Ордэн Базыльян: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др Чобат перанёс старонку Ордэн Базыльянаў у Ордэн Базыльян |
др стылявыя змены + арфаграфія |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
[[File:POL CoA bazylianie.png|thumb|150px|right|Герб OSBM]] |
[[File:POL CoA bazylianie.png|thumb|150px|right|Герб OSBM]] |
||
'''Ордэн |
'''Ордэн Базыльян''' таксама '''Базыльяне''', '''Базыляны''' ({{lang-la|OSBM - Ordo Sancti Basilii Magni}}) — агульная назва некалькіх [[каталіцтва|каталіцкіх]] [[манах|манаскіх]] ордэнаў Візантыйскага абраду, якія прытрымліваюцца статута, складзенага святым Васілём Вялікім. |
||
Мэтай |
Мэтай «OSBM» (Ордэна Базыльян), згодна з яго Канстытуцыяй, з'яўляецца выхаванне супольнага жыцця дзеля ўласнага асвячэння праз выкананне абяцанняў і запаведзей Любові ўтойваючы дзеля выратавання блізкіх з дапамогай прапаведавання праз правядзенне місій і рэколекцій, навуковай і выдавецкай дзейнасці, пастырства і працы з моладдзю. |
||
== Гісторыя == |
== Гісторыя == |
||
Заснавальнікам |
Заснавальнікам Ордэна лічыцца св. Васіль Вялікі ([[329]]—[[379]] гг.), адзін з найслаўнейшых ва Усходняй Царкве. Дагэтуль яго Правілы (шырокія і кароткія) разам з іншымі аскетычным сачыненнямі складаюць аснову Канстытуцыі Ордэна, хоць у больш чым тысячагадовай гісторыі лад жыцця манахаў падлягаў пэўным зменам. Архіепіскап Цезарэі Кападакійскай Васіль Вялікі і Рыгор Назіянзійскі распрацавалі манаскі статут у дзвюх версіях — поўнай і кароткай. Статут святога Васіля Вялікага істотна паўплываў як на ўсходнюю царкву, так і на заходні манаскі статут святога [[Бенедыкт Нурсійскі|Бенедыкта Нурсійскага]]. У адрозненне ад Антонія Вялікага, які навучаў пустэльніцкаму жыццю, і ад Пахомія, які намагаўся злучыць пустэльніцтва з элементамі манаскай «кінобіі» (сумеснага жыцця), Васіль Вялікі пабудаваў свой статут выключна на «кінобіі» і звязваў сузіральны лад жыцця з грамадcка-карыснай дзейнасцю. У [[ІХ]] ст. статут Васіля Вялікага лёг у падмурак статута, распрацаванага Тэадорам Студытам. |
||
Манаскае жыццё |
Манаскае жыццё ў [[Русь|Кіеўскай Русі]], у тыповай для Усходу форме, сваімі каранямі ўзыходзіць да часоў князя [[Уладзімір Святаславіч|Уладзіміра Вялікага]] ([[980]]—[[1015]]), калі ў пячорах у наваколлях Кіева пасяліліся першыя манахі. Найбольшы ўплыў на развіццё гэтага жыцця мелі Св. Антоній Пячэрскі († [[1073]]) і яго паслядоўнік — Св. [[Феадосій Пячэрскі]] († [[1074]]). Пасля татарскіх набегаў, што ў сярэдзіне [[XIII]] ст. знішчылі Кіеўскую Русь, манахі шукалі сабе месца на паўночных і заходніх тэрыторыях края, закладваючы новыя манастыры. Такім чынам, яны дабраліся да Галіцка-Валынскага княства, якое ўвайшло ў межы [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікага Княства Літоўскага]] і [[Польшча|Польскага Каралеўства]]. |
||
Вялікую ролю ў фарміраванні базыльянскага жыцця ў Кіеўскай Мітраполіі, пасля аднаўлення адзінства з Каталіцкай Царквой, |
