Пётр Іванавіч Панін: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
Няма тлумачэння праўкі
Няма тлумачэння праўкі
Радок 1: Радок 1:
{{Ваенны дзеяч
|імя = Пётр Іванавіч Панін
|дата нараджэння = 1721
|дата смерці = 26.4.1789(15)
|месца нараджэння= с. Вязаўна {{МН|Мяшчоўскі павет|у Мяшчоўскім павеце}}, [[Калужская губерня]]
|месца смерці= {{Месца смерці|Масква}}
|выява = Petr Iv. Panin by Rokotov (1770s, GIM).jpg
|шырыня = 200px
|апісанне выявы= На партрэце пэндзля [[Фёдар Сцяпанавіч Рокатаў|Ф. Рокатав]]а
|мянушка=
|прыналежнасць={{Расійская імперыя}}
|гады службы=
|званне= [[Генерал-аншэф]]
|род войскаў=
|камандаваў=
|частка=
|бітвы=
|узнагароды=
{{{!}} style="background: transparent"
{{!}}{{Ордэн Андрэя Першазванага з алмазамі}}{{!!}}{{Ордэн Святога Георгія 1 ступені}}{{!!}}{{Ордэн Святога Аляксандра Неўскага}}
{{!}}-
{{!}}{{Залатая зброя «За адвагу» з дыяментамі}}
{{!}}}
|сувязі= брат [[Мікіта Іванавіч Панін|М. І. Панін]]
|у адстаўцы=
}}
{{цёзкі2|Панін}}
{{цёзкі2|Панін}}
'''Пётр Іванавіч Панін''' ({{ДН|||1721}} — {{ДС|||1789}}) — рускі ваенны дзеяч, граф.
'''Пётр Іванавіч Панін''' ({{ДН|||1721}} — {{ДС|||1789}}) — рускі ваенны дзеяч, граф.
Радок 7: Радок 33:
Асабліва адзначыўся ў [[Бітва пры Грос-Егерсдорфе|баях пры Грос-Егерсдорфе]] і [[Царндорф]]е, а ў [[1759]] годзе быў галоўнай прычынай [[Кунерсдорфская бітва, 1759|перамогі пры Кунерсдорфе]], за што ўзнагароджаны чынам [[генерал-паручык]]а. У [[1760]] годзе ўдзельнічаў, разам з [[Захар Грыгор'евіч Чэрнышаў|Чэрнышавым]], [[Готлаб Курт Генрых Татлебен|Татлебенам]] і [[Франц Морыц Ласі|Ласі]], у заняцці [[Берлін]]а (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні [[кенігсберг]]скага [[генерал-губернатар]]а, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.
Асабліва адзначыўся ў [[Бітва пры Грос-Егерсдорфе|баях пры Грос-Егерсдорфе]] і [[Царндорф]]е, а ў [[1759]] годзе быў галоўнай прычынай [[Кунерсдорфская бітва, 1759|перамогі пры Кунерсдорфе]], за што ўзнагароджаны чынам [[генерал-паручык]]а. У [[1760]] годзе ўдзельнічаў, разам з [[Захар Грыгор'евіч Чэрнышаў|Чэрнышавым]], [[Готлаб Курт Генрых Татлебен|Татлебенам]] і [[Франц Морыц Ласі|Ласі]], у заняцці [[Берлін]]а (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні [[кенігсберг]]скага [[генерал-губернатар]]а, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.


Пасля ўступлення на прастол [[Кацярына II, імператрыца расійская|Кацярыны II]] ([[1762]]) П. І. Панін узведзены ў [[генерал-аншэф]]ы і прызначаны сенатарам і членам савета; у [[1767]] годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У [[1769]] годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, [[Руска-турэцкая вайна, 1768-1774|якая дзейнічала супраць туркаў]]. Разбіўшы непрыяцеля каля Бяндэр, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У [[1770]] годзе ім [[Узяцце Бяндэр|заваяваныя былі Бяндэры]]. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці [[Акерман]].
Пасля ўступлення на прастол [[Кацярына II, імператрыца расійская|Кацярыны II]] ([[1762]]) П. І. Панін узведзены ў [[генерал-аншэф]]ы і прызначаны сенатарам і членам савета; у [[1767]] годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У [[1769]] годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, [[Руска-турэцкая вайна, 1768-1774|якая дзейнічала супраць туркаў]]. Разбіўшы непрыяцеля каля Бендэраў, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У [[1770]] годзе ім [[Узяцце Бендэраў|былі заваяваны Бендэры]]. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці [[Акерман]].


