Мануіл I Камнін: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
+ів |
Няма тлумачэння праўкі |
||
| Радок 2: | Радок 2: | ||
{{вызнч|1=Мануіл I}} {{вызн|1=Комнін}} (~[[1123]], [[Канстанцінопаль]] — [[24 верасня]] [[1180]], Канстанцінопаль), імператар візантыйскі (з [[5.4]].[[1143]]), малодшы сын імператара [[Іаан II Комнін|Іаана II]] і венгерскай прынцэсы. |
{{вызнч|1=Мануіл I}} {{вызн|1=Комнін}} (~[[1123]], [[Канстанцінопаль]] — [[24 верасня]] [[1180]], Канстанцінопаль), імператар візантыйскі (з [[5.4]].[[1143]]), малодшы сын імператара [[Іаан II Комнін|Іаана II]] і венгерскай прынцэсы. |
||
Абапіраўся на дынастыю [[Дынастыя Комнінаў|Комнінаў]], а таксама на правінцыйных дробных і сярэдніх землеўласнікаў і правінцыйныя [[горад|гарады]]. Садзейнічаў умацаванню феадальнага землеўладання: паводле пастаноў 1158 і 1170 гадоў, зямлю мелі права набываць толькі члены сінкліта і стратыёты. Прыцягваў да службы іншаземных, у тым ліку турэцкіх, воінаў. У 1158 забараніў цэрквам і манастырам пашыраць свае ўладанні. Вызваліў імперыю ад засілля венецыянскага купецтва, правёўшы масавыя арышты венецыянскіх купцоў у сакавіку 1171; уступіў у саюз, накіраваны супраць Венецыі, з |
Абапіраўся на дынастыю [[Дынастыя Комнінаў|Комнінаў]], а таксама на правінцыйных дробных і сярэдніх землеўласнікаў і правінцыйныя [[горад|гарады]]. Садзейнічаў умацаванню феадальнага землеўладання: паводле пастаноў [[1158]] і [[1170]] гадоў, зямлю мелі права набываць толькі члены сінкліта і стратыёты. Прыцягваў да службы іншаземных, у тым ліку турэцкіх, воінаў. У [[1158]] забараніў цэрквам і манастырам пашыраць свае ўладанні. Вызваліў імперыю ад засілля венецыянскага купецтва, правёўшы масавыя арышты венецыянскіх купцоў у сакавіку [[1171]]; уступіў у саюз, накіраваны супраць [[Венецыя|Венецыі]], з [[Генуя]]й ([[1169]]) і [[Піза]]й ([[1170]]). |
||
Мануіл I беспаспяхова спрабаваў аднавіць візантыйскае панаванне ў Італіі і Егіпце. Падтрымліваў Юрыя Даўгарукага ў барацьбе за кіеўскі сталец. Вёў паспяховыя войны, якія прывялі да прызнання [[Венгрыя]]й (1164) і [[Сербія]]й (1172) сябе васаламі Візантыі. Пацярпеў паразу ад сельджукаў пры |
Мануіл I беспаспяхова спрабаваў аднавіць візантыйскае панаванне ў [[італія|Італіі]] і [[Егіпет|Егіпце]]. Падтрымліваў [[Юрый Даўгарукі|Юрыя Даўгарукага]] ў барацьбе за кіеўскі сталец. Вёў паспяховыя войны, якія прывялі да прызнання [[Венгрыя]]й (1164) і [[Сербія]]й (1172) сябе васаламі Візантыі. Пацярпеў паразу ад сельджукаў пры [[Мірыакефалон]]е (17.9.[[1176]]) у [[Малая Азія|Малой Азіі]], вымушаны быў саступіць ім крэпасці [[Дарылей]] і [[Сублей]]. |
||
Вялікую цікаўнасць Мануіл I меў да прадказанняў будучыні, нават напісаў трактат у абарону астралогіі, любіў застоллі і забавы на заходні манер. Улюблёнымі забавамі пры яго двары былі рыцарскія турніры, паляванне і гульня ў пола. |
Вялікую цікаўнасць Мануіл I меў да прадказанняў будучыні, нават напісаў трактат у абарону астралогіі, любіў застоллі і забавы на заходні манер. Улюблёнымі забавамі пры яго двары былі рыцарскія турніры, паляванне і гульня ў пола. |
||
| Радок 12: | Радок 12: | ||
{{ПА |
{{ПА |
||
|т=[[Імператары |
|т=[[Імператары візантыйскія|імператар візантыйскі]] |
||
|ч=[[1143]]–[[1180]] |
|ч=[[1143]]–[[1180]] |
||
|пм=[[Іаан II Комнін]] |
|пм=[[Іаан II Комнін]] |
||
Версія ад 13:57, 24 жніўня 2008
Шаблон:Вызнч Шаблон:Вызн (~1123, Канстанцінопаль — 24 верасня 1180, Канстанцінопаль), імператар візантыйскі (з 5.4.1143), малодшы сын імператара Іаана II і венгерскай прынцэсы.
Абапіраўся на дынастыю Комнінаў, а таксама на правінцыйных дробных і сярэдніх землеўласнікаў і правінцыйныя гарады. Садзейнічаў умацаванню феадальнага землеўладання: паводле пастаноў 1158 і 1170 гадоў, зямлю мелі права набываць толькі члены сінкліта і стратыёты. Прыцягваў да службы іншаземных, у тым ліку турэцкіх, воінаў. У 1158 забараніў цэрквам і манастырам пашыраць свае ўладанні. Вызваліў імперыю ад засілля венецыянскага купецтва, правёўшы масавыя арышты венецыянскіх купцоў у сакавіку 1171; уступіў у саюз, накіраваны супраць Венецыі, з Генуяй (1169) і Пізай (1170).
Мануіл I беспаспяхова спрабаваў аднавіць візантыйскае панаванне ў Італіі і Егіпце. Падтрымліваў Юрыя Даўгарукага ў барацьбе за кіеўскі сталец. Вёў паспяховыя войны, якія прывялі да прызнання Венгрыяй (1164) і Сербіяй (1172) сябе васаламі Візантыі. Пацярпеў паразу ад сельджукаў пры Мірыакефалоне (17.9.1176) у Малой Азіі, вымушаны быў саступіць ім крэпасці Дарылей і Сублей.
Вялікую цікаўнасць Мануіл I меў да прадказанняў будучыні, нават напісаў трактат у абарону астралогіі, любіў застоллі і забавы на заходні манер. Улюблёнымі забавамі пры яго двары былі рыцарскія турніры, паляванне і гульня ў пола.
У асабістым жыцці Мануіл I быў жанчыналюбам, але да сваёй першай жонкі Ірыны (Берты) быў абыякавы. Другім шлюбам пабраўся з Марыяй-Ксеніяй Антыёхійскай. Пры гэтым ён падтрымліваў інтымныя адносіны са сваёй пляменніцай Феадорай, якая нарадзіла ад яго сына, меў мноства раманаў з дамамі свайго двара.