Іван Чыгрынаў: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Legobot (размовы | уклад)
др Bot: Migrating 3 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q2791767 (translate me)
др clean up, replaced: (1922)| → , 1922| (2), == У Сеціве == → == Спасылкі ==, а у → а ў, я у → я ў, ''' ''' → using AWB
Радок 1: Радок 1:
'''Іван''' '''Чыгрынаў''' ({{ДН|21|12|1934}}, в. Вялікі Бор [[Касцюковіцкі раён|Касцюковіцкага раёна]] [[Магілёўская вобласць|Магілёўскай вобласці]] — {{ДС|5|1|1996}}) — беларускі пісьменнік, драматург, перакладчык, публіцыст. Народны пісьменнік Беларусі (1994).
'''Іван Чыгрынаў''' ({{ДН|21|12|1934}}, в. Вялікі Бор [[Касцюковіцкі раён|Касцюковіцкага раёна]] [[Магілёўская вобласць|Магілёўскай вобласці]] — {{ДС|5|1|1996}}) — беларускі [[пісьменнік]], [[драматург]], [[перакладчык]], [[публіцыст]]. Народны пісьменнік Беларусі (1994).


== Біяграфія ==
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. У дзяцінстве перажыў Вялікую Айчынную вайну, на якой страціў бацьку. Сем гадоў вучыўся ў Вялікаборскай школе. У 1952 годзе скончыў Саматэвіцкую сярэднюю школу і паступіў на аддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта [[БДУ]]. Пасля заканчэння універсітэта (1957) працаваў рэдактарам, загадчыкам рэдакцыі літаратуры і мастацтва ў выдавецтве [[АН БССР|Акадэміі навук БССР]]. У 1965—1975 — рэдактар аддзела публіцыстыкі і нарыса ў часопісе [[Полымя (1922)|«Полымя»]]. З 1975 года намеснік старшыні, а у 1976-1986 гадах — сакратар праўлення [[Саюз пісьменнікаў БССР|Саюза пісьменнікаў БССР]]. У 1987 годзе абраны старшынёй праўлення Беларускага фонду культуры. З 1989 года — галоўны рэдактар часопіса [[Спадчына (1970)|«Спадчына»]].
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. У дзяцінстве перажыў Вялікую Айчынную вайну, на якой страціў бацьку. Сем гадоў вучыўся ў Вялікаборскай школе. У 1952 годзе скончыў Саматэвіцкую сярэднюю школу і паступіў на аддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта [[БДУ]]. Пасля заканчэння ўніверсітэта (1957) працаваў рэдактарам, загадчыкам рэдакцыі літаратуры і мастацтва ў выдавецтве [[АН БССР|Акадэміі навук БССР]]. У 1965—1975 — рэдактар аддзела публіцыстыкі і нарыса ў часопісе [[Полымя (1922)|«Полымя»]]. З 1975 года намеснік старшыні, а ў 1976-1986 гадах — сакратар праўлення [[Саюз пісьменнікаў БССР|Саюза пісьменнікаў БССР]]. У 1987 годзе абраны старшынёй праўлення Беларускага фонду культуры. З 1989 года — галоўны рэдактар часопіса [[Спадчына (1970)|«Спадчына»]].


У 1978 годзе ў складзе дэлегацыі БССР удзельнічаў у рабоце XXXIII сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР (1986—1990), старшыня пастаяннай камісіі Вярхоўнага Савета БССР па нацыянальных пытаннях і міжнацыянальных адносінах (1988—1990).
У 1978 годзе ў складзе дэлегацыі БССР удзельнічаў у рабоце XXXIII сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР (1986—1990), старшыня пастаяннай камісіі Вярхоўнага Савета БССР па нацыянальных пытаннях і міжнацыянальных адносінах (1988—1990).


Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалямі.
Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалямі.


== Творчасць ==
== Творчасць ==
У друку дэбютаваў вершам у 1952 годзе, як празаік — у 1958 годзе (газета «[[Чырвоная змена]]»). Аўтар кніг апавяданняў і аповесцей «Птушкі ляцяць на волю» (1965), «Самы шчаслівы чалавек» (1967), «Ішоў на вайну чалавек» (1973), «Ці бываюць у выраі ластаўкі?» (1983).
У друку дэбютаваў вершам у 1952 годзе, як празаік — у 1958 годзе (газета «[[Чырвоная змена]]»). Аўтар кніг апавяданняў і аповесцей «Птушкі ляцяць на волю» (1965), «Самы шчаслівы чалавек» (1967), «Ішоў на вайну чалавек» (1973), «Ці бываюць у выраі ластаўкі?» (1983).