Вялікую ролю ў фарміраванні базыльянскага жыцця ў Кіеўскай Мітраполіі, пасля аднаўлення адзінства з Каталіцкай Царквой, адыгралі Кіеўскі Мітрапаліт [[Іосіф Вельямін Руцкі]] і [[Іасафат Кунцэвіч]], якія ў пачатку [[XVII]] ст. правялі грунтоўную рэформу тагачаснага манаскага жыцця, падаючы яму структуру сучасных чыноў, укараняючы цэнтралізацыю манастыроў. З узаемна незалежных перад сабой базыльянскіх манастыроў, падпарадкаваных улады мясцовага біскупа, створаны Ордэн у сённяшнім разуменні гэтага слова. Таму Мітрапаліта Руцкага і Іасафата Кунцэвіча можна лічыць сапраўднымі заснавальнікамі сённяшняга Базыльянскага Ордэна. |
||
Так сфарміраваны Ордэн |
Так сфарміраваны Ордэн Базыльян дынамічна развіваўся ў [[XVII]] і [[XVIII]] стагоддзях, пра што сведчыць хоць бы той факт, што пасля забароны дзейнасці Ордэна Езуітаў у Польшчы ў другой палове XVIII ст. базыльяне перабралі кіраванне шматлікіх езуіцкіх школ і гімназій. |
||
Базыльянскі Ордэн значна пацярпеў пасля падзелаў Польшчы. На расійскай тэрыторыі быў цалкам і канчаткова скасаваны, аднак, не без цяжкасцей, перажыў у Аўстра-Венгрыі. Аднак у другой палове [[XIX]] ст. стала неабходным яго абнаўленне. Рэформу правялі езуіты. Пачалася яна ў кляштары ў Добромыле ў [[1882]] г., адтуль і яе назва — добромыльская рэформа. Пасля рэформы базыльяне зноў шырока развілі дзейнасць місіянерскую і рэколекційную, пастырскую і выдавецкую. |
|||
Традыцыйнае назва Ордэна |
Традыцыйнае назва Ордэна — '''Чын святога Васіля Вялікага'''. Афіцыйная, хоць менш вядомая, назва была прынята на адной з генеральных Капітул Ордэна ў [[1931]] годзе для падкрэслення ролі свяшчэннамучаніка Іасафата (Кунцэвіча) у фарміраванні сучаснай мадэлі базыльянскага жыцця. Базыльянскі Чын святога Іасафата — назва гэта фігуруе ў афіцыйных царкоўных дакументах. Ва Усходніх Каталіцкіх Цэрквах існуе некалькі Чыноў, якія паходзяць з традыцыі св. Васіля Вялікага, а менавіта: Базыльяне з Гротафераты каля Рыма ў Італіі (італа-грэкі), Базыльяне Найсвяцейшага Збавіцеля, Базыльяне св. Іаана Хрысціцеля (соарыты), Базыльяне-Алепінцы — гэтыя тры адносяцца да Мелхіцкай Царквы. Існуе таксама Кангрэгацыя св. Васіля лацінскага абраду. |
||
Пасля I сусветнай вайны большасць базыльянскіх манастыроў апынуліся ў межах тагачаснай Польшчы. У краінах сацыялістычнага блока афіцыйная дзейнасць Ордэна была |
Пасля I сусветнай вайны большасць базыльянскіх манастыроў апынуліся ў межах тагачаснай Польшчы. У краінах сацыялістычнага блока афіцыйная дзейнасць Ордэна была перапынена. Паўсюль, за выключэннем Польшчы, Чын вымушаны быў сысці ў падполле. На працягу многіх гадоў базыльяне выхоўваліся, маліліся і дзейнічалі як свецкія людзі. Многія манахі рэпрэсаваныя, асуджаны ў спасылку і ў турмы. Многія базыльяне ва Украіне, у Чэхаславакіі, у Румыніі і Венгрыі загінулі за свае рэлігійныя перакананні. У 2001 г. пяць базыльян былі бэатыфікаваныя. Цяпер праводзіцца бэатыфікацыйны працэс яшчэ шэрага базыльян. |
||
== Крыніцы == |
== Крыніцы == |
||
* Акты издаваемые Виленскою Археографическою комиссиею для разбора древних актов. Вильна, 1914 |
* Акты издаваемые Виленскою Археографическою комиссиею для разбора древних актов. Вильна, 1914 г., с. 503 (209); |
||
