Слабае ўзаемадзеянне: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія]

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Версія ад 14:55, 20 жніўня 2013

Сла́бае ўзаемадзе́янне, ці сла́бае я́дзернае ўзаемадзе́янне — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. У прыватнасці, яно адказвае за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, бо два іншыя ўзаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі, (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак слабае ўзаемадзеянне значна мацнейшае за чацвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнае. Слабае ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10⁻¹⁸ м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабае ўзаемадзеянне як розныя праявы адзінага электраслабага ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі Нобелеўскую прэмію па фізіцы за 1979 год.

Спасылкі

Griffiths, David J. (1987) Introduction to Elementary Particles, Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0-471-60386-4
A. Lesov. The Weak Force: From Fermi to Feynman. — Thesis, University of South Carolina, 2009.

Шаблон:Стаб

Шаблон:Link GA Шаблон:Link GA

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
-'''Слабо́е ўзаемадзе́янне''', ці '''слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне''' — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя ўзаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі ([[моцнае ўзаемадзеянне|моцнае]] і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). [[Стандартная мадэль]] фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, [[Абдус Салам]] і [[Стывен Вайнберг]]. За гэтую работу яны атрымалі [[Нобелеўская прэмія па фізіцы|Нобелеўскую прэмію па фізіцы]] за [[1979]] год.
+'''Сла́бае ўзаемадзе́янне''', ці '''сла́бае я́дзернае ўзаемадзе́янне''' — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. У прыватнасці, яно адказвае за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, бо два іншыя ўзаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі, ([[моцнае ўзаемадзеянне|моцнае]] і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак слабае ўзаемадзеянне значна мацнейшае за чацвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, [[гравітацыйнае ўзаемадзеянне|гравітацыйнае]]. Слабае ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10<sup>−18</sup> м). [[Стандартная мадэль]] фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабае ўзаемадзеянне як розныя праявы адзінага [[электраслабае ўзаемадзеянне|электраслабага ўзаемадзеяння]], тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года [[Шэлдан Лі Глэшау|Шэлдан Глэшаў]], [[Абдус Салам]] і [[Стывен Вайнберг]]. За гэтую работу яны атрымалі [[Нобелеўская прэмія па фізіцы|Нобелеўскую прэмію па фізіцы]] за [[1979]] год.
 == Спасылкі ==
@@ Радок 8: / Радок 8: @@
 {{Фундаментальныя ўзаемадзеянні}}
-[[Катэгорыя:Слабое ўзаемадзеянне| ]]
+[[Катэгорыя:Слабае ўзаемадзеянне| ]]
 [[Катэгорыя:Фундаментальныя ўзаемадзеянні]]
 [[Катэгорыя:Фізіка элементарных часціц]]