Прыліўная электрастанцыя: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др clean up, replaced: 1988 году → 1988 года using AWB (7893) |
др r2.7.3) (робат дадаў: gl:Enerxía Mareomotriz |
||
Радок 25: | Радок 25: | ||
[[fi:Vuorovesienergia]] |
[[fi:Vuorovesienergia]] |
||
[[fr:Énergie marémotrice]] |
[[fr:Énergie marémotrice]] |
||
[[gl:Enerxía Mareomotriz]] |
|||
[[hi:ज्वारशक्ति]] |
[[hi:ज्वारशक्ति]] |
||
[[hr:Elektrane na plimu i oseku]] |
[[hr:Elektrane na plimu i oseku]] |
Версія ад 23:06, 30 студзеня 2013
Прыліўная электрычная станцыя (ПЭС): гідраэлектрычная станцыя, якая выкарыстоўвае энергію марскіх прыліваў для стварэння напору.
ПЭС будуецца на беразе заліва або штучнага басейну, адрэзанага ад мора плацінаю. Пры адлівах і прылівах утвараецца перапад узроўняў мора і заліва (басейна), які прыводзіць у дзеянне гідраагрэгаты, устаноўленыя ў плаціне.
Адметнасць работы ПЭС звязаная з пераменнасцю напору пры змене прыліваў і адліваў. Таму звычайна ПЭС аб'ядноўваюцца ў адзіную энергасістэму з рачнымі і цеплавымі электрастанцыямі, каб скампенсаваць памяншэнне выпрацоўкі электраэнергіі пры аслабленні прыліваў.
Паводле звестак 1988 года, найбольшымі ПЭС у свеце былі: Ранс (Францыя, 1967) — 240 МВт, 24 турбіны; Анапаліс (Канада, 1984) — 20 МВт, 1 турбіна; Джангксія (Кітай, 1986) — 3,9 МВт, 6 турбін.[1]
Зноскі
- ↑ "Альфа и омега", Талін, 1990.