў канчатковым выніку вядзе да аэрапорта, стала вядома свету як «Алея снайпераў» (Snajperska aleja). Забойства снайперам Адміры Ісміч і Бошка Бркіча, змешанай басняцка-сербскай пары, якая спрабавала перасекчы лінію, стала сімвалам пакут у горадзе і асновай Рамэа і Джульеты ў Сараеве, але невядома, снайперы з якога боку адкрывалі агонь.

Жыхары Сараева збіраюць дровы, зіма 1992—1993 гг.

Чорны рынак

Каб захапіць некаторыя раёны, асабліва ў Нова-Сараева, былі распачаты наступы баснійскіх сербаў. Каб ураўнаважыць блакаду, 30 мая 1992 года Савет Бяспекі запатрабаваў уключыць аэрапорт Сараева ў зону бяспекі Сараева, якая была адкрыта для паветраных мастоў ААН у канцы чэрвеня; Ад іх моцна залежала выжыванне Сараева. У параўнанні з асаднымі сіламі, баснійскія ўрадавыя сілы былі вельмі слаба ўзброеныя. Баснійскія злачынцы чорнага рынку, якія ўступілі ў войска на пачатку вайны, нелегальна перапраўлялі зброю ў горад праз сербскія лініі, але рэйды на кантраляваныя сербамі пазіцыі ў горадзе давалі больш рэзультатаў.

Сараеўскі тунэль, завершаны ў сярэдзіне 1993 г., быў важным сродкам абыходу міжнароднага эмбарга на пастаўкі зброі (прымянялася да ўсіх бакоў баснійскага канфлікту, уключаючы абаронцаў Сараева). Гэта дазваляла прыпасам і зброі дабрацца да абаронцаў горада, а некаторым жыхарам — пакінуць горад.

Агульны від на цэнтр горада Грбавіца, прыгарад Сараева. Сакавік 1996 года.

Урбіцыд

Нацыянальная бібліятэка Сараева (цяпер Сараеўская ратуша) была спалена ў выніку нападу сербаў; каля ~2 мільёнаў кніг было страчана. Атаку праводзіў палкоўнік Таміслаў Шыпчыч. Каля 20 гадоў пайшло на рамонт бібліятэкі.

У справаздачах адзначалася ў сярэднім каля 329 удараў снарадамі ў дзень падчас аблогі, з максімумам у 3777 на 22 ліпеня 1993 года. Гэты урбіцыд у выніку абстрэлу моцна пашкодзіў гарадскія структуры, як жылыя, так і культурныя. Да верасня 1993 г. было ацэнена, што практычна ўсе будынкі ў Сараеве пацярпелі ў той ці іншай ступені пашкоджання, а 35 000 будынкаў былі цалкам разбураны. Сярод будынкаў, пацярпелых і знішчаных, былі бальніцы і медыцынскія комплексы, медыя-цэнтры і камунікацыйныя цэнтры, прамысловыя комплексы, дзяржаўныя будынкі, ваенныя аб’екты і аб’екты ААН. Іншыя значныя будынкі, пашкоджаныя або разбураныя, уключалі прэзідыум Босніі і Герцагавіны і Нацыянальную бібліятэку, якая была падпалена і згарэла дашчэнту, знішчыўшы больш за 1 500 000 тамоў і 600 000 серыйных выданняў.

Прыклады зброі, якую выкарыстоўвалі супраць сараеўцаў, выстаўленая ў музеі Сараеўскага тунэлю.

Абстрэлы мірных жыхароў

Масавыя забойствы мірных жыхароў, у першую чаргу з дапамогай мінамётных абстрэлаў, сталі галоўнымі навінамі на Захадзе.

1 чэрвеня 1993 падчас Курбан-байраму на футбольным матчы ў Дабрыні, дзе сабралася 200 гледачоў, былі выпушчаныя дзьве ракеты. У выніку выбуху загінулі 15 чалавек і больш за 100 былі параненыя. 12 ліпеня ў чарзе па ваду загінулі 12 чалавек.

Самым вялікім злачынствам ВРС стала першая бойня на рынку Маркале 5 лютага 1994 года, падчас якой 68 мірных жыхароў былі забітыя і 200 былі параненыя. Медыцынскія ўстановы былі перапоўнены ад маштабу ахвяр сярод цывільнага насельніцтва, і толькі невялікая колькасць параненых змагла атрымаць дапамогу па праграмах медыцынскай эвакуацыі, такіх як аперацыя «Ірма» ў 1993 годзе.

Караджыч заяўляў, што ВРС не мае ніякага дачынення да Маркале, а наадварот, «баснійцы нацэліліся на ўласны народ, каб пачаць дзеянні НАТА». Ён таксама сцвярджаў, што «баснійцы ператварылі школы і бальніцы ў ваенныя аб’екты і таму яны былі легітымнымі мішэнямі».

Ганенні супраць сербаў

Сербскія ўцекачы пакідаюць Грбавіцу (раён Сараева).

У раёнах Сараева, якія кантраляваліся баснійцамі, грамадскія паслугі хутка разваліліся, а ўзровень злачыннасці рэзка ўзрос. У першы год аблогі 10-я горная дывізія ARBiH на чале з камандзірам-ізгоем Мушанам Тапалавічам пачала кампанію масавых пакаранняў смерцю сербскіх мірных жыхароў, якія ўсё яшчэ жылі ў раёнах, якія кантралююцца баснійцамі. Многія ахвяры былі перавезены ў яму Казані каля Сараева, дзе былі пакараны смерцю і пахаваны ў брацкай магіле.

