Эрых фон Фалькенгайн: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
др вікіфікацыя
др вікіфікацыя
Радок 23: Радок 23:
| перыядпачатак_2 = [[14 верасня]] [[1914]]
| перыядпачатак_2 = [[14 верасня]] [[1914]]
| перыядканец_2 = [[19 жніўня]] [[1916]]
| перыядканец_2 = [[19 жніўня]] [[1916]]
| папярэднік_2 = [[Гельмут фон Мультке, малодшы]]
| папярэднік_2 = [[Гельмут фон Мольтке, малодшы]]
| пераемнік_2 = [[Паўль фон Гіндэнбург]]
| пераемнік_2 = [[Паўль фон Гіндэнбург]]
| манарх_2 = [[Вільгельм II]]
| манарх_2 = [[Вільгельм II]]
Радок 67: Радок 67:
Ваенную службу распачаў у [[1880]]. У [[1890]] скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час [[паўстанне баксёраў|паўстання баксёраў]] працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра.
Ваенную службу распачаў у [[1880]]. У [[1890]] скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час [[паўстанне баксёраў|паўстання баксёраў]] працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра.


Няўдачы нямецкай арміі на пачатку [[Першая Сусветная вайна|Першай Сусветнай вайны]] прывялі да таго, што кайзер [[Вільгельм II]] прызначыў Фалькенхайна [[14 верасня]] [[1914]] шэфам Генеральнага штаба замест [[Гельмут фон Мультке, малодшы|Гельмута фон Мультке малодшага]].
Няўдачы нямецкай арміі на пачатку [[Першая Сусветная вайна|Першай Сусветнай вайны]] прывялі да таго, што кайзер [[Вільгельм II]] прызначыў Фалькенхайна [[14 верасня]] [[1914]] шэфам Генеральнага штаба замест [[Гельмут фон Мольтке, малодшы|Гельмута фон Мольтке малодшага]].


Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на [[Заходні фронт|Заходнім фронце]] англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на [[Усходні фронт|Усходні]], каб змусіць [[Расійская імперыя|Расію]] прасіць перамір'я. У [[1915]] падрыхтаваў пераможныя аперацыі на Усходнім фронце, а таксама захапіў [[Сербія|Сербію]]. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым Усходнім фронтам — [[Паўль фон Гіндэнбург|Гіндэнбургам]] і [[Эрых Людэндорф|Людэндорфам]], таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне Заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі ([[Бітва пад Вердэнам]]).
Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на [[Заходні фронт|Заходнім фронце]] англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на [[Усходні фронт|Усходні]], каб змусіць [[Расійская імперыя|Расію]] прасіць перамір'я. У [[1915]] падрыхтаваў пераможныя аперацыі на Усходнім фронце, а таксама захапіў [[Сербія|Сербію]]. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым Усходнім фронтам — [[Паўль фон Гіндэнбург|Гіндэнбургам]] і [[Эрых Людэндорф|Людэндорфам]], таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне Заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі ([[Бітва пад Вердэнам]]).
Радок 86: Радок 86:


{{start box}}
{{start box}}
{{succession box|before=[[Гельмут фон Мультке, малодшы]]
{{succession box|before=[[Гельмут фон Мольтке, малодшы]]
|after=[[Паўль фон Гіндэнбург]]
|after=[[Паўль фон Гіндэнбург]]
|title=Начальнік генеральнага штаба Германіі
|title=Начальнік генеральнага штаба Германіі

Версія ад 10:10, 12 ліпеня 2014

Эрых фон Фалькенгайн
Erich von Falkenhayn
Сцяг27-ы Ваенны міністр Прусіі
7 чэрвеня 1913 — 21 студзеня 1915
Манарх Вільгельм II
Сцяг5-ы Начальнік генеральнага штаба Германіі
14 верасня 1914 — 19 жніўня 1916
Манарх Вільгельм II
Папярэднік Гельмут фон Мольтке, малодшы
Пераемнік Паўль фон Гіндэнбург
Нараджэнне 11 верасня 1861
Каралеўства Прусія
Смерць 8 красавіка 1922
Патсдам, Германія
Месца пахавання
Род Falkenhayn[d][2]
Імя пры нараджэнні ням.: Erich Georg Anton Sebastian von Falkenhayn[2]
Бацька Fedor von Falkenhayn[d][2]
Маці Franziska Freiin von Rosenberg[d][3][2]
Веравызнанне лютэранства
Адукацыя
Навуковая ступень доктар філасофскіх навук
Дзейнасць палітык, ваенны, Ваенны саветнік, ваенны, ваенны аташэ, салдат, ваенны камандзір
Навуковая дзейнасць
Навуковая сфера ваенная справа[1] і армія[1]
Ваенная служба
Прыналежнасць Сцяг Германіі (1871-1918, 1933-1935) Германская імперыя
Род войскаў Германская імперская армія
Званне Генерал ад інфантэрыі (1915)
Бітвы Паўстанне баксёраў
Першая сусветная вайна
Узнагароды
Order of Osmanieh ордэн Чорнага арла ордэн Чырвонага арла Order of the Crown (Prussia) Pour le Mérite ордэн Узыходзячага сонца Order of the Sacred Treasure Ваенны ордэн Максіміліяна Іосіфа Military Merit Order
Жалезны крыж
Large Military Merit Medal Order of the Double Dragon
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эрых фон ФАЛЬКЕНГАЙН (Эрых фон Фалькенхайн, ням.: Erich von Falkenhayn; 11 верасня 1861, замак Бельхаў каля г. Торунь, цяпер Польшча — 8 красавіка 1922, пад Патсдамам) — германскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал ад інфантэрыі (1915). Ваенны міністр Прусіі (1913—1914), начальнік генеральнага штаба Германіі (1914—1916) падчас Першай сусветнай вайны.