* Католическая энциклопедия, изд. оо. Францисканцев, 2002. |
* Католическая энциклопедия, изд. оо. Францисканцев, 2002. |
||
* Конституції Чину святого Василія Великого. Рим, 2002; |
* Конституції Чину святого Василія Великого. Рим, 2002; |
||
* Catalogus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. Romae, 2005; |
* Catalogus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. Romae, 2005; |
||
* [[Алесь Суша|Суша]] А. [http://content.nlb.by/content/dav/nlb/DDC/DED/B/nbb_print/nbb_in_print_01398.pdf Базыльяне] // Культура Беларусі: энцыклапедыя. Мінск, 2010. Т.1. С.407―410. |
* [[Алесь Суша|Суша]] А. [http://content.nlb.by/content/dav/nlb/DDC/DED/B/nbb_print/nbb_in_print_01398.pdf Базыльяне] // Культура Беларусі: энцыклапедыя. Мінск, 2010. Т.1. С.407―410. |
||
== Спасылкі == |
== Спасылкі == |
||
{{Commons|Category:}} |
{{Commons|Category:}} |
Версія ад 21:50, 21 красавіка 2015
Ордэн Базыльян таксама Базыльяне, Базыляны (лац.: OSBM - Ordo Sancti Basilii Magni) — агульная назва некалькіх каталіцкіх манаскіх ордэнаў Візантыйскага абраду, якія прытрымліваюцца статута, складзенага святым Васілём Вялікім.
Мэтай «OSBM» (Ордэна Базыльян), згодна з яго Канстытуцыяй, з'яўляецца выхаванне супольнага жыцця дзеля ўласнага асвячэння праз выкананне абяцанняў і запаведзей Любові ўтойваючы дзеля выратавання блізкіх з дапамогай прапаведавання праз правядзенне місій і рэколекцій, навуковай і выдавецкай дзейнасці, пастырства і працы з моладдзю.
Гісторыя
Заснавальнікам Ордэна лічыцца св. Васіль Вялікі (329—379 гг.), адзін з найслаўнейшых ва Усходняй Царкве. Дагэтуль яго Правілы (шырокія і кароткія) разам з іншымі аскетычным сачыненнямі складаюць аснову Канстытуцыі Ордэна, хоць у больш чым тысячагадовай гісторыі лад жыцця манахаў падлягаў пэўным зменам. Архіепіскап Цезарэі Кападакійскай Васіль Вялікі і Рыгор Назіянзійскі распрацавалі манаскі статут у дзвюх версіях — поўнай і кароткай. Статут святога Васіля Вялікага істотна паўплываў як на ўсходнюю царкву, так і на заходні манаскі статут святога Бенедыкта Нурсійскага. У адрозненне ад Антонія Вялікага, які навучаў пустэльніцкаму жыццю, і ад Пахомія, які намагаўся злучыць пустэльніцтва з элементамі манаскай «кінобіі» (сумеснага жыцця), Васіль Вялікі пабудаваў свой статут выключна на «кінобіі» і звязваў сузіральны лад жыцця з грамадcка-карыснай дзейнасцю. У ІХ ст. статут Васіля Вялікага лёг у падмурак статута, распрацаванага Тэадорам Студытам.
Манаскае жыццё ў Кіеўскай Русі, у тыповай для Усходу форме, сваімі каранямі ўзыходзіць да часоў князя Уладзіміра Вялікага (980—1015), калі ў пячорах у наваколлях Кіева пасяліліся першыя манахі. Найбольшы ўплыў на развіццё гэтага жыцця мелі Св. Антоній Пячэрскі († 1073) і яго паслядоўнік — Св. Феадосій Пячэрскі († 1074). Пасля татарскіх набегаў, што ў сярэдзіне XIII ст. знішчылі Кіеўскую Русь, манахі шукалі сабе месца на паўночных і заходніх тэрыторыях края, закладваючы новыя манастыры. Такім чынам, яны дабраліся да Галіцка-Валынскага княства, якое ўвайшло ў межы Вялікага Княства Літоўскага і Польскага Каралеўства.