Найбольш вядомы як аўтар пенталогіі раманаў: «Плач перапёлкі» (1972), «Апраўданне крыві» (1977), «Свае і чужыя» (1984), «Вяртанне да віны» (1992), «Не ўсе мы згінем» (1996).
Найбольш вядомы як аўтар пенталогіі раманаў: «Плач перапёлкі» (1972), «Апраўданне крыві» (1977), «Свае і чужыя» (1984), «Вяртанне да віны» (1992), «Не ўсе мы згінем» (1996).
Радок 23: Радок 23:
* Беларускія пісьменнікі: 1917-1990. Уклад.: А. Гардзіцкі. - Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. ISBN 5-340-00709-X
* Беларускія пісьменнікі: 1917-1990. Уклад.: А. Гардзіцкі. - Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. ISBN 5-340-00709-X


== У Сеціве ==
== Спасылкі ==
* [http://knihi.com/cyhrynau/ Выбраныя творы] — эл. рэсурс knihi.com
* [http://knihi.com/cyhrynau/ Выбраныя творы] — эл. рэсурс knihi.com


Радок 29: Радок 29:


{{DEFAULTSORT:Чыгрынаў Іван}}
{{DEFAULTSORT:Чыгрынаў Іван}}
[[Катэгорыя:Асобы]]
[[Катэгорыя:Пісьменнікі Беларусі]]
[[Катэгорыя:Пісьменнікі Беларусі]]
[[Катэгорыя:Драматургі Беларусі]]
[[Катэгорыя:Драматургі Беларусі]]

Версія ад 23:53, 8 жніўня 2013

Іван Чыгрынаў (21 снежня 1934, в. Вялікі Бор Касцюковіцкага раёна Магілёўскай вобласці — 5 студзеня 1996) — беларускі пісьменнік, драматург, перакладчык, публіцыст. Народны пісьменнік Беларусі (1994).

Біяграфія

Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. У дзяцінстве перажыў Вялікую Айчынную вайну, на якой страціў бацьку. Сем гадоў вучыўся ў Вялікаборскай школе. У 1952 годзе скончыў Саматэвіцкую сярэднюю школу і паступіў на аддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта БДУ. Пасля заканчэння ўніверсітэта (1957) працаваў рэдактарам, загадчыкам рэдакцыі літаратуры і мастацтва ў выдавецтве Акадэміі навук БССР. У 1965—1975 — рэдактар аддзела публіцыстыкі і нарыса ў часопісе «Полымя». З 1975 года намеснік старшыні, а ў 1976-1986 гадах — сакратар праўлення Саюза пісьменнікаў БССР. У 1987 годзе абраны старшынёй праўлення Беларускага фонду культуры. З 1989 года — галоўны рэдактар часопіса «Спадчына».

У 1978 годзе ў складзе дэлегацыі БССР удзельнічаў у рабоце XXXIII сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР (1986—1990), старшыня пастаяннай камісіі Вярхоўнага Савета БССР па нацыянальных пытаннях і міжнацыянальных адносінах (1988—1990).

Узнагароджаны ордэнам Дружбы народаў, медалямі.

Творчасць

У друку дэбютаваў вершам у 1952 годзе, як празаік — у 1958 годзе (газета «Чырвоная змена»). Аўтар кніг апавяданняў і аповесцей «Птушкі ляцяць на волю» (1965), «Самы шчаслівы чалавек» (1967), «Ішоў на вайну чалавек» (1973), «Ці бываюць у выраі ластаўкі?» (1983).

Найбольш вядомы як аўтар пенталогіі раманаў: «Плач перапёлкі» (1972), «Апраўданне крыві» (1977), «Свае і чужыя» (1984), «Вяртанне да віны» (1992), «Не ўсе мы згінем» (1996).

Аўтар п'ес — «Дзівак з Ганчарнай вуліцы» (1986), «Следчая справа Вашчылы» (1988), «Чалавек з мядзвежым тварам» (1988), «Звон — не малітва» (1988), «Толькі мёртвыя не вяртаюцца» (1989), «Ігракі» (1989), «Прымак» (1994), кнігі крытыкі і публіцыстыкі — «Новае ў жыцці, новае ў літаратуры» (1983), «Паміж сонцам і месяцам» (1994). У 1984 годзевыйшлі Выбраныя творы ў 3 тамах.

Адзін з аўтараў сцэнарыя шматсерыйнага тэлевізійнага фільма «Руіны страляюць…» (пастаўлены ў 1973).

Прызнанне

Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя А.Фадзеева (1979) за раманы «Плач перапёлкі», «Апраўданне крыві», Дзяржаўнай прэміі БССР (1974) як сааўтар сцэнарыя тэлефільма «Руіны страляюць…».

Літаратура

  • Беларускія пісьменнікі: 1917-1990. Уклад.: А. Гардзіцкі. - Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. ISBN 5-340-00709-X

Спасылкі

Шаблон:Пісьменнікі і паэты Беларусі