За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны [[Ордэн Святога Георгія|ордэнам Св. Георгія 1 ступені]], але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бяндэр. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа году выйшаў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.
За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны [[Ордэн Святога Георгія|ордэнам Св. Георгія 1 ступені]], але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бендэраў. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа годзе сыйшоў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.


[[Сялянская вайна, 1773-1775|Мяцеж Пугачова]] зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням [[Пацёмкін]]а і [[Мікіта Іванавіч Панін|Мікіты Іванавіча Паніна]], імператрыца пасля смерці [[Бібікав]]а, у [[1774]] годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У [[1775]] годзе Панін атрымаў звальненне.
[[Сялянская вайна, 1773-1775|Мяцеж Пугачова]] зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням [[Пацёмкін]]а і [[Мікіта Іванавіч Панін|Мікіты Іванавіча Паніна]], імператрыца пасля смерці [[Бібікав]]а, у [[1774]] годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У [[1775]] годзе Панін атрымаў звальненне.


П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бяндэр упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.
П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бендэраў упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.

== Спасылкі ==
{{Commons|Category:}}
{{Паўстанне Пугачова}}
{{Бібліяінфармацыя}}
[[Катэгорыя:Паўстанне Пугачова]]
[[Катэгорыя:Генерал-аншэфы]]
[[Катэгорыя:Сенатары Расійскай імперыі]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі Сямігадовай вайны]]
[[Катэгорыя:род Паніных|Пётр Іванавіч]]
[[Катэгорыя:Удзельнікі Руска-шведскай вайны 1741—1743]]


{{DEFAULTSORT:Панін Пётр Іванавіч}}
{{DEFAULTSORT:Панін Пётр Іванавіч}}

Версія ад 11:09, 10 лютага 2017

Пётр Іванавіч Панін
На партрэце пэндзля Ф. Рокатава
На партрэце пэндзля Ф. Рокатава
Дата нараджэння 1721(1721)
Месца нараджэння с. Вязаўна Мяшчоўскі павет, Калужская губерня
Дата смерці 15 (26) красавіка 1789(1789-04-26)
Месца смерці Масква
Месца пахавання
Бацька Ivan Vasilevich Panin[d]
Маці Agrafena Yeverlakova[d][1]
Жонка Anna Tatishcheva[d][2][3] і Марыя Радзівонаўна Паніна[d]
Дзеці Мікіта Пятровіч Панін[d] і Sofya Tutolmina[d]
Грамадзянства
Прыналежнасць  Расійская імперыя
Званне Генерал-аншэф
Бітвы/войны
Узнагароды і званні
Ордэн Святога Андрэя Першазванага з дыяментамі
Ордэн Святога Андрэя Першазванага з дыяментамі
Ордэн Святога Георгія I ступені
Ордэн Святога Георгія I ступені
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Ордэн Святога Аляксандра Неўскага
Залатая зброя «За адвагу» з дыяментамі
Залатая зброя «За адвагу» з дыяментамі
Сувязі брат М. І. Панін
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Панін.

Пётр Іванавіч Панін (1721 — 1789) — рускі ваенны дзеяч, граф.

Біяграфія

Пачаў ваенную службу ў 1736 годзе салдатам у лейб-гвардыі Ізмайлаўскім палку, у тым жа годзе быў выраблены ў афіцэры і адпраўлены ў армію, якая дзейнічала супраць крымскіх татараў. З ёй ён удзельнічаў ва ўзяцці Перакопа і Бахчысарая; затым служыў пад кіраўніцтвам фельдмаршала Ласі, які дзейнічаў супраць шведаў, і да пачатку Сямігадовай вайны быў ужо генерал-маёрам.

