Сакрат: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др Bot: + Шаблон:Normdaten |
др r2.7.2+) (робат змяніў: sk:Sókrates |
||
Радок 16: | Радок 16: | ||
{{Link GA|zh}} |
{{Link GA|zh}} |
||
{{Link GA|de}} |
{{Link GA|de}} |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
[[af:Sokrates]] |
[[af:Sokrates]] |
||
Радок 117: | Радок 127: | ||
[[sh:Sokrat]] |
[[sh:Sokrat]] |
||
[[simple:Socrates]] |
[[simple:Socrates]] |
||
[[sk: |
[[sk:Sókrates]] |
||
[[sl:Sokrat]] |
[[sl:Sokrat]] |
||
[[so:Sokrades]] |
[[so:Sokrades]] |
||
Радок 145: | Радок 155: | ||
[[zh-min-nan:Sokrates]] |
[[zh-min-nan:Sokrates]] |
||
[[zh-yue:蘇格拉底]] |
[[zh-yue:蘇格拉底]] |
||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ |
Версія ад 20:25, 11 лютага 2012
Сакрат (469, Алапека (Атыка) — 399 да н.э.): старажытнагрэчаскі філосаф.
Меркаваў, што дабрадзейнасці можна навучыцца. Вядомыя яго выказванні: «Я ведаю, што нічога не ведаю» і «Існуе толькі адзін бог — веды, і толькі адзін д'ябал — невуцтва», і яго парада да кожнага чалавека, каб слухаць толькі свой унутраны голас.
Адзначаюцца яго непатрабавальнасць і адзінота — яго ідэалы не былі зразуметыя ані жонкай Ксанціпай, ані многімі іншымі людзьмі. Па несапраўдным абвінавачанні быў змушаны атруціцца («чара атруты Сакрата»).
Сын камнячоса Сафраніска і Фенарэты. Від Сакрата ўсе называлі брыдкім, неадпаведным тагачасным ідэалам прыгадосці, ён нагадваў Сілена — быў малога росту, з жыватом, кірпаты, таўстагубы, з тоўстай шыяй і вялікай лысінай. Вядомыя дзве верагодныя выявы Сакрата на гермах, на адной з якіх ён з'яўлены разам з Сенекам, на другой (што захоўваеца ў Неапалі) — адзін. Вывучэнне гермаў паказала, што пазнаныя копіі партрэтаў Сакрата здымаліся з двух арыгіналаў, адзін з якіх быў зроблены прыжыццёва, а іншы, аўтарства Лісіпа, пасмяротны і ідэалізаваны, быў створаны афінянамі з-за пачуцця віны за бязвінную гібель Сакрата[1].
Зноскі
- ↑ Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)