Пераслед грэка-каталікоў у СССР: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
| Радок 30: | Радок 30: | ||
''А хто ня ведае, што патрыярх Аляксій, абраны купкай іншадумцаў сярод рускіх епіскапаў, у адкрытую узвышае і заахвочвае аддзяленне ад каталіцкай царквы ў сваім лісце, адрасаваным Русінскай грэка-каталіцкай царкве, у лісце, які ўнес немалы ўклад у ганенні на вернікаў, ці не так? ...'' <ref>AAS 1946, Orientales omnes Ecclesias, 57</ref> |
''А хто ня ведае, што патрыярх Аляксій, абраны купкай іншадумцаў сярод рускіх епіскапаў, у адкрытую узвышае і заахвочвае аддзяленне ад каталіцкай царквы ў сваім лісце, адрасаваным Русінскай грэка-каталіцкай царкве, у лісце, які ўнес немалы ўклад у ганенні на вернікаў, ці не так? ...'' <ref>AAS 1946, Orientales omnes Ecclesias, 57</ref> |
||
===Паказальныя працэсы=== |
===Паказальныя працэсы=== |
||
Сталінскія паказальныя судовыя працэсы над кіраўніцтвам грэка-каталікоў на тэрыторыі СССР дэманстравалі сур'ёзнасць пакаранняў. Шмат іерархаў і кіраўнікоў семінарый былі арыштаваныя і адданыя суду ў 1945 і 1946 г. 1 ліпеня 1945 г., каля 300 святароў уніяцкай царквы напісалі ліст Молатаву. Яны пратэставалі супраць арышту ўсіх біскупаў і значнай часткі каталіцкага духавенства. <ref>Guglielmo de Vries, Oriente Cristiano, ieri e oggi, Roma, 270-275</ref> Пасля арыштаў вышэйшага духавенства пачаў шырыцца "спантанны рух" за далучэнне да РПЦ, якому спадарожнічалі арышты нязгодных уніяцкіх святароў. На Лемкаўшчыне, каля пяцісот святароў былі арыштаваныя ў 1945 годзе <ref>Giovannetti, 90</ref> або этапаваныя ў ГУЛАГ (афіцыйна "у невядомым накірунку з-за палітычных меркаванняў»). <ref>Smit, 174</ref> |
Сталінскія паказальныя судовыя працэсы над кіраўніцтвам грэка-каталікоў на тэрыторыі СССР дэманстравалі сур'ёзнасць пакаранняў. Шмат іерархаў і кіраўнікоў семінарый былі арыштаваныя і адданыя суду ў 1945 і 1946 г. 1 ліпеня 1945 г., каля 300 святароў уніяцкай царквы напісалі ліст [[Вячаслаў Міхайлавіч Молатаў|Молатаву]]. Яны пратэставалі супраць арышту ўсіх біскупаў і значнай часткі каталіцкага духавенства. <ref>Guglielmo de Vries, Oriente Cristiano, ieri e oggi, Roma, 270-275</ref> Пасля арыштаў вышэйшага духавенства пачаў шырыцца "спантанны рух" за далучэнне да РПЦ, якому спадарожнічалі арышты нязгодных уніяцкіх святароў на месцах. На [[Лемкаўшчына|Лемкаўшчыне]], каля пяцісот святароў былі арыштаваныя ў 1945 годзе <ref>Giovannetti, 90</ref> або этапаваныя ў [[ГУЛАГ]] (афіцыйна "у невядомым накірунку з-за палітычных меркаванняў»). <ref>Smit, 174</ref> |
||
== Спасылкі == |
== Спасылкі == |
||
Версія ад 22:59, 30 ліпеня 2016
 | Прапавана выдаліць. Удзельнік, які паставіў шаблон, так тлумачыць: вельмі коратка, без крыніц. |
Пераслед грэка-каталікоў у СССР - пераслед вызнаючых грэка-каталіцтва ў Савецкай Расіі [1]. Праводзіўся напрацягу існавання Савецкай Расіі[1] (1917- канец 1980-х).
