Ігуасу (рака)

Аргенцінская частка вадаспадаў, від з боку Бразіліі

Сусветная спадчына ЮНЕСКА, аб’ект № 303 рус. • англ. • фр.

Ігуасу (парт.: Iguaçu, ісп.: Iguazú) — рака ў Паўднёвай Амерыцы працягласцю ў 1320 км. Яе назва паходзіць з мовы гуарані і азначае "вялікая вада".

Ігуасу утвараецца ў выніку збегу рэк Іраі і Атуба паблізу Курыціба. У ніжнім цячэнні да самага ўпадзення ў раку Парана ўяўляе сабой натуральную мяжу паміж Аргенцінай і Бразіліяй.

Ігуасу стала знакамітай дзякуючы унікальным вадаспадам, якія знаходзяцца ў некалькіх кіламетрах ад месца ўпадзення ў Парана. Большая частка вадаспадаў размешчана на аргенцінскім баку, дзе знаходзіцца таксама ўваход у відовішчнае, так званае "горла д'ябла". Агульная шырыня вадаспадаў складае 2,7 км, штосекундна падаюць на 75 метраў уніз 1700 м ³ вады, пасля доўгіх ападкаў нават 7000.

Вадаспады Ігуасу былі адкрыты ў 1542 годзе і прызнаныя ў 1984 сусветнай спадчынай ЮНЕСКА.