Касмічная праграма «Вояджэр»: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
AvocatoBot (размовы | уклад) др r2.7.1) (робат дадаў: de:Voyager-Programm |
Dinamik-bot (размовы | уклад) др r2.6.5) (робат Дадаем: sah:Войаджер программа |
||
Радок 57: | Радок 57: | ||
[[ro:Programul Voyager]] |
[[ro:Programul Voyager]] |
||
[[ru:Вояджер (программа)]] |
[[ru:Вояджер (программа)]] |
||
[[sah:Войаджер программа]] |
|||
[[simple:Voyager program]] |
[[simple:Voyager program]] |
||
[[sr:Војаџер]] |
[[sr:Војаџер]] |
Версія ад 09:10, 4 чэрвеня 2012
Во́яджэр або вая́джэр (анг. voyager - вандроўнік) — серыя амерыканскіх касмічных апаратаў для даследавання далёкіх планет Сонечнай сістэмы. Таксама назва адпаведнай праграмы.
Праграма лічыцца адной з самых паспяховых у гісторыі міжпланетных даследаванняў. Абодва «Вояджэры» ўпершыню перадалі якасныя здымкі Юпітэра і Сатурна, а «Вояджэр-2» упершыню дасягнуў Нептуна і Урана. «Вояджэры» сталі трэцім і чацвёртым касмічнымі апаратамі, якія пакінулі межы Сонечнай сістэмы (першымі двума былі «Піянер-10» і «Піянер-11»).
Апараты серыі «Вояджер» — даволі буйныя машыны. Гэта высакааўтаномныя робаты-зонды, абсталяваныя ўласнымі энэргаўстаноўкамі, ракетнымі рухавікамі, кампутарамі, сістэмамі радыёсувязі, кіраванні і навуковымі прыборамі для даследавання планет, агульнай масай каля 815 кг.
Апараты былі створаныя ў Лабараторыі рэактыўнага руху (анг. Jet Propulsion Laboratory — JPL) НАСА.
Гісторыя стварэння
Ідэя праграмы ўпершыню з'явілася ў канцы 60-х гадоў, незадоўга да запуску першых пілатуемых апаратаў да Месяца і апаратаў «Піянер» да Юпітэра.
Першапачаткова планавалася даследаваць толькі Юпітэр і Сатурн. Аднак дзякуючы таму, што ўсё планеты-гіганты ўдала размясціліся ў параўнальна вузкім сектары Сонечнай сістэмы («парад планет»), стала магчымым выкарыстанне гравітацыйных манеўраў для аблёту ўсіх вонкавых планет, з выняткам Плутона. Адпаведна была разлічаная траекторыя палёту, хоць афіцыйна вывучэнне Ўрана і Няптуна не ўваходзіла ў задачы місій (палётаў); для гарантаванага дасягнення гэтых планет патрэбнымі былі б даражэйшыя апараты з лепшай надзейнасцю.
Пасля таго, як Вояджэр-1 паспяхова выканаў праграму даследавання Сатурна і яго спадарожніка Тытана, было прынята канчатковае рашэнне накіраваць Вояджэр-2 да Урана і Няптуну. Дзеля патрэбнага змянення траекторыі давялося адмовіцца ад блізкага пралёту Тытана.