Асабліва адзначыўся ў баях пры Грос-Егерсдорфе і Царндорфе, а ў 1759 годзе быў галоўнай прычынай перамогі пры Кунерсдорфе, за што ўзнагароджаны чынам генерал-паручыка. У 1760 годзе ўдзельнічаў, разам з Чэрнышавым, Татлебенам і Ласі, у заняцці Берліна (дзе адзначыўся, разграміўшы, сумесна з казакамі Краснашчокава і Тураверава, ар'егард корпуса фон Гюльзена), кіраваў Усходняй Прусіяй, у званні кенігсбергскага генерал-губернатара, і ўзначальваў рускія сухапутныя і марскія сілы ў Памераніі і Галштыніі.

Пасля ўступлення на прастол Кацярыны II (1762) П. І. Панін узведзены ў генерал-аншэфы і прызначаны сенатарам і членам савета; у 1767 годзе ўзведзены ў графскую годнасць. У 1769 годзе яму даручана было начальства над 2-й арміяй, якая дзейнічала супраць туркаў. Разбіўшы непрыяцеля каля Бендэраў, ён размясціў сваю армію на зімовых кватэрах паміж Бугам і Азоўскім морам, чым перашкодзіў крымскім татарам ажыццяўляць набегі на паўднёвыя межы Расіі. У 1770 годзе ім былі заваяваны Бендэры. Падчас аблогі гэтай крэпасці ён паспеў перамовамі схіліць татараў буджакскіх, белгарадскіх і едзісанскісх прызнаць над сабою ўладу Расіі; затым садзейнічаў паскарэнню здачы крэпасці Акерман.

За подзвігі гэтыя Панін быў узнагароджаны ордэнам Св. Георгія 1 ступені, але разам з тым вестка аб перамозе было прынята імператрыцай даволі суха, бо яна была незадаволеная вялікімі стратамі і разбурэннем Бендэраў. Пачуваючыся пакрыўджаным, а таксама з прычыны ўзмацнелай хваробы, граф Панін у тым жа годзе сыйшоў у адстаўку. Пасяліўшыся ў Маскве, Панін пачаў рэзка выяўляць сваё незадавальненне, што дайшло да імператрыцы, якая, лічачы яго «першым ворагам», «сабе персанальным абражальнікам» і «дзёрзкім пустасловам», загадала заснаваць за ім нагляд.

Мяцеж Пугачова зноў выклікаў Паніна на ваенную ніву: дзякуючы старанням Пацёмкіна і Мікіты Іванавіча Паніна, імператрыца пасля смерці Бібікава, у 1774 годзе даручыла Паніну начальства над усімі войскамі супраць Пугачова і над губерніямі Казанскай, Арэнбургскай і Ніжагародскай. Неўзабаве пасля прызначэння армія Пугачова была разбітая, а сам ён узяты ў палон. Паіин звярнуў асаблівую ўвагу на аднаўленне спустошаных губерніяў, на паслабленне ўзнікшага голаду і наогул на беспарадкі ў кіраванні — няздольнасць і бяздзейнасць адміністрацыі, ліхаімства і інш. У 1775 годзе Панін атрымаў звальненне.

П. І. Панін выстаўляецца сучаснікамі, як чалавек пыхлівы і ўладалюбівы. Ён першы ўвёў у рускую армію егераў, пад назвай стралкоў, і лёгкую конную артылерыю; ён жа напісаў «палкоўнікаву інструкцыю», а пры аблозе Бендэраў упершыню з поспехам ужыў узмоцнены горн.

Спасылкі

Шаблон:Паўстанне Пугачова

  1. ↑ Pas L. v. Genealogics — 2003.
  2. ↑ Татищева, Анна Алексеевна // Русский биографический словарь — СПб.: 1912. — Т. 20. — С. 328.
  3. ↑ Панин, Петр Иванович // Русский биографический словарь / под ред. А. А. Половцов — СПб.: 1902. — Т. 13. — С. 212–249.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Пётр_Іванавіч_Панін&oldid=2469582"