У горадзе супраць сербаў дзейнічалі ад 10 да 15 узброеных груп, якія, на думку расійскага гісторыка-югаславіста і сербскага сенатара Алены Гуськовай, пазней ператварыліся ў банды. Акрамя баёў яны займаліся рабаваннем. Сярод лідараў такіх атрадаў быў Юсуф «Юка» Празіна, даваенны крымінальны аўтарытэт. Гуськова сцвярджае, што імі ж былі створаны ад 10 да 20 прыватных турмаў.

Па сцвярджэннях незалежнай баснійскай газеты «Дані», за час аблогі горада некалькі сотняў сербаў у горадзе былі забітыя з-за свайго этнічнага паходжання. Пасля вайны былі эксгумаваныя целы прыкладна 400 сербаў, аднак, па сцвярджэнні афіцыйнага боку, сярод іх былі ў тым ліку і памерлыя ад натуральных прычын або сербскіх абстрэлаў. Старшыня сербскага грамадзянскага веча Босніі і Герцагавіны Мірка Пеяновіч адзначаў, што з амаль 12 000 загінулых у Сараеве чвэрць ахвяр этнічна былі сербамі. Паводле яго слоў, становішча сербаў у горадзе палепшылася пасля таго, як рэгулярная баснійская армія правяла аперацыю па барацьбе з крымінальнымі атрадамі ў сваіх шэрагах, у выніку чаго была знішчана банда Мушана Тапаловіча, якая здзяйсняла злачынствы ў адносінах да цывільнага насельніцтва. Па даных прэзідэнта Рэспублікі Сербскай Міларада Додзіка, усяго за гады вайны з Сараева і наваколляў былі вымушаны бегчы 150 000 сербаў.

За пакаранні сербаў ваенны суд акругі Сараева ў снежні 1994 года асудзіў 14 чалавек.

У 1997 годзе незалежная сараеўская газета «Дані» пачала публікаваць першыя судовыя дасье аб забойствах сараеўскіх сербаў падчас вайны і катаваннях, якія праводзіліся над імі салдатамі 10-й горнай брыгады пад камандаваннем Мушана «Cacо» Тапаловіча. Целы загінулых былі выяўленыя ў шахце Казані.

Змяненне колькасці сербаў у Сараеве на прыкладзе перапісаў 1991 і 2013.

Акрамя прыватных турмаў у Сараеве для сербаў існавалі і ўрадавыя турмы і лагеры. Па сцвярджэнні баснійскай пракуратуры, у іх адпраўлялі як ваеннапалонных, так і цывільных асоб. Сярод іх вядомыя акруговая турма ў пераабсталяванай казарме ЮНА «Віктар Бубань» і лагер «Сілас». У «Сіласе» ўтрымліваліся не толькі сербы. Паводле ўспамінаў былых зняволеных лагера з ліку членаў Харвацкіх абарончых сіл, у «Сілас» яны былі адпраўленыя за адмову ўдзельнічаць у забойствах сербаў, а па сцвярджэнні сербскага боку, пра існаванне лагера ведала і вышэйшае палітычнае кіраўніцтва баснійцаў.

Пасля вайны дзясяткі тысяч сербаў пад страхам ганенняў пакінулі Сараева (і іншыя землі ў складзе Федэрацыі Босніі і Герцагавіны) і пераязджалі на тэрыторыі, кантраляваныя Рэспублікі Сербскай (у прыватнасці Усходняе Сараева).

Умяшанне НАТА

Асноўны артыкул: Бамбардзіровачная кампанія НАТА ў Босніі і Герцагавіне (1995)

Рэшткі будынку сараеўскай газеты Oslobođenje, які захоўваўся як помнік на працягу некалькіх гадоў пасля аблогі.

6 лютага 1994 года, праз дзень пасля першай бойні на рынку Маркале, Генеральны сакратар ААН Бутрас Бутрас-Галі афіцыйна запытаў пацвярджэнне НАТА аб тым, што авіяўдары будуць нанесены неадкладна. 9 лютага 1994 года, пагадзіўшыся з просьбай ААН, Паўночнаатлантычны савет НАТА ўпаўнаважыў камандуючага аб’яднанымі сіламі ў Паўднёвай Еўропе (CINCSOUTH), адмірала ЗША Джэрэмі Бурду, нанесці авіяўдары па артылерыйскім і мінамётным пазіцыям унутры і вакол Сараева, якія былі вызначаны UNPROFOR адказнымі за напады на цывільныя аб’екты. Толькі Грэцыя не падтрымала выкарыстанне авіяўдараў, але не наклала вета на прапанову. На пасяджэнні 9 лютага Савет таксама выставіў ультыматум баснійскім сербам, запатрабаваўшы або вывесці цяжкае ўзбраенне вакол Сараева да поўначы з 20 на 21 лютага, або сутыкнуцца з авіяўдарамі. Вакол выканання ўльтыматуму ўзнікла пэўная блытаніна, і прэм’ер-міністр Венгрыі Петэр Барос абвясціў, што паветраная прастора яго краіны будзе закрыта для самалётаў НАТА ў выпадку авіяўдараў.

У авіякампаніі ўдзельнічала каля 400 самалётаў НАТА.