Вялікую ролю ў фарміраванні базыльянскага жыцця ў Кіеўскай Мітраполіі, пасля аднаўлення адзінства з Каталіцкай Царквой, адыгралі Кіеўскі Мітрапаліт Іосіф Вельямін Руцкі і Іасафат Кунцэвіч, якія ў пачатку XVII ст. правялі грунтоўную рэформу тагачаснага манаскага жыцця, падаючы яму структуру сучасных чыноў, укараняючы цэнтралізацыю манастыроў. З узаемна незалежных перад сабой базыльянскіх манастыроў, падпарадкаваных улады мясцовага біскупа, створаны Ордэн у сённяшнім разуменні гэтага слова. Таму Мітрапаліта Руцкага і Іасафата Кунцэвіча можна лічыць сапраўднымі заснавальнікамі сённяшняга Базыльянскага Ордэна.
Так сфарміраваны Ордэн Базыльян дынамічна развіваўся ў XVII і XVIII стагоддзях, пра што сведчыць хоць бы той факт, што пасля забароны дзейнасці Ордэна Езуітаў у Польшчы ў другой палове XVIII ст. базыльяне перабралі кіраванне шматлікіх езуіцкіх школ і гімназій.
Базыльянскі Ордэн значна пацярпеў пасля падзелаў Польшчы. На расійскай тэрыторыі быў цалкам і канчаткова скасаваны, аднак, не без цяжкасцей, перажыў у Аўстра-Венгрыі. Аднак у другой палове XIX ст. стала неабходным яго абнаўленне. Рэформу правялі езуіты. Пачалася яна ў кляштары ў Добромыле ў 1882 г., адтуль і яе назва — добромыльская рэформа. Пасля рэформы базыльяне зноў шырока развілі дзейнасць місіянерскую і рэколекційную, пастырскую і выдавецкую.
Традыцыйнае назва Ордэна — Чын святога Васіля Вялікага. Афіцыйная, хоць менш вядомая, назва была прынята на адной з генеральных Капітул Ордэна ў 1931 годзе для падкрэслення ролі свяшчэннамучаніка Іасафата (Кунцэвіча) у фарміраванні сучаснай мадэлі базыльянскага жыцця. Базыльянскі Чын святога Іасафата — назва гэта фігуруе ў афіцыйных царкоўных дакументах. Ва Усходніх Каталіцкіх Цэрквах існуе некалькі Чыноў, якія паходзяць з традыцыі св. Васіля Вялікага, а менавіта: Базыльяне з Гротафераты каля Рыма ў Італіі (італа-грэкі), Базыльяне Найсвяцейшага Збавіцеля, Базыльяне св. Іаана Хрысціцеля (соарыты), Базыльяне-Алепінцы — гэтыя тры адносяцца да Мелхіцкай Царквы. Існуе таксама Кангрэгацыя св. Васіля лацінскага абраду.
Пасля I сусветнай вайны большасць базыльянскіх манастыроў апынуліся ў межах тагачаснай Польшчы. У краінах сацыялістычнага блока афіцыйная дзейнасць Ордэна была перапынена. Паўсюль, за выключэннем Польшчы, Чын вымушаны быў сысці ў падполле. На працягу многіх гадоў базыльяне выхоўваліся, маліліся і дзейнічалі як свецкія людзі. Многія манахі рэпрэсаваныя, асуджаны ў спасылку і ў турмы. Многія базыльяне ва Украіне, у Чэхаславакіі, у Румыніі і Венгрыі загінулі за свае рэлігійныя перакананні. У 2001 г. пяць базыльян былі бэатыфікаваныя. Цяпер праводзіцца бэатыфікацыйны працэс яшчэ шэрага базыльян.
Крыніцы
- Акты издаваемые Виленскою Археографическою комиссиею для разбора древних актов. Вильна, 1914 г., с. 503 (209);
- Католическая энциклопедия, изд. оо. Францисканцев, 2002.
- Конституції Чину святого Василія Великого. Рим, 2002;
- Catalogus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. Romae, 2005;
- Суша А. Базыльяне // Культура Беларусі: энцыклапедыя. Мінск, 2010. Т.1. С.407―410.
Спасылкі
- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Ордэн Базыльян