Лінава
Аграгарадок
Лінава _001.jpg)
Лінава на карце Беларусі ±   | ||||||||||||||||||||||||||
Лі́нава[2] (трансліт.: Linava, руск.: Линово) — аграгарадок у Пружанскім раёне Брэсцкай вобласці. Адміністрацыйны цэнтр Лінаўскага сельсавета.
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Першыя згадкі пра вёску Лінава адносяцца да часоў ВКЛ, калі яна з аднайменным войтаўствам уваходзіла ў склад Кобрынскай эканоміі Падляскага ваяводства. Паводле рэвізіі Дзмітрыя Сапегі 1563 года вёска мела 49 валокаў. Войтаўства складалася з вёсак Лінава, Сланімцы, Гарадняны, Альшаніца, Машчоны і Абшар[3]. У 1567 уладальнікамі Лінава называюцца Ізбіцкія, аднак неўзабаве яны былі пазбаўлены правоў на маёнтак, які стаў каралеўскім уладаннем у складзе Пружанскага ключу.
Пасля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай маёнтак Лінава, які меў 4 тыс. дзесяцінаў зямлі, увайшоў у склад Пружанскага павета Гродзенскай губерні, цэнтр воласці. Расійская імператрыца Кацярына II падарыла гэтыя землі генералу Пятру Румянцаву, нашчадкі якога неўзабаве па яго смерці распрадалі маёнткі розным уласнікам.
Лінава з хутарам Ізабелін і ўрочышчам Ператэсы набыў Вінцэнт Трэмбіцкі (1762—1842) гербу «Слепаўрон», былы прэзідэнт судоў Пружанскага павета, галоўны кобрынскі лоўчы і шамбелян апошняга караля Рэчы Паспалітай Станіслава Аўгуста[4]. Тут было 52 двары, 751 мяшканец, 898 дзесяцін зямлі[3]. Вінцэнт з жонкай Ізабелай з Пашкоўскіх заснавалі каля вёскі сядзібу. Пасля іх маёнтак перайшоў да сына Багуслава (1804—1896), пасля да яго сына Уладзіслава (1845—1907). У 1890 годзе зямельныя ўладанні маёнтку складалі 1970 дзесяцінаў[5].
Апошнім уладальнікам Лінава быў Казімір Трэмбіцкі, які перабудаваў родавую сядзібу.
У 1903 у вёсцы атрымалі магчымасць сяліцца яўрэі, у 1913 ім належалі ўсе 8 бакалейных шапікаў і шынок[6].
За польскім часам — мястэчка, сядзіба гміны ў Пружанскім павеце Палескага ваяводства[7]. У 1939 годзе ўключаныя ў склад БССР, з 1940 — Цэнтр сельсавета.
У чэрвені 1941 года занятае нацысцкімі войскамі, тут размяшчалася ўправа ўкраінскай паліцыі. Было створанае гета, арганізаваны юдэнрат. Улетку 1942 года гета было ліквідавана, амаль усе яго насельнікі былі расстраляныя.
У 1987 годзе да вёскі Лінава 1 была далучана суседняя вёска Лінава 2[8].
Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]
- 2010 год — 1691 чалавек
- 1999 год — 1786 чалавек
Транспарт[правіць | правіць зыходнік]
Чыгуначная станцыя Аранчыцы на лініі Баранавічы — Брэст.
Побач з вёскай праходзіць аўтамабільная дарога Р81 Пружаны — мяжа Рэспублікі Польшча.
Турыстычная інфармацыя[правіць | правіць зыходнік]
Страчаная спадчына[правіць | правіць зыходнік]
- Драўляны касцёл 1936 г. Разбураны ў 1995
Вядомыя асобы[правіць | правіць зыходнік]
- Бесі Абрамовіч Хілман (1889—1970) — амерыканская прафсаюзная дзяячка.
- Мікола Папека (нар. 1961) — беларускі паэт, пчаляр.
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Алфавитный список улиц по Линово (руск.). Белпошта. Праверана 28 кастрычніка 2011.(недаступная спасылка)
- ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Брэсцкая вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2010.— 318 с. ISBN 978-985-458-198-9. (DJVU). Сустракаецца таксама варыянт Ліно́ва
- ↑ а б Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XV, cz. 2: Januszpol — Wola Justowska (польск.). — Warszawa, 1902. — S. 230.
- ↑ Roman Aftanazy. Linowa // Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. — Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1992. — Т. 2. Województwa Brzesko-Litewskie, Nowogródzkie. — С. 64. — ISBN 9788304037014.
- ↑ Федорук А. Т. Линово // Старинные усадьбы Берестейщины (руск.) / А. Т. Федорук; ред. Т. Г. Мартыненко. — 2-е изд. — Мн.: БелЭн, 2006. — С. 285. — 576 с: ил. — 1 500 экз. — ISBN 985-11-0383-7.
- ↑ Линова (руск.)(недаступная спасылка). Российская еврейская энциклопедия (15 лютага 2012). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 15 ліпеня 2015.
- ↑ Linowo, вёска. Radzima.net (15 лютага 2012).
- ↑ Рашэнне выканкома Брэсцкага абласнога Савета народных дэпутатаў ад 16 сакавіка 1987 г. // Збор законаў Беларускай ССР, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1987, № 23 (1901).
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 4, кн. 2. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г. П. Пашкоў (дырэктар) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2007. — 608 с.: іл. — 2 000 экз. — ISBN 978-985-11-0388-7.
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9).
- Рапановіч, Я. Н. Слоўнік назваў населеных пунктаў Брэсцкай вобласці / Рэд. П. П. Шуба. — Мн.: Навука і тэхніка, 1980. — 176 с.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Лінава- Лінава на сайце Radzima.org
- Фатаздымкі (руск.) на «Глобусе Беларусі»
- Расійская яўрэйская энцыклапедыя Архівавана 4 сакавіка 2016. (руск.)
- Лінава і наваколле
 | |
|---|---|
| Цэнтр | |
| Пасёлкі | |
| Вёскі | |