Антон Андрэевіч Сокал-Кутылоўскі: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Новая старонка: {{вызнч|1=Антон Андрэевіч Сокал-Кутылоўскі}} (1892-1983) - беларускі вайсковы і грамадскі дзеяч. У л... |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{вызнч|1=Антон Андрэевіч Сокал-Кутылоўскі}} |
{{вызнч|1=Антон Андрэевіч Сокал-Кутылоўскі}} [7.2.1892, хутар Чырвоная Горка Пінскага пав. Мінскай губ., цяпер Лунінецкі р-н Брэсцкай вобл. — 7.3.1983, Шчэцін, Польшча], грамадскі і ваенны дзеяч, мемуарыст. У 1910 скончыў Панявежскую настаўніцкую семінарыю. Настаўнічаў у школах Літвы. У 1913—15 вучыўся на Петраградскіх політэхнічных курсах. З 1915 у арміі. Скончыў Казанскае ваеннае вучылішча. Накіраваны прапаршчыкам на фронт. Ваяваў у Галіцыі і пад Вільняй. Капітан. З 1917 жыў на сваім хутары. У жн. 1918 выехаў у Растоў-на-Доне; уступіў у армію генерала Дзянікіна. Потым вярнуўся дадому, быў прызваны ў Чырвоную Армію, адкуль уцёк і перайшоў у армію генерала Юдзеніча, якая дзейнічала ў Эстоніі. Летам 1920 вярнуўся ў Беларусь. У снеж. 1920 узначаліў Слуцкую брыгаду. Пасля падаўлення паўстання разам з брыгадай перайшоў савецка-польскую мяжу і да мая 1921 быў інтэрнаваны. У 1921—39 быў праваслаўным святаром, настаўнічаў. Арыштаваны 19.6.1941 у Нямеччыне. Здолеў вызваліцца пасля пачатку вайны. З кастр. 1941 да ліп. 1944 працаваў школьным інспектарам у Ганцавічах, удзельнік нацыянальнага падполля. Падпалкоўнік Бел. краёвай абароны. Арыштаваны 30.4.1945. Да ліст. 1947 знаходзіўся ў Паўночнапячэрскім лагеры. 20.4.1948 Ваенным трыбуналам войск МУС БВА асуджаны на 25 гадоў турмы. Вызвалены ў ліст. 1957 па амністыі. Апошнія гады правёў у Шчэціне. Напісаў успаміны пра Слуцкае паўстанне 1920. |
||
Літ.: Грынь А., Міхнюк У. Следству вядома…: (Па старонках справы А. Сокал-Кутылоўскага з архіва КДБ) // Полымя. 1994, № 11; Як судзілі Антона Сокал-Кутылоўскага: Жыцьцярыс… Берасьце, 2000; ЭГБ, т. 6-1. |
|||
[[Катэгорыя:Асобы]] |
[[Катэгорыя:Асобы]] |
Версія ад 17:01, 15 кастрычніка 2008
Шаблон:Вызнч [7.2.1892, хутар Чырвоная Горка Пінскага пав. Мінскай губ., цяпер Лунінецкі р-н Брэсцкай вобл. — 7.3.1983, Шчэцін, Польшча], грамадскі і ваенны дзеяч, мемуарыст. У 1910 скончыў Панявежскую настаўніцкую семінарыю. Настаўнічаў у школах Літвы. У 1913—15 вучыўся на Петраградскіх політэхнічных курсах. З 1915 у арміі. Скончыў Казанскае ваеннае вучылішча. Накіраваны прапаршчыкам на фронт. Ваяваў у Галіцыі і пад Вільняй. Капітан. З 1917 жыў на сваім хутары. У жн. 1918 выехаў у Растоў-на-Доне; уступіў у армію генерала Дзянікіна. Потым вярнуўся дадому, быў прызваны ў Чырвоную Армію, адкуль уцёк і перайшоў у армію генерала Юдзеніча, якая дзейнічала ў Эстоніі. Летам 1920 вярнуўся ў Беларусь. У снеж. 1920 узначаліў Слуцкую брыгаду. Пасля падаўлення паўстання разам з брыгадай перайшоў савецка-польскую мяжу і да мая 1921 быў інтэрнаваны. У 1921—39 быў праваслаўным святаром, настаўнічаў. Арыштаваны 19.6.1941 у Нямеччыне. Здолеў вызваліцца пасля пачатку вайны. З кастр. 1941 да ліп. 1944 працаваў школьным інспектарам у Ганцавічах, удзельнік нацыянальнага падполля. Падпалкоўнік Бел. краёвай абароны. Арыштаваны 30.4.1945. Да ліст. 1947 знаходзіўся ў Паўночнапячэрскім лагеры. 20.4.1948 Ваенным трыбуналам войск МУС БВА асуджаны на 25 гадоў турмы. Вызвалены ў ліст. 1957 па амністыі. Апошнія гады правёў у Шчэціне. Напісаў успаміны пра Слуцкае паўстанне 1920.
Літ.: Грынь А., Міхнюк У. Следству вядома…: (Па старонках справы А. Сокал-Кутылоўскага з архіва КДБ) // Полымя. 1994, № 11; Як судзілі Антона Сокал-Кутылоўскага: Жыцьцярыс… Берасьце, 2000; ЭГБ, т. 6-1.