Станіславова (Дубровенскі раён)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Аграгарадок Станіславова)
Аграгарадок
Станіславова
Краіна
Вобласць
Раён
Сельсавет
Каардынаты
Насельніцтва
492 чалавекі (2010)
Часавы пояс
Тэлефонны код
+375 2137[1]
Паштовы індэкс
211041[2]
Аўтамабільны код
2
Станіславова на карце Беларусі ±
Станіславова (Дубровенскі раён) (Беларусь)
Станіславова (Дубровенскі раён)
Станіславова (Дубровенскі раён) (Віцебская вобласць)
Станіславова (Дубровенскі раён)

Станіславо́ва[3] (трансліт.: Stanislavova, руск.: Станиславово) — аграгарадок у Дубровенскім раёне Віцебскай вобласці. Уваходзіць у склад Малабахаўскага сельсавета.

Геаграфія[правіць | правіць зыходнік]

Знаходзіцца за 4 кіламетры на поўдзень ад горада Дуброўна, 110 кіламетраў ад Віцебска, 14 кіламетраў ад чыгуначнай станцыі Асінаўка, на рацэ Слепчанка.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Да 16 верасня 1960 года Станіславова ўваходзіла ў склад Малабахаўскага сельсавета[4], да 17 ліпеня 1964 года — у склад Пірагоўскага сельсавета[5].

Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]

  • 1999 год — 560 чалавек
  • 2001 год — 504 жыхара, 215 двароў[6]
  • 2010 год — 492 чалавекі

Інфраструктура[правіць | правіць зыходнік]

  • Сярэдняя школа
  • Дом культуры
  • Бібліятэка
  • Аддзяленне сувязі

Памятныя мясціны[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Белтэлекам
  2. Белпошта
  3. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
  4. Рашэнне выканкома Віцебскага абласнога Савета дэпутатаў працоўных ад 16 верасня 1960 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1960, № 26.
  5. Рашэнне выканкама Віцебскага абласнога (сельскага) Савета дэпутатаў працоўных ад 17 ліпеня 1964 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1964, № 31 (1071).
  6. БелЭн 2002.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]