Народная газета: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
| Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Народная газета''' — грамадска-палітычная [[газета]]. |
|||
| ⚫ | |||
== Гісторыя == |
|||
Выдаецца з [[2 кастрычніка]] [[1990]] года ў [[Мінск]]у на [[беларуская мова|беларускай]] і [[руская мова|рускай]] мовах штодзённа. Заснавальнік — адкрытае акцыянернае таварыства "Народная газета". У першай палове 1990-х гадоў з'яўлялася афіцыйнай газетай [[Вярхоўны Савет Рэспублікі Беларусь|Вярхоўнага савету Рэспублікі Беларусь]] (законнага парламента). Газета займала ўмераную цэнтрысцкую пазыцыю, імкнучыся адлюстраваць палітычныя погляды большасці грамадзян. 17 сакавіка 1995 г. Указам №113 [[Аляксандр Лукашэнка]] прызначыў галоўным рэдактарам «[[Народная газета (1990)|Народнай газеты]]» Мікалая Галко, не зважаючы на тое, што правам прызначаць галоўнага рэдактара сваёй уласнай газеты валодаў толькі Вярхоўны савет.<ref>[http://www.library.cjes.ru/online/?a=con&b_id=524&c_id=6168 Взятие СМИ под контроль, нарушение профессиональной самостоятельности редакций]</ref> Каб выканаць свой грамадскі абавязак перад чытачамі, Іосіф Сярэдзіч быў вымушаны стварыць новую газету [[Народная воля (1995)|«Народная Воля»]], першы нумар якой выйшаў 11 ліпеня 1995 г. Тым часам «Народная газета», перайшоўшы на аднабаковае асвятленне грамадскіх паздеяў, згубіла больш за палову сваіх чытачоў (наклад зменшыўся ад 558,4 тыс. асобнікаў у сакавіку 1995 да 258,1 тыс. у верасні 2005), значная частка якіх перайшлі на чытанне «Народнай Волі». |
|||
== Сучаснасць == |
|||
| ⚫ | |||
Шмат увагі аддае пытанням [[мараль|маралі]] і права, адносінам чалавека і [[грамадства]]. Публікуе заканадаўчыя акты, матэрыялы інфармацыйна-палітычныя, па пытаннях эканомікі, адукацыі, культуры і гісторыі Беларусі, экалогіі, сацыяльных праблемах, спорце. |
Шмат увагі аддае пытанням [[мараль|маралі]] і права, адносінам чалавека і [[грамадства]]. Публікуе заканадаўчыя акты, матэрыялы інфармацыйна-палітычныя, па пытаннях эканомікі, адукацыі, культуры і гісторыі Беларусі, экалогіі, сацыяльных праблемах, спорце. |
||
Шырока выкарыстоўвае лісты чытачоў, пазаштатных аўтараў. |
Шырока выкарыстоўвае лісты чытачоў, пазаштатных аўтараў. |
||
{{зноскі}} |
|||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
||
Версія ад 21:31, 15 красавіка 2013
Народная газета — грамадска-палітычная газета.
Гісторыя
Выдаецца з 2 кастрычніка 1990 года ў Мінску на беларускай і рускай мовах штодзённа. Заснавальнік — адкрытае акцыянернае таварыства "Народная газета". У першай палове 1990-х гадоў з'яўлялася афіцыйнай газетай Вярхоўнага савету Рэспублікі Беларусь (законнага парламента). Газета займала ўмераную цэнтрысцкую пазыцыю, імкнучыся адлюстраваць палітычныя погляды большасці грамадзян. 17 сакавіка 1995 г. Указам №113 Аляксандр Лукашэнка прызначыў галоўным рэдактарам «Народнай газеты» Мікалая Галко, не зважаючы на тое, што правам прызначаць галоўнага рэдактара сваёй уласнай газеты валодаў толькі Вярхоўны савет.[1] Каб выканаць свой грамадскі абавязак перад чытачамі, Іосіф Сярэдзіч быў вымушаны стварыць новую газету «Народная Воля», першы нумар якой выйшаў 11 ліпеня 1995 г. Тым часам «Народная газета», перайшоўшы на аднабаковае асвятленне грамадскіх паздеяў, згубіла больш за палову сваіх чытачоў (наклад зменшыўся ад 558,4 тыс. асобнікаў у сакавіку 1995 да 258,1 тыс. у верасні 2005), значная частка якіх перайшлі на чытанне «Народнай Волі».
Сучаснасць
Асвятляе пытанні грамадска-палітычнага, міжнароднага жыцця, праблемы эканомікі, культуры, навукі, дзейнасць органаў заканадаўчай і выканаўчай улады Рэспублікі Беларусь.
Шмат увагі аддае пытанням маралі і права, адносінам чалавека і грамадства. Публікуе заканадаўчыя акты, матэрыялы інфармацыйна-палітычныя, па пытаннях эканомікі, адукацыі, культуры і гісторыі Беларусі, экалогіі, сацыяльных праблемах, спорце.
Шырока выкарыстоўвае лісты чытачоў, пазаштатных аўтараў.
Зноскі
Літаратура
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2000. — Т. 11. — С. 171. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0188-5 (Т. 11).