Пазіцыі баснійскіх сербаў, падбітыя авіяцыяй ЗША.

5 жніўня ВРС канфіскавала некалькі адзінак зброі з месца збору зброі ў Іліджы, відавочна парушаючы пагадненне аб зоне адчужэння. Падчас захопу сербы паранілі ўкраінскага міратворца UNPROFOR. У адказ на атаку ААН зноў папрасіла падтрымку з паветра ў НАТА. Два амерыканскія самалёты A-10 неаднаразова абстрэльвалі сербскія мэты, што прымусіла сербаў вярнуць захопленую зброю на месца збору. 22 верасня UNPROFOR зноў папрасілі падтрымку з паветра НАТА ў раёне Сараева пасля таго, як сербскія сілы атакавалі французскі бронетранспарцёр. У адказ два брытанскія самалёты SEPECAT Jaguar нанеслі ўдар і знішчылі сербскі танк.

Наступальныя аперацыі баснійскай арміі ў раёне Сараева, 15-22 чэрвеня 1995 г.

Па меры паступовага пашырэння баёў у 1995 годзе сілы баснійцаў пачалі шырокамаштабнае наступленне ў раёне Сараева. У адказ на атаку баснійскія сербы захапілі цяжкае ўзбраенне са складу, які ахоўваецца ААН, і пачалі абстрэл пазіцый. У якасці адплаты за гэтыя дзеянні камандуючы ААН генерал-лейтэнант Руперт Сміт запытаў авіяўдары НАТА. НАТА выканала гэты запыт 25 і 26 мая 1995 г., разбамбіўшы сербскі склад боепрыпасаў каля Пале. Місія выконвалася самалётамі F-16 ВПС ЗША і знішчальнікамі EF-18A ВПС Іспаніі, узброенымі бомбамі з лазерным навядзеннем. Пасля гэтага сербы захапілі 377 закладнікаў UNPROFOR і выкарыстоўвалі іх у якасці жывых шчытоў для розных мэт у Босніі, што прымусіла НАТА спыніць свае ўдары.

27 мая 1995 г. сербскія салдаты, якія выдавалі сябе за французскіх вайскоўцаў, захапілі два назіральныя пасты ААН на абодвух канцах прыфрантавога моста Врбаня, не зрабіўшы ніводнага стрэлу. Яны былі апранутыя ў французскую форму, бронекамізэлькі і каскі, былі ўзброеныя французскай зброяй і кіравалі французскім бронетранспарцёрам (БТР) — усё гэта было выкрадзена ў войскаў ААН, затрыманых за горадам. Салдаты пад пагрозай зброі раззброілі 12 міратворцаў. Дзесяць павезлі ў невядомым напрамку, двое засталіся на мосце ў жывым шчыце. Французы ў адказ накіравалі 30 вайскоўцаў пры падтрымцы шасці лёгкіх танкаў для штурму паўночнага канца моста. У сутычцы загінулі двое французскіх вайскоўцаў і пяцёра атрымалі раненні, чацвёра сербскіх вайскоўцаў загінулі і чацвёра трапілі ў палон. У канцы дня сербы захоўвалі кантроль над паўднёвай часткай моста, а французы занялі паўночную частку. Пазней сербы пакінулі паўднёвую частку моста.

У 1995 годзе міжнародныя сілы рашуча павярнуліся супраць асаднага боку пасля другой бойні на Маркале 28 жніўня, у выніку якой 37 чалавек былі забітыя і 90 параненыя. 30 жніўня генеральны сакратар НАТА абвясціў аб пачатку авіяўдараў пры падтрымцы артылерыйскіх атак сіл хуткага рэагавання UNPROFOR. У той жа дзень французскі Mirage 2000 быў збіты каля Пале ЗРК баснійскіх сербаў для стральбы з пляча.

1 верасня НАТА і ААН запатрабавалі зняць блакаду, вывесці цяжкае ўзбраенне з зоны адчужэння вакол Сараева і ўсталяваць поўны кантроль над іншымі бяспечнымі раёнамі ААН. Кіраўнікам баснійскіх сербаў быў дадзены крайні тэрмін — 4 верасня, а бамбардзіровачная аперацыя «Абдуманая сіла» была прыпынена. Цяжкае ўзбраенне не было выведзена да заканчэння тэрміну. 5 верасня аднавіліся авіяўдары па пазіцыях баснійскіх сербаў вакол Сараева і каля штаба баснійскіх сербаў у Пале.

14 верасня яны былі зноў прыпыненыя, на гэты раз, каб дазволіць выкананне пагаднення з баснійскімі сербамі, якое прадугледжвала вывад цяжкага ўзбраення з зоны адчужэння. Нарэшце, 20 верасня 1995 г. французскі генерал Бернар Жанвье (камандуючы UNPROFOR) і амерыканскі адмірал Лейтан У. Сміт-малодшы (CINCSOUTH) пагадзіліся, што няма неабходнасці аднаўляць удары, паколькі баснійскія сербы выканалі ўмовы ААН. Аперацыя «Наўмысная сіла» была спынена.

Зняцце аблогі

Асноўны артыкул: Дэйтанскае пагадненне

Баі на зямлі абвастрыліся, калі сумесныя баснійскія і харвацкія сілы перайшлі ў наступ. Сербаў павольна адцяснялі ў Сараева і ў іншыя месцы, што ў выніку дазволіла аднавіць ацяпленне, электра- і водазабеспячэнне горада. У кастрычніку 1995 года было дасягнута перамір’е. 14 снежня Дэйтанскае пагадненне прынесла мір у краіну і прывяло да стабілізацыі.

