Самазарадны карабін Сіманава

Самазарадны карабін Сіманава
{{{апісанне выявы}}} СКС са штыхом у паходным становішчы
Апісанне
Тып:	самазарадны карабін
Краіна:	СССР
Гады эксплуатацыі:	з 1949 года (Гл. Гісторыя)
Мадыфікацыі:	Гл. Мадыфікацыі
Гісторыя мадэлі
Канструктар:	Сяргей Гаўрылавіч Сіманаў
Серыйны выпуск:	1949 год — пачатак 1950-х
Усяго выраблена:	больш за 15 млн.
Характарыстыкі
Маса, кг:	3,75 (без набояў) 3,9 (узброены)
Даўжыня, мм:	1260/1020 (з штыхом у баявым/паходным становішчы)
Даўжыня ствала, мм:	520
Калібр, мм:	7,62
Патроны:	7,62×39 мм (Гл. Патроны)
Прынцып дзеяння:	адвод парахавых газаў, замыканне перакошваннем затвора ўніз, самазарадны
Хуткастрэльнасць, стрэлаў/хв:	35—40 (баявая)
Боезабеспячэнне:	каробкавы двухрадны неад'емны магазін, што набіваецца абоймай на 10 патронаў
Прыцэл:	сектарны
Характарыстыкі пры выкарыстанні стандартнага патрона
Пачатковая хуткасць кулі, м/с:	735
Пошук выяў у ВікіСховішчы

7,62-мм самазарадны карабін Сіманава (СКС, Індэкс ГРАУ — 56-А-231, за мяжой таксама вядомы як СКС-45) — савецкі самазарадны карабін канструкцыі Сяргея Сіманава, прыняты на ўзбраенне ў 1949 годзе.

Першыя экземпляры пачалі паступаць у дзеючыя часткі напачатку 1945 г. — то быў адзіны выпадак ужыцця патрону 7,62×39 мм у Другой сусветнай вайне.

Гісторыя

Змена варты, узброенай СКС 1990, ГДР

Пасля прыняцця ў 1943 годзе на ўзбраенне прамежкавага патрона 7,62×39 мм канструкцыі Елізарава і Сёміна, распачалася праца над стварэннем новай сістэмы стралковага ўзбраення пад гэты патрон. Першыя ўзоры СКС пад патрон 7,62×39 мм былі створаны Сіманавым да канца 1944 г. на падставе карабіна, што быў распрацаваны ім жа ў рамках конкурса на новы карабін яшчэ ў 1940—1941 гг., але які не пайшоў у вытворчасць з прычыны эвакуацыі заводаў. Апроч патрона новы карабін вылучаецца неад'емна-адкідным штыхом, адсутнасцю дульнага тормаза-кампенсатара, здымная газавая камора. Невялікая партыя новых карабінаў праходзіла выпрабаванні ў дзеючых частках 1-га Беларускага фронта напачатку 1945 г., а таксама пастаўлялася на курсы «Выстрел». Зброя дастала станоўчыя водгукі, аднак дасканаленне карабіна і ўласна новага патрона працягвалася ажно да 1949 года, калі СКС паступіў на ўзбраенне Савецкай Арміі.

Напрацягу дзесяцігоддзя СКС стаяў на ўзбраенні савецкай арміі разам з аўтаматам Калашнікава і ручным кулямётам Дзегцярова. Усе тры мадэлі пад прамежкавы патрон істотна дапаўнялі адна адну, мелі пэўныя перавагі і недахопы. Прыкладам, АК праз магчымасць стральбы чэргамі ствараў вялікую шчыльнасць агню, што павелічала эфектыўнасць стральбы на невялікіх адлегласцях, а таксама пры вядзенні агню па групавых цэлях. У той жа час, прыцэльная лінія і ствол СКС на 10 і 10,5 см адпаведна даўжэйшыя, чым у АК, што станоўча адбівалася на дакладнасці. З улікам аўтаматызацыі набівання і магчымасці папаўняць магазін пры дапамозе абоймы, карабін адпавядаў усім патрабаванням вядзення агнявога бою на сярэдніх і далёкіх дыстанцыях.

В'етнамскі партызан з СКС

Да канца 50-х гг., з мэтай уніфікацыі стралковай зброі ў Савецкай Арміі, пастанавілі паўсюдна ў стралковых частках замяніць карабіны аўтаматамі. На думку камандавання, з улікам бясспрэчнай перавагі АК у высокай шчыльнасці агню стралковых аддзелаў, на перавагі СКС у вядзенні адзінкавага агню можна не зважаць, бо ў сучасным баі апошні чыннік ужо не граў вырашальнай ролі.

Тым не менш, СКС да канца 80-х гадоў знаходзіўся на ўзбраенні рада інжынерных, вайсковабудаўнічых частак, частак забеспячэння — там, дзе вядзенне агнявога бою не было асноўнай задачай. У цяперашні час СКС знаходзіцца на ўзбраенні ВОХР (ваенізаванай аховы), а таксама, дзякуючы сваім эстэтычным якасцям, ужываецца як парадна-цырыманіяльная зброя.

Гэтаксама СКС пастаўляўся на ўзбраенне ў многія краіны Азіі і Афрыкі і шырока ўжываўся ў вайсковых канфліктах 50—70-х гг., у тым ліку ў Карэйскай і В'етнамскай вайне. Дадзеным карабінам савецкай альбо кітайскай вытворчасці забяспечваліся найбольш баездольныя часткі В'етконга, а ў ходзе баявых дзеянняў высветлілася адпаведнасць СКС патрабаванням вайны ў джунглях. Па сутнасці, карабін меў нават лішак агнявой магутнасці, бо сутыкненні з амерыканскімі жаўнерамі праходзілі на дыстанцыях, значна меншых за далячыню эфектыўнай стральбы з СКС. Таксама адзначылі вышэйшую хуткастрэльнасць зброі ў параўнанні са звычайнымі магазіннымі вінтоўкамі, што грала немалаважную ролю ў хуткацечных баях.

Як тое часта здаралася з узорамі савецкай зброі, у сяброўскіх краінах была пастаўленая вытворчасць ліцэнзійных копій карабіна: Тып 56 (КНР), Karabiner-S (ГДР), Тып 59 і Тып 59/66 (югаслаўскія варыянты з дульнай насадкай і адкідным прыцэлам для стральбы ружэйнымі гранатамі), «Рашыд» (егіпецкі варыянт са змененай канструкцыяй ствольнай накладкі, накрыўкі ствольнай каробкі і іншым размяшчэннем ручкі перанабівання) і інш. варыянты. Агулам на ўсіх прадпрыемствах было выраблена 15 млн. экземпляраў. У сучасным свеце СКС ёсць папулярным узорам грамадзянскай зброі (збольшага дзякуючы нізкаму кошту, непераборлівасці і надзейнасці), прыкладам, у ЗША было прадана да 2,5 млн. карабінаў, таксама ў продажу шырокі асартымент аксесуараў амерыканскай вытворчасці (складныя прыклады, аптычныя прыцэлы, ад'емныя магазіны і падоб.).