Альберт Жамет: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др афармленне
→‎Біяграфія: дапаўненне, афармленне
Радок 30: Радок 30:
[[Файл:Astrašycki Haradok, Tyškievič. Астрашыцкі Гарадок, Тышкевіч (A. Žamet, 1872).jpg|320px|міні|Альберт Жамет, [[Аграгарадок Астрашыцкі Гарадок|Астрашыцкі Гарадок]], інтэр'ер сядзібы [[Тышкевічы|Тышкевічаў]].]]
[[Файл:Astrašycki Haradok, Tyškievič. Астрашыцкі Гарадок, Тышкевіч (A. Žamet, 1872).jpg|320px|міні|Альберт Жамет, [[Аграгарадок Астрашыцкі Гарадок|Астрашыцкі Гарадок]], інтэр'ер сядзібы [[Тышкевічы|Тышкевічаў]].]]
Нарадзіўся ў небагатай сям'і віленскага мешчаніна — выхадца з Гумбінена ва [[Усходняя Прусія|Усходняй Прусіі]] (цяпер [[Горад Гусеў|Гусеў]]). Скончыў гімназію ў Вільні. З 1840 года вучыўся ў пецярбургскай Акадэміі мастацтваў, дзе галоўным яго настаўнікам быў прафесар [[:ru:Воробьёв, Максим Никифорович|М. Н. Вараб'ёў]].
Нарадзіўся ў небагатай сям'і віленскага мешчаніна — выхадца з Гумбінена ва [[Усходняя Прусія|Усходняй Прусіі]] (цяпер [[Горад Гусеў|Гусеў]]). Скончыў гімназію ў Вільні. З 1840 года вучыўся ў пецярбургскай Акадэміі мастацтваў, дзе галоўным яго настаўнікам быў прафесар [[:ru:Воробьёв, Максим Никифорович|М. Н. Вараб'ёў]].

У 1847 годзе на сродкі Бенедыкта Тышкевіча адправіўся ў Італію і прабыў за мяжой да 1859, наведаўшы яшчэ Францыю, Англію і Германію. У 1854 атрымаў ад рымскай Акадэміі святога Лукі прэмію за краявід возера Нэмі. У тым жа годзе за дасланую ў Санкт-Пецярбург карціну «Цівалі і яго вадаспады» (знаходзілася ў вялікага князя Мікалая Мікалаевіча Старэйшага) быў ганараваны звання некласнага мастака, а ў 1859 годзе стаў акадэмікам, у тым ліку і за «Краявід Рока-ды-Папа» (належыў графу Кушэлеву-Безбародка).

У 1861—1863 здзейсніў другое падарожжа за мяжу. З 1864 года да сваёй смерці ў 1877 годзе быў дэкаратарам пры віленскім гарадскім тэатры. Акрамя згаданых, лепшыя творы гэтага мастака: «Альбанскае возера», «Арка-Скура і розныя віды вілы Бутэр, у Палерма» (у Зімовым палацы), «Рымскі Калізей», «Краявід у ваколіцах Неапаля», «Рымская Кампання за Порта- Маджорэ» і «Рымскі краявід».

{{зноскі}}


== Спасылкі ==

Версія ад 22:28, 1 студзеня 2016

Альберт Жамет
Дата нараджэння 25 лістапада (7 снежня) 1821(1821-12-07)
Месца нараджэння Вільня
Дата смерці 1877(1877)
Месца смерці Вільня
Падданства Сцяг Расійскай імперыі
Грамадзянства
Род дзейнасці мастак
Жанр пейзаж, інтэр'ер, сцэнаграфія
Вучоба Імператарская Акадэмія мастацтваў
Мастацкі кірунак акадэмізм
Вядомыя працы «Цівалі і яго вадаспады», «Альбанскае возера», «Арка-Скура ў Палерма», «Рымскі Калізей», «Від у ваколіцах Неапаля»
Заступнікі Бенедыкт Тышкевіч
Член у
Узнагароды прэмія рымскай Акадэміі Святога Лукі
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альберт Жамет (7 снежня (25 лістапада) 1833, Вільня  — 1877, Вільня) — віленскі мастак-пейзажыст, сцэнограф.

Біяграфія

Альберт Жамет, Астрашыцкі Гарадок, інтэр'ер сядзібы Тышкевічаў.

Нарадзіўся ў небагатай сям'і віленскага мешчаніна — выхадца з Гумбінена ва Усходняй Прусіі (цяпер Гусеў). Скончыў гімназію ў Вільні. З 1840 года вучыўся ў пецярбургскай Акадэміі мастацтваў, дзе галоўным яго настаўнікам быў прафесар М. Н. Вараб'ёў.

У 1847 годзе на сродкі Бенедыкта Тышкевіча адправіўся ў Італію і прабыў за мяжой да 1859, наведаўшы яшчэ Францыю, Англію і Германію. У 1854 атрымаў ад рымскай Акадэміі святога Лукі прэмію за краявід возера Нэмі. У тым жа годзе за дасланую ў Санкт-Пецярбург карціну «Цівалі і яго вадаспады» (знаходзілася ў вялікага князя Мікалая Мікалаевіча Старэйшага) быў ганараваны звання некласнага мастака, а ў 1859 годзе стаў акадэмікам, у тым ліку і за «Краявід Рока-ды-Папа» (належыў графу Кушэлеву-Безбародка).

У 1861—1863 здзейсніў другое падарожжа за мяжу. З 1864 года да сваёй смерці ў 1877 годзе быў дэкаратарам пры віленскім гарадскім тэатры. Акрамя згаданых, лепшыя творы гэтага мастака: «Альбанскае возера», «Арка-Скура і розныя віды вілы Бутэр, у Палерма» (у Зімовым палацы), «Рымскі Калізей», «Краявід у ваколіцах Неапаля», «Рымская Кампання за Порта- Маджорэ» і «Рымскі краявід».

Зноскі


Спасылкі