Адзін з апошніх варожых актаў аблогі адбыўся вечарам, каля 18:00 9 студзеня 1996 года, калі адна рэактыўная граната была выпушчана па трамваю, які рухаўся па галоўнай вуліцы Сараева, забіўшы 55-гадовую жанчыну Мірсаду Дурыч і параніўшы 19 чалавек. Граната была выпушчана з мікрараёна Грбавіца, які ў той час утрымліваўся сербамі. Пасля нападу французскія вайскоўцы з IFOR абшукалі будынак, з якога была выпушчана граната, але не захапілі злачынцу(-аў). Ні адзін чалавек не быў арыштаваны за напад.

Баснійскі ўрад афіцыйна абвясціў аб спыненні аблогі Сараева 29 лютага 1996 года, калі войскі баснійскіх сербаў пакінулі пазіцыі ў горадзе і ваколіцах. Пасля гэтага больш за 70 000 сараеўскіх сербаў пакінулі кантраляваныя баснійцамі раёны горада і пераехалі ў Рэспубліку Сербскую, забраўшы з сабой усю сваю маёмасць.

Дэйтанскае пагадненне зафіксавала новы адміністрацыйны падзел, згодна з якім горад распаўся на два гарады: Сараева (Федэрацыя БіГ) і Усходняе Сараева (Рэспубліка Сербская).

Наступствы

Ахвяры

Мемарыяльныя могілкі пакутнікаў Ковачы для ахвяраў вайны ў Старым Градзе.

Імёны ўсіх ахвяраў на сцяне каля могілак Ковачы.

Абложанае насельніцтва складалася не толькі з баснякоў і харватаў, але і з сербаў, якія засталіся ў горадзе і былі забітыя агнём асадных сіл ВРС. Перапіс 1991 года паказвае, што да блакады ў горадзе і ваколіцах пражывала 525 980 чалавек. Ёсць падлікі, што да пачатку аблогі насельніцтва ўласна горада складала 435 000 чалавек. Ацэнкі сучаснага насельніцтва вагаюцца паміж 300 000 і 380 000. У 1994 годзе ў справаздачы аб агульнай колькасці смерцяў за 315 дзён было зроблена выснова аб тым, што памерлі 2474 чалавекі, у сярэднім каля васьмі забітых у горадзе ў дзень. У справаздачы аб агульнай колькасці параненых за 306 дзён вынікае, што 13 472 былі параненыя, у сярэднім прыкладна 44 у дзень. У гэтым жа дакладзе колькасць забітых або прапаўшых без вестак у горадзе склала амаль 10 000 чалавек, у тым ліку больш за 1500 дзяцей. Яшчэ 56 000 чалавек атрымалі раненні, у тым ліку амаль 15 000 дзяцей. У дакладзе, падрыхтаваным МТБЮ пасля вайны, колькасць загінулых у выніку блакады склала 4 548 салдат ARBiH і 4 954 мірных жыхары Сараева. Цэнтр даследаванняў і дакументацыі ў Сараеве (RDC) выявіў, што ў выніку аблогі загінулі 13 952 чалавекі: 9 429 баснякоў, 3 573 серба, 810 харватаў і 140 іншых. З іх 6137 былі салдатамі ARBiH і 2241 салдатамі, якія ваявалі на баку ЮНА або ВРС. З забітых салдат ARBiH 235 былі сербамі, 328 — харватамі, а астатнія — баснякамі. Шэсцьдзясят працэнтаў усіх людзей, забітых у Сараеве падчас аблогі, былі салдатамі. У прыватнасці, 44 працэнты ўсіх загінуўшых былі вайскоўцамі ARBiH. Усяго падчас аблогі загінулі 5434 мірныя жыхары, у тым ліку 3855 баснякоў, 1097 сербаў і 482 харваты. Больш за 66% забітых падчас аблогі былі баснякамі, 25,6% - сербамі, 5,8% - харватамі і 1% - іншымі. Каля 14,5% усіх смерцяў у баснійскай вайне адбыліся ў абложаным Сараеве. Афіцыйныя асобы Федэрацыі Босніі і Герцагавіны падлічылі, што па меншай меры 150 сараеўскіх сербскіх мірных жыхароў былі забітыя ўрадавымі сіламі, у той час як некаторыя нацыяналістычныя групы сярод сербаў і прадстаўнікі Рэспублікі Сербскай назвалі «многія тысячы». Аднак спробы абгрунтаваць прэтэнзіі баснійскіх сербаў былі непераканаўчымі.