Ваенную службу распачаў у 1880. У 1890 скончыў Акадэмію Генеральнага штаба. Некалькі гадоў быў інструктарам кітайскай арміі, а пад час паўстання баксёраў працаваў у нямецкім штабе інтэрвенцкіх сіл. Пасля вяртання дахаты служыў у нямецкім Генеральным Штабе. З чэрвеня 1913 (да студзеня 1915) выконваў функцыі прускага ваеннага міністра.

Няўдачы нямецкай арміі на пачатку Першай Сусветнай вайны прывялі да таго, што кайзер Вільгельм II прызначыў Фалькенхайна 14 верасня 1914 шэфам Генеральнага штаба замест Гельмута фон Мольтке малодшага.

Напачатку Фалькенхайн паспрабаваў адцяць на Заходнім фронце англічан і французаў ад мора. Гэта не атрымалася. Тады ён прыняў стратэгію пераносу актыўных дзеянняў на іншыя франты, галоўным чынам на Усходні, каб змусіць Расію прасіць перамір'я. У 1915 падрыхтаваў пераможныя аперацыі на Усходнім фронце, а таксама захапіў Сербію. Аднак ён меў канфлікт з камандуючым Усходнім фронтам — Гіндэнбургам і Людэндорфам, таму не хацеў кідаць усе сілы на Расію. Не верыў у магчымысць поўнай перамогі над Расійскай Імперыяй і баяўся за аслабленне Заходняга фронту. Чакаючы на палітычны дагавор з Расіяй, вырашыў аслабіць заходніх саюзнікаў: праз атакі падводнымі чоўнамі англійскіх караблёў і «выкрываўленне» французскай арміі (Бітва пад Вердэнам).

Параза плана пад Вердэнам, наступ Брусілава на ўсходзе і ўваход у вайну Румыніі сталі вынікам адхілення Фалькенхайна ад камандвання 29 жніўня 1916. Яго пераемнікамі сталі Гіндэнбург і Людэндорф.

Яго прызначылі камандуючым 9-й Арміі, якая ваявала супраць Румыніі (верасень 1916 — чэрвень 1917), дзе выдатна праявіў свае якасці. У канцы 1916 разам з групай генерала А. Макензена нанёс паражэнне румынскай арміі і ўзяў Бухарэст. Вясною 1917 выехаў у Турцыю. Там камандаваў турэцкай Групай Арміі Палесціна. Атрымашў некалькі балючых паразаў і ў лютым 1918 быў вызвалены з пасады.

3 сакавіка 1918 камандуючы 10-й арміяй (на Беларусі). На акупіраванай тэрыторыі праводзіў самастойную, незалежную ад Берліна палітыку. Фактычна прызнаў Беларускую Народную Рэспубліку і падтрымаў Раду БНР. 27.3.1918 перадаў у кампетэнцыю Рады Беларускай Народнай Рэспублікі ведамствы гандлю, прамысловасці, асветы, сацыяльнага забеспячэння, якія дзейнічалі пад кантролем акупацыйных улад. Разглядаў Раду БНР і Народны Сакратарыят Беларусі як пасрэднікаў паміж германскай адміністрацыяй і беларускім насельніцтвам у пытаннях вырашэння жыццёвых цяжкасцей, выкліканых вайной. Фактычна рыхтаваў гэтыя органы да прыняцця на сябе ўлады ў выпадку станоўчага для Германіі выніку вайны[4]. У лістападзе—снежні 1918 кіраваў эвакуацыяй германскіх войск з тэрыторыі Беларусі.

Сышоў на спачынак 5 чэрвеня 1919, знаходзіўся ў рэзерве. Выдаў успаміны «Нямецкае камандванне ў 1914—1916».

Зноскі

  1. ↑ а б в г Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
  2. ↑ а б в г Deutsche Biographie — München BSB, Historische Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, 2001.
  3. ↑ Pas L. v. Genealogics — 2003.
  4. ↑ А. Лукашзвіч (2003)

Літаратура

  • Туронак Ю. Беларусь пад нямецкай акупацыяй: Пер. з пол. Мн., 1993.
  • Лукашзвіч А. Фалькенгайн // ЭГБ ў 6 т. Т. 6 Кн. ІІ. Мн., 2003.
Папярэднік
Гельмут фон Мольтке, малодшы 		Начальнік генеральнага штаба Германіі
1914—1916 		Пераемнік
Паўль фон Гіндэнбург
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Эрых_фон_Фалькенгайн&oldid=1811904"