Бутаўт: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 5: Радок 5:
== Літаратура ==
== Літаратура ==
* ''Rowell S. C.'' (June 1996). «Unexpected Contacts: Lithuanians at Western Courts, c. 1316-c. 1400». English Historical Review 111 (442): 567—570. ISSN 0013-8266.
* ''Rowell S. C.'' (June 1996). «Unexpected Contacts: Lithuanians at Western Courts, c. 1316-c. 1400». English Historical Review 111 (442): 567—570. ISSN 0013-8266.
* ''[[Ян Фіялэк|Fijałek J.]]'' Wnuk Kiejstuta: Jan książe drohiczinski kustosz i kanonik krakowski, drugi rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego // Kwartalnik Historyczny 1914. — Lwów, 1914. — S. 181—197.
* ''[[Ян Непамук Фіялэк|Fijałek J.]]'' Wnuk Kiejstuta: Jan książe drohiczinski kustosz i kanonik krakowski, drugi rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego // Kwartalnik Historyczny 1914. — Lwów, 1914. — S. 181—197.


[[Катэгорыя:Асобы]]
[[Катэгорыя:Асобы]]

Версія ад 21:16, 15 студзеня 2014

Бутаўт Кейстутавіч, у хрышчэнні Генрых (памёр пасля 1381) — сын Кейстута і Біруты

Быў князем драгічынскім. У 1365 годзе перайшоў на бок Тэўтонскага Ордэна, ахрысціўся ў каталіцтва ў Кёнігсбергу, потым удзельнічаў у няўдалым паходзе войскаў Ордэна на Вільню. Дзесьці паміж жніўнем 1365 і 1368 годам прыбыў да двара імператара і чэшскага караля Карла IV Люксембургскага ў Празе, ад якога атрымаў тытул герцага і зямельныя ўладанні. Успамінаецца ў свіце імператара да 1378 года. Апошні раз успамінаецца крыніцамі ў 1381 годзе, у паведамленні пра уцёкі з Літвы яго сына Вайдуты, які таксама прыняў каталіцкі хрышчэнне і накіраваўся да двара чэшскага караля. Пахаваны ў аўгустыніянскім касцёле св. Тамаша ў Празе.

Літаратура

  • Rowell S. C. (June 1996). «Unexpected Contacts: Lithuanians at Western Courts, c. 1316-c. 1400». English Historical Review 111 (442): 567—570. ISSN 0013-8266.
  • Fijałek J. Wnuk Kiejstuta: Jan książe drohiczinski kustosz i kanonik krakowski, drugi rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego // Kwartalnik Historyczny 1914. — Lwów, 1914. — S. 181—197.