1917-1939
23 лютага 1923 арыштаваны экзарх Апостальскага экзархату грэка-каталікоў Расіі Леанід Фёдараў. 21 сакавіка 1923 года быў адным з падсудных на працэсе над каталіцкімі святарамі ў Маскве. Заявіў, што «хоць мы і падпарадкоўваемся савецкай уладзе цалкам , але глядзім на яе як на пакаранне Божае за грахі нашыя». Быў асуджаны да дзесяці гадоў пазбаўлення волі, тэрмін зняволення адбываў спачатку ў турме ў Лагунцах, затым у Лефортава.
У красавіку 1926 года быў вызвалены з забаронай пражывання ў найбуйнейшых гарадах. Жыў у Калузе, летам выехаў у Магілёў, дзе служыў у мясцовым храме. Пісаў пра сумны лёс каталікоў усходняга абраду ў СССР:
36 маіх лепшых прыхаджан зноў сядзяць у турмах і знаходзяцца ў ссылках. Сярод іх ёсць бабулькі 54 і 57 гадоў, ды ў дадатак яшчэ і хворыя. Не маюць здароўя і іншыя мае верныя дзеці. Іх "з'ядае" цынга (Салаўкі і Сібір), сухоты і іншыя хваробы; параскіданыя яны па ўсёй прасторы нашай неабсяжнай айчыны ... сядзяць, як гаворыцца, ні за што ні пра што, ці, дакладней, за тое, што яны рускія каталікі. Але цялесная іх немач з лішкам пакрываецца Божай ласкай. Іх рэдкія лісты дыхаюць такой яснасцю духу, такой пакорай перад воляй Божаю, такой радасцю за свае пакуты ў Хрысце, што мне застаецца толькі дзякаваць Богу і вучыцца ў іх хрысціянскай стойкасці.
З 1926 году знаходзіўся пад юрысдыкцыяй біскупа Пія Эжэна Нэвё. Быў арыштаваны ў Магілёве і прыгавораны да трох гадоў зняволення за ад'езд з Калугі без адмысловага дазволу. У 1926-1929 гады знаходзіўся ў зняволенні ў Салавецкім лагеры асаблівага прызначэння. Да забароны каталіцкіх службаў у снежні 1928 года штодня служыў літургію ў сябе ў камеры, па нядзелях і святах - у Германоўскай капліцы. У студзені 1929 ў яго былі канфіскаваныя літургічныя прыналежнасці, але, нягледзячы на гэта, на Вялікдзень 1929 года ў лагеры адбылася літургія ў візантыйскім абрадзе. 9 чэрвеня 1929 года разам з іншымі каталіцкімі святарамі быў адпраўлены на востраў Анзэр, але ўжо ў жніўні таго ж года вызвалены з прычыны заканчэння тэрміну зняволення. Быў адпраўлены ў ссылку ў Архангельскую вобласць, дзе жыў у вёсцы каля Пінегі. У 1931 знаходзіўся пад арыштам у архангельскай турме за адмову ад прымусовых работ, затым вызвалены і высланы ў Котлас. У канцы 1933 года быў вызвалены з высылкі (па хадайніцтве Кацярыны Пешковай, якая працавала ў савецкім Палітычным Чырвоным Крыжы) з забаронай пражываць у 12 буйных гарадах. 12 мая 1939 Папа Пій XII атрымаў лісты з СССР аб пераследзе каталіцкіх святароў.
Падчас Другой Сусветнай вайны
Пасляваенны пераслед грэка-каталікоў
Русінская грэка-каталіцкая царква
Пасля Другой сусветнай вайны, Руская праваслаўная царква атрымала абмежаваную свабоду з боку улады Іосіфа Сталіна, які пашыраў вучэння марксісцка-ленінскага атэізму. Тым не менш, каталіцкія цэрквы ўсходняга абраду, якія былі аб'яднаныя з Рымам, былі пад пераследам. Лідэры усходніх цэркваў сутыкнуліся з моцным ціскам, каб парваць з каталіцтвам і аб'яднацца з РПЦ. Пасля таго, як большая частка зямель з русінскім насельніцтвам была далучана да Польшчы, якая пашырала лацінскі абрад, пачалася разгортвацца палітыка паланізацыі і ўзніклі значныя праблемы для людзей які вызнаюць праваслаўе і ўніяцтва . [2] [3] Некаторыя русіны, пазбягаючы паланізацыі, адчувалі сябе пакінутымі Ватыканам і пераходзілі ў праваслаўе.