Колькасць загінулых у Сараеве (цывільных асоб і вайскоўцаў) з 1991 па 1995 год

Год	бяснякі	сербы	харваты	іншыя
1991	9	8	1	0
1992	5 199	2,043	458	108
1993	2,473	698	184	37
1994	809	376	50	10
1995	799	343	43	5
Агулам	9 289	3468	736	160

ЮНІСЕФ паведаміў, што з прыкладна 65 000 да 80 000 дзяцей у горадзе, па меншай меры 40% абстрэльваліся снайперамі; 51% бачылі, як кагосьці забілі; 39% бачылі забойства аднаго або некалькіх членаў сям’і; 19% былі сведкамі расправы; у 48% дом быў заняты кімсьці іншым; у 73% дом быў атакаваны або абстраляны; і 89% жылі ў падземных сховішчах. Цалкам верагодна, што псіхалагічная траўма, атрыманая падчас блакады, моцна паўплывала на жыццё гэтых дзяцей у наступныя гады. У выніку вялікай колькасці ахвяр і ўмоў ваеннага часу па ўсім Сараева і ваколіцах ёсць імправізаваныя могілкі. У якасці могілак выкарыстоўваліся паркі, спартыўныя пляцоўкі і іншыя адкрытыя прасторы. Адным з такіх аб’ектаў з’яўляецца спартыўны комплекс, пабудаваны да зімовых Алімпійскіх гульняў 1984 года. У справаздачы за 1994 год гаварылася, што «аблога таксама моцна паўплывала на псіхіку і будучыню насельніцтва горада. Урад Босніі паведаміў аб рэзкім росце самагубстваў сярод сараеўцаў, амаль удвая павялічанай колькасці абортаў і зніжэнні нараджальнасці на 50% з пачатку блакады».

Мемарыял з імёнамі 521 дзіцяці, забітых падчас блакады, быў адкрыты 9 мая 2010 года. Справы яшчэ 500 дзяцей правяраюцца.

Могілкі Стадыён Межар’е, Ліга патрыётаў, Сараева.

Пашкоджанні і разбурэнне забудовы і маёмасці

Цяжка пашкоджаныя жылыя дамы каля моста Врбаня ў раёне Грбавіца на левым беразе ракі Міляцка.

Структурны і матэрыяльны ўрон у Сараеве ў выніку аблогі ўключаў асабліва крытычныя мэты, такія як бальніцы і медыцынскія комплексы, медыцынскія ўстановы (уключаючы машыны хуткай дапамогі) і медыцынскі персанал, а таксама культурныя каштоўнасці, такія як калекцыя рукапісаў Усходняга інстытута ў Сараеве, адзін з найбагацейшых збораў усходніх рукапісаў у свеце. У ноч на 25 жніўня 1992 года сербскі бок правёў бамбардзіроўка запальнымі снарадамі, якая прывяла да поўнага знішчэння незаменнай Нацыянальнай і ўніверсітэцкай бібліятэкі Босніі і Герцагавіны, цэнтральнага сховішча баснійскай пісьмовай культуры і галоўнага культурнага цэнтра для ўсіх Балкан. Сярод страт было каля 700 рукапісаў і інкунабул, а таксама ўнікальная калекцыя баснійскіх перыядычных выданняў, некаторыя з якіх адносіліся да сярэдзіны XIX-га стагоддзя баснійскага культурнага адраджэння. Бібліятэкі ўсяго свету пасля супрацоўнічалі, каб аднавіць частку страчанай спадчыны праз ахвяраванні і электронныя тэксты, аднаўляючы Бібліятэку ў кіберпрасторы.

Ведран Смаілавіч грае ў часткова разбуранай Нацыянальнай бібліятэцы ў Сараеве ў 1992 годзе.

Разбурэнні ў сараеўскім раёне Дабрыня, сфатаграфаваныя пасля аблогі.

Таксама неапраўданымі ніякай ваеннай неабходнасцю і аднолькава забароненымі былі напады на цывільную маёмасць. Баснійскі ўрад падлічыў, што абстрэлы разбурылі больш за 10 000 кватэр і пашкодзілі больш за 100 000 іншых. З іншых будынкаў у горадзе 23% былі пашкоджаны сур’ёзна, 64% былі часткова пашкоджаны і 10% — нязначна. У сваёй справаздачы Камітэт па культуры і адукацыі Рады Еўропы пракаментаваў структурныя пашкоджанні ў горадзе. Камітэт заявіў:

Відавочна, што Сараева цяжка пацярпела ад рук нападнікаў. Апрача вядомых чалавечых стратаў у працяглым пакутаванні і складанасцях выжывання ад дня да дня, мелі месца сур’ёзныя пашкоджанні гарадскога палатна. Інфраструктура (вадасток, электрычнасць, тэлефонныя сервісы і г.д.) была надзвычай пашкоджана. Большасць будынкаў былі значна разбіты і напэўна ўсе будынкі ўцэлам былі паражоны ў большай ці меншай меры (пабітае шкло і г.д.). Некаторыя будынкі былі цалкам зруйнаваны, уключыючы манументы старажытнасці (такія, як Бібліятэка) і шэраг сучасных стальных каркасных будынкаў (такіх як будынак Unis), якія ў некаторых выпадках проста абрынуліся. Таксама ацэньваецца, што за апошні год было зруйнавана 35 000 месцаў для жыхарства. Арыгінальны тэкст (англ.)   It is plain that Sarajevo has suffered badly at the hands of its attackers. Apart from the obvious human cost in the continued suffering and difficulties of day to day living, there has been serious damage to the urban fabric. The infrastructure (drainage, electricity, telephone services, etc.) is badly damaged. Most buildings are damaged significantly and probably all buildings are damaged to a greater or lesser degree (broken glass etc.). Some buildings have been completely destroyed including ancient monuments (such as the Library) and including a number of modern steel framed buildings (such as the Unis Building) which in some cases have simply collapsed. 35,000 dwellings are also assessed to have been destroyed during the past year.

Сараева істотна аднавілася з пункту гледжання колькасці будынкаў, якія былі цалкам адрэстаўраваны і зноў заселены. Аднак па стане на 2017 год многія будынкі заставаліся моцна пашкоджанымі і зрубцаванымі.

Нягледзячы на тое, што горад быў узорам міжэтнічных адносін, аблога прынесла драматычныя змены ў насельніцтве. У дадатак да тысяч бежанцаў, якія пакінулі горад, многія сараеўскія сербы з’ехалі ў Рэспубліку Сербскую, а доля сербаў у Сараеве знізілася ў 3 разы з 1991 па 2013 год. Рэгіёны Нова-Сараева, якія цяпер з’яўляюцца часткай Рэспублікі Сербскай, утварылі Усходняе Сараева, дзе сёння жыве вялікая частка даваеннага сербскага насельніцтва.

Новыя будаўнічыя праекты і інвестыцыі замежнага капіталу зрабілі Сараева, магчыма, самым хуткарослым горадам у былой Югаславіі. Колькасць насельніцтва ў 2002 годзе вырасла да 401 000 чалавек, што толькі на 20 000 менш, чым ацэнка перапісу да 1991 года. У 2009 годзе горад і яго найбліжэйшыя аколіцы насяляла больш за 435,5 тыс. жыхароў.

Знакавым будынкам да вайны быў Універмаг Сарайка. Сёння на яго месцы стаіць BBI Centar.

Абвінаваўчыя прысуды МТБЮ

Ратка Младзіч падчас працэсу ў Гаагскім трыбунале.

Караджыч на судзе ў ліпені 2008 года.

5 снежня 2003 года Міжнародны трыбунал па былой Югаславіі (МТБЮ) прызнаў першага камандзіра Сараеўска-Раманійскага корпуса генерала Станіслава Галіча вінаватым у абстрэле і снайперскай тэрарыстычнай кампаніі супраць Сараева, у тым ліку ў першай бойні на Маркале. Галіч быў прысуджаны да пажыццёвага зняволення за злачынствы супраць чалавечнасці падчас блакады.

У справе супраць Станіслава Галіча абвінавачанне ва ўступным слове сцвярджала, што:

Аблога Сараева, якая стала шырока вядома пад такой назвай, была эпізодам такой благой славы падчас канфлікту ў былой Югаславіі, што іншаму прыйдзецца звярнуцца да Другой сусветнай вайны, каб знайсці падабенствы ў еўрапейскай гісторыі. Ніколі пасля гэтага прафесійная армія не праводзіла кампанію па бязлітасным гвалце супраць жыхароў еўрапейскага горада, каб тых завалачы ў стан сярэднявечнай абяздоленасці, у якой іх бы пастаянна прыгнятаў страх смерці. У перыяд, пакрыты гэтым абвінавачвальным актам, не было для сараеўца месца, бяспечнага ад наўмыснай атакі, ні дома, ні ў школе, ні ў шпіталі. Арыгінальны тэкст (англ.)   The siege of Sarajevo, as it came to be popularly known, was an episode of such notoriety in the conflict in the former Yugoslavia that one must go back to World War II to find a parallel in European history. Not since then had a professional army conducted a campaign of unrelenting violence against the inhabitants of a European city so as to reduce them to a state of medieval deprivation in which they were in constant fear of death. In the period covered in this Indictment, there was nowhere safe for a Sarajevan, not at home, at school, in a hospital, from deliberate attack. Уступная заява абвінавачання, МТБЮ супраць Станіслава Галіча, 2003

У 2007 годзе генерал Драгамір Мілошавіч, які змяніў Галіча на пасадзе камандзіра Сараеўска-Раманійскага корпуса, быў прызнаны вінаватым у абстрэлах і снайперскай тэрарыстычнай кампаніі супраць Сараева і яго грамадзян са жніўня 1994 да канца 1995 года, уключаючы другую бойню на Маркале. Яго прысудзілі да 29 гадоў пазбаўлення волі. МТБЮ прыйшоў да высновы, што 28 жніўня 1995 года на гарадскі рынак Маркале быў здзейснены 120 мм мінамётны абстрэл з пазіцый Сараеўска-Раманійскага корпуса. У 2011 годзе былы начальнік Генеральнага штаба югаслаўскай арміі генерал Момчыла Перышыч быў прысуджаны да 27 гадоў пазбаўлення волі за саўдзел і падбухторванне да забойства, таму што югаслаўская армія пад яго кіраўніцтвам аказвала «вялікую матэрыяльна-тэхнічную падтрымку боепрыпасамі, палівам і запчасткамі», а таксама «неабходную экспертную дапамогу» ВРС падчас аблогі. Па ацэнцы Галоўнага штаба ад 1994 года, для вядзення вайны ў Босніі ВРС атрымала ад югаслаўскай арміі каля 25 мільёнаў куль і больш за 7500 снарадаў. Аднак суддзі пастанавілі, што Перышыч не меў эфектыўнага кантролю над афіцэрамі ВРС, якія ў асноўным ваявалі незалежна ад яго інструкцый, але ўсё роўна атрымлівалі грошы і льготы з Бялграда. У 2013 годзе прысуд Перышычу быў адменены, і ён быў вызвалены з турмы.

Да пажыццёвага зняволення быў прысуджаны лідар баснійскіх сербаў Радаван Караджыч.

Нарэшце, 22 лістапада 2017 года генерал Ратка Младзіч быў таксама асуджаны да пажыццёвага зняволення.

Памяць аб трагедыі

Сараеўскія ружы на месцы Маркальскіх боень.

Аблога Сараева пакінула шрамы на целе горада, якія застаюцца і сёння заўважнымі на некаторых будынках і вуліцах горада. Імі сталі шматлікія могілкі, мемарыялы, пашкоджанні на будынках і вуліцах.

Сараеўскія ружы

Адной з формаў увекавечання памяці аб загінулых сараеўцах сталі сараеўскія ружы, якія можна спаткаць на вуліцах горада. Гэтыя сляды ад бомб, пасля заканчэння вайны былі запоўнены чырвонай смалой у тых месцах, дзе яны забралі адну ці болей чалавечых жыццяў.

У памяць аб ахвярах блакады ў 2012 годзе ў Сараеве было пастаўлена 11 тысяч чырвоных крэслаў.

Акцыі памяці

5 красавіка 2012 г., у 20-ю гадавіну пачатку блакады горада, на галоўнай дарозе агульнай працягласцю 800 метраў было ўстаноўлена 11 541 чырвонае крэсла ў памяць аб загінуўшых ахвярах горада. Праект называецца «Сараева Чырвоная лінія». У той жа дзень жанчыны ў чорным арганізавалі акцыю памяці ахвяраў блакады на Плошчы Рэспублікі ў Бялградзе.

У тым жа годзе быў адкрыты «Музей аблогі» пад назвай «Мастацтва жыць 1992—1996».

У масавай культуры

• Падзеі аблогі Сараева згадваюцца ў песні U2 Miss Sarajevo, якую група запісала з прадзюсарам Браянам Іна ў 1995 годзе пад псеўданімам Passengers. У запісе песні прымаў удзел тэнар Лучана Павароці. Песню напісаў фронтмэн U2 Бона, натхніўшыся дакументальным фільмам журналіста Біла Картэра, які правёў паўгода ў абложаным горадзе. Фільм паказвае конкурс «Міс Сараева», які праходзіў падчас блакады ў 1993 годзе ў гарадскіх падвалах. Гэты конкурс выйграла Інэла Ногіч.
• Падчас блакады ў горадзе з канцэртамі выступілі, між іншым, Брус Дыкінсан у снежні 1994 года (удастоены за гэта праз 25 гадоў звання ганаровага жыхара Сараева) і славенскі Laibach 20 і 21 лістапада 1995 года.
• Неўзабаве пасля заканчэння блакады, 23 верасня 1997 года, на стадыёне Кошэва ў Сараеве адбыўся канцэрт U2, на які прыйшло 50 000 гледачоў.
• Адміра Ісміч і Бошка Бркіч сталі героямі дакументальных фільмаў пад назвай «Рамэа і Джульета з Сараева» і «Сараева, маё каханне».
• Заснаваны на рэальных падзеях, графічны раман Джо Куберта «Факс з Сараева», апублікаваны Dark Horse Comics у 1996 годзе, распавядае пра Эрвіна Рустэмаджыка, які паўтара гады спрабаваў уцячы з абложанага горада разам са сваёй сям’ёй.
• Камп’ютарная гульня «This War of Mine» была натхнёная аблогай Сараева.
• Песня «Bosnia» The Cranberries адносіцца да аблогі Сараева і агульнай сітуацыі ў Босніі.

Літаратура

• Bethlehem, Daniel (1997) (in en). The "Yugoslav" crisis in international law: General issues. Cambridge University Press. ISBN 9780521463041. http://books.google.hr/books?id=7SczBzxA6-IC&dq=The+%22Yugoslav%22+crisis+in+international+law:+General+issues&hl=hr&source=gbs_navlinks_s. 
• David C. Isby. Balkan Battlegrounds: A Military History of the Yugoslav Conflict, 1990-1995 (англ.). — Washington: Diane Publishing Company, 2003. — Vol. 1. — 501 p. — ISBN 978-0-7567-2930-1.
• Donia, Robert J. (2006). Sarajevo: A Biography. University of Michigan Press. ISBN 9780472115570. http://books.google.hr/books?id=ACvJHam2_-oC&dq=sarajevo+siege&hl=hr&source=gbs_navlinks_s. 
• Dr N Thomas & K Mikulan. The Yugoslav Wars (2). Bosnia, Kosovo and Macedonia 1992—2001 (англ.). — Osprey publishing. — ISBN 1-84176-964-9.
• Forsythe, David P. (2007). The International Committee of the Red Cross: a neutral humanitarian actor. Oxford: Taylor & Francis. ISBN 9780415341516. http://books.google.hr/books?id=-2FPAAllJEMC&dq=srebrenica+after+world+war+II&hl=hr&source=gbs_navlinks_s. 
• Goldstein, Ivo (1996). Kronologija: Hrvatska, Europa, Svijet. Zagreb: Novi Liber. ISBN 9536045125. 
• Maček, Ivana (2009). Sarajevo Under Siege: Anthropology in Wartime. University of Pennsylvania Press. ISBN 9780812241266. http://books.google.hr/books?id=1DHDVf2ITy0C&dq=sarajevo+school+siege&hl=hr&source=gbs_navlinks_s. 
• Mark A. Bucknam. Responsibility of Command: How UN and NATO Commanders Influenced Airpower Over Bosnia (англ.). — Air University Press, 2003. — 407 с. — ISBN 9781585661152.
• Milutinović M. Rat je poćeo rijećima (сербахарв.). — Banja Luka: Grafid, 2010. — 495 p. — 1 000 экз. — ISBN 978-99955-41-15-6.
• Mann, Drucker, Tarantola & McCabe, Jonathan, Ernest, Daniel & Mary Pat (1994). Bosnia: The War Against Public Health. 1. Medicine & Global Survival. http://www.ippnw.org/pdf/mgs/1-3-mann.pdf. Retrieved on 2013-02-28. 
• Preez Bezdrob, Anne Marie du (2006). Sarajevo Roses: War Memoir of a Peacekeeper. Oshun. ISBN 9781770070318. 
• Nizich, Ivana (1993). War Crimes in Bosnia-Hercegovina: A Helsinki Watch Report, Opseg 1. New York City: Human Rights Watch. ISBN 9781564320834. http://books.google.hr/books?id=nltdtAo38K0C&dq=Red+Cross+Convoy+Attacked+En+Route+to+Sarajevo+1992&hl=hr&source=gbs_navlinks_s. 
• Radinović R. Laži o sarajevskom ratištu (сербахарв.). — Beograd: Svet knjige, 2004. — 261 p. — 1 000 экз. — ISBN 86-7396-076-2.
• R. Craig Nation. War in the Balkans 1991-2002 (англ.). — U.S. Army War College, 2003. — 388 p. — ISBN 1-58487-134-2.
• Sense Agency (30. listopad 2009). TV Tribunal 429. Sense-Agency.com. http://sense-agency.com/tv_tribunal.27.html?vid=89. Retrieved on 2013-02-28.  Архівавана 4 сакавіка 2016.
• Steven L. Burg, Paul S. Shoup. The War in Bosnia-Herzegovina: Ethnic Conflict and International Intervention (англ.). — New York: M. E. Sharpe, Inc., 1999. — 499 с. — ISBN 1-56324-308-3.
• Vulliamy, Ed (1994). Seasons in hell: understanding Bosnia's war. New York City: Simon & Schuster. ISBN 9780671713454. 
• Булатович Лиляна. Сербский генерал Младич. Судьба защитника Отечества (руск.). — Москва: ИППК «ИХТИОС», 2013. — 556 с. — ISBN 978-5-8402-0348-3.
• Гуськова Е.Ю. История югославского кризиса (1990-2000) (руск.). — М.: Русское право/Русский Национальный Фонд, 2001. — 720 с. — ISBN 5941910037.
• Макартур С. Когда к штыку приравняли перо. Деятельность СМИ по освещению боснийского кризиса (1992-1995 гг.) (руск.). — Москва: Институт славяноведения РАН, 2007. — 164 с.
• Наши миротворцы на Балканах (руск.) / Гуськова Е.Ю. — Москва: Индрик, 2007. — 360 с. — ISBN 5-85759-397-2.
• Югославия в XX веке: очерки политической истории (руск.) / К. В. Никифоров (отв. ред.), А. И. Филимонова, А. Л. Шемякин и др. — М.: Индрик, 2011. — 888 с. — ISBN 9785916741216.

Даклады

• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex IV – The policy of ethnic cleansing. ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/IV.htm. Retrieved on 9 сакавіка 2012. 
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI part 1 – Study of the battle and siege of Sarajevo. ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-01.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012.  Архівавана 22 лютага 2001.
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI – Study of the battle and siege of Sarajevo (04/10). ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-04.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012.  Архівавана 29 чэрвеня 2011.
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI – Study of the battle and siege of Sarajevo (07/10). ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-07.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012. 
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI – Study of the battle and siege of Sarajevo (08/10). ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-08.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012. 
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI – Study of the battle and siege of Sarajevo (09/10). ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-09.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012.  Архівавана 26 красавіка 2012.
• Bassiouni, M. Cherif (28 снежня 1994). Final report of the United Nations Commission of Experts established pursuant to security council resolution 780 (1992), Annex VI – Study of the battle and siege of Sarajevo (10/10). ААН. http://www.ess.uwe.ac.uk/comexpert/ANX/VI-10.htm. Retrieved on 9 красавіка 2012. 

Іншыя крыніцы

• The Prosecutor vs. Stanislav Galić - Judgement and Opinion. МТБЮ. 5 снежня 2003. http://www.icty.org/x/cases/galic/tjug/en/gal-tj031205e.pdf. Retrieved on 9 красавіка 2012. 
• Tužitelj Međunarodnog suda protiv Radovana Karadžića - Treća izmijenjena optužnica. МТБЮ. 27 лютага 2009. http://www.icty.org/x/cases/karadzic/ind/bcs/090227.pdf. Retrieved on 9 красавіка 2012. 
• The Prosecutor vs. Dragomir Milošević - Judgement. МТБЮ. 12 снежня 2007. http://www.icty.org/x/cases/dragomir_milosevic/tjug/en/071212.pdf. Retrieved on 9 красавіка 2012. 
• The Prosecutor vs. Momčilo Perišić - Judgement. МТБЮ. 6 верасня 2011. http://www.icty.org/x/cases/perisic/tjug/en/110906_judgement.pdf. Retrieved on 9 красавіка 2012. 

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Аблога Сараева
• "Remember Sarajevo" by Roger M. Richards, is an eBook of photographs and text from the siege of Sarajevo.
• Sarajevo Siege | 4 Devastating Years of Longest Siege.