Прыліўная электрастанцыя: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
AvocatoBot (размовы | уклад) др r2.7.1) (робат дадаў: ast:Enerxía mareomotriz |
др r2.7.2) (робат дадаў: lt:Potvynių ir atoslūgių energija |
||
Радок 33: | Радок 33: | ||
[[kk:Көтерілу су электр станциясы]] |
[[kk:Көтерілу су электр станциясы]] |
||
[[ko:조력 발전]] |
[[ko:조력 발전]] |
||
[[lt:Potvynių ir atoslūgių energija]] |
|||
[[nl:Getijdenenergie]] |
[[nl:Getijdenenergie]] |
||
[[nn:Tidvasskraft]] |
[[nn:Tidvasskraft]] |
Версія ад 23:13, 14 чэрвеня 2012
Прыліўная электрычная станцыя (ПЭС): гідраэлектрычная станцыя, якая выкарыстоўвае энергію марскіх прыліваў для стварэння напору.
ПЭС будуецца на беразе заліва або штучнага басейну, адрэзанага ад мора плацінаю. Пры адлівах і прылівах утвараецца перапад узроўняў мора і заліва (басейна), які прыводзіць у дзеянне гідраагрэгаты, устаноўленыя ў плаціне.
Адметнасць работы ПЭС звязаная з пераменнасцю напору пры змене прыліваў і адліваў. Таму звычайна ПЭС аб'ядноўваюцца ў адзіную энергасістэму з рачнымі і цеплавымі электрастанцыямі, каб скампенсаваць памяншэнне выпрацоўкі электраэнергіі пры аслабленні прыліваў.
Паводле звестак 1988 году, найбольшымі ПЭС у свеце былі: Ранс (Францыя, 1967) — 240 МВт, 24 турбіны; Анапаліс (Канада, 1984) — 20 МВт, 1 турбіна; Джангксія (Кітай, 1986) — 3,9 МВт, 6 турбін.[1]
Зноскі
- ↑ "Альфа и омега", Талін, 1990.