Украінская грэка-каталіцкая царква
Пасля 1945 года пашыралася інфармацыя, што саюз УГКЦ з Рымам быў часткай польскай змовы з мэтай дамінаваць і знішчыць усходнюю культуру Украінскай грэка-каталіцкай царквы, што ўніяцкія і праваслаўныя вернікі і святары пакутавалі ад польскіх біскупаў лацінскага абраду і паланізацыі. Але цяпер яны вызваленыя Савецкай Арміяй пад кіраўніцтвам Іосіфа Сталіна і, такім чынам, працяг сувязяў з Рымам быў болей непатрэбным. [4]
Роля Патрыярха Аляксія I
Патрыярх РПЦ Аляксій I заклікаў усе каталіцкае насельніцтва Савецкага Саюза да сепаратызму ад Апостальскай Сталіцы: <...> А вызваліўшыся! Вы павінны разламаць ватыканскія ланцугі, якія трымаюць Вас, якія апускаюць Вас у прорву памылак, цемры і духоўнага разлажэння. Спяшайцеся ж і вяртайцеся да вашай сапраўднай маці - Рускай Праваслаўнай Царквы! [5]
Пій XII адказаў на гэта наступным чынам: А хто ня ведае, што патрыярх Аляксій, абраны купкай іншадумцаў сярод рускіх епіскапаў, у адкрытую узвышае і заахвочвае аддзяленне ад каталіцкай царквы ў сваім лісце, адрасаваным Русінскай грэка-каталіцкай царкве, у лісце, які ўнес немалы ўклад у ганенні на вернікаў, ці не так? ... [6]
Паказальныя працэсы
Сталінскія паказальныя судовыя працэсы над кіраўніцтвам грэка-каталікоў на тэрыторыі СССР дэманстравалі сур'ёзнасць пакаранняў. Шмат іерархаў і кіраўнікоў семінарый былі арыштаваныя і адданыя суду ў 1945 і 1946 г. 1 ліпеня 1945 г., каля 300 святароў уніяцкай царквы напісалі ліст Молатаву. Яны пратэставалі супраць арышту ўсіх біскупаў і значнай часткі каталіцкага духавенства. [7] Пасля арыштаў вышэйшага духавенства пачаў шырыцца "спантанны рух" за далучэнне да РПЦ, якому спадарожнічалі арышты нязгодных уніяцкіх святароў на месцах. На Лемкаўшчыне, каля пяцісот святароў былі арыштаваныя ў 1945 годзе [8] або этапаваныя ў ГУЛАГ (афіцыйна "у невядомым накірунку з-за палітычных меркаванняў»). [9]
Спасылкі
- Acta Apostolicae Sedis ( AAS), Roma, Vaticano 1922-1960
- Owen Chadwick, The Christian Church in the Cold War, London 1993
- Richard Cardinal Cushing, Pope Pius XII, St. Paul Editions, Boston, 1959
- Victor Dammertz OSB, Ordensgemeinschaften und Säkularinstitute, in Handbuch der Kirchengeschichte, VII, Herder Freiburg, 1979, 355-380
- A Galter, Rotbuch der verfolgten Kirchen, Paulus Verlag, Recklinghausen, 1957,
- Alberto Giovannetti, Pio XII parla alla Chiesa del Silenzio, Editrice Ancona, Milano, 1959, German translation, Der Papst spricht zur Kirche des Schweigens, Paulus Verlag, Recklinghausen, 1959
- Herder Korrespondenz Orbis Catholicus, Freiburg, 1946–1961
- Pio XII Discorsi e Radiomessagi, Roma Vaticano1939-1959,
- Jan Olav Smit, Pope Pius XII, London Burns Oates & Washbourne LTD,1951
- Чекистская битва